Dhurandhar hij vraagt het publiek niet blindelings te applaudisseren, constateert Kumar Abhishek. Hij vraagt hen te zien hoe macht in grijze gebieden en tegen morele kosten functioneert.
AFBEELDING: Ranveer Singh binnen Dhurandhar.
Cinema is nooit alleen maar entertainment geweest. Over de hele wereld bepalen films hoe samenlevingen zich oorlog, intelligentie en nationale macht voorstellen. Door Aditya Dhar Dhurandhar het komt op een moment dat India, net als andere opkomende machten, dit volledig begint te begrijpen. De betekenis ervan ligt niet in patriottisme of onwrikbaar realisme.
Het komt voort uit een subtielere verschuiving, van spektakelgedreven nationalisme naar iets zeldzamer en meer consequentie: institutionele verhalen vertellen.
Individuele heldenmoed doet er nog steeds toe, maar hier is het verbonden met bureaucratie, geduld en de onzichtbare machinerie van de staat.
Wereldwijd onderkennen militaire en spionagediensten al lang de inzet van het vertellen van verhalen.
Wapens en spionagesatellieten schrikken vijanden af, maar verhalen bepalen de legitimiteit.
De Central Intelligence Agency begreep al vroeg dat het vertrouwen van het publiek en de internationale geloofwaardigheid niet kunnen worden afgedwongen; ze moeten worden verbouwd.
Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Hollywood deze relatie geformaliseerd.
Het Amerikaanse ministerie van Defensie biedt filmmakers schepen, vliegtuigen, bases en technische expertise. In ruil daarvoor verschijnen de strijdkrachten gedisciplineerd, ethisch en vastberaden op het scherm.
Dit is geen bedrog, het is vertaling.
De populaire cultuur verheerlijkt vaak spionage en oorlog, maar de realiteit is traag, bureaucratisch en psychologisch belastend. Westerse spionagefictie, zoals James Bond, beloont spektakel, terwijl films dat graag doen Tinker Tailor Soldaat Spion dichter bij de waarheid komen: netwerken, geduld en morele ambiguïteit.
Voormalige CIA-agenten merken op dat echte agenten zelden alleen handelen of wapens dragen.
Succes is meestal onzichtbaar en hangt af van politieke berichtgeving en institutionele processen.
Staten wenden zich tot film omdat de realiteit vaak dramatisch onbevredigend is.
Storytelling vereenvoudigt, humaniseert en legitimeert veiligheidsinstellingen voor een nationaal en internationaal publiek.
AFBEELDING: Anthony Mackie met Red Hulk erin Kapitein Amerika: Brave New World.
Het effect is diepgaand. De Amerikaanse macht lijkt zelfverzekerd en moreel verankerd. Binnen dit ecosysteem opereren ook superhelden. Kapitein Amerika Hij is niet alleen sterk, hij is ook principieel. Dit is zachte kracht aan het werk: stil, geduldig en volhardend.
De reis van India is hobbelig geweest.
Tientallen jaren na de onafhankelijkheid ging de Hindi-cinema met voorzichtigheid om met het leger en de inlichtingendiensten.
Soldaten waren vaak eerder tragische figuren dan strategische actoren.
De afgelopen jaren zijn militaire films zoals Uri EN Shershaa hij omarmde staatsverhalen en legde de nadruk op precisie, opoffering en duidelijkheid.
De Indiase spionagecinema heeft echter grotendeels de Bond-formule geërfd: glamoureuze eenzame agenten, over-the-top schurken en tot behang gereduceerde instellingen.
Dhurandhar verander dit.
Hamza Ali Mazari van Ranveer Singh is een intelligente eenzame wolf, maar geen superheld.
Intelligentie wordt beschreven als een systeem: gelaagd, geduldig, vaak frustrerend en vaak dubbelzinnig. Beslissingen kosten tijd. De resultaten zijn onzeker. De film herschikt de Indiase inlichtingendienst niet als een schimmige reactie-eenheid, maar als een instrument voor langetermijnbeleid.
Door sterren gedreven shows prikkelen het publiek, maar slagen er niet in buitenlandse waarnemers of elite-opiniemakers te overtuigen.
Effectieve strategische cinema legitimeert instellingen, niet alleen helden.
Hollywood heeft dit evenwicht de afgelopen decennia onder de knie gekregen, door fantasie in Bond-stijl te combineren met ingetogen portretten zoals Nul donker dertig, waar bureaucraten en analisten net zo belangrijk zijn als commando’s.
Dhurandhar plaatst India op die meer volwassen as, minder gefocust op adrenaline ondanks brutaal geweld en meer bezorgd over geloofwaardigheid.
AFBEELDING: Wu Zing binnen Wolfstrijder II.
China biedt een schril contrast. Films zoals Wolfstrijder II EN De strijd om het Changjin-meer ze worden geproduceerd met directe militaire betrokkenheid en zijn internationaal assertief.
Japan bevindt zich aan het andere uiterste. Gebonden door het naoorlogse pacifisme, tonen recente afbeeldingen via anime en live action defensieve, humanitaire en technologisch capabele krachten. Dit is geen buitensporig nationalisme, maar een geruststelling, een manier om de militaire capaciteit binnen democratische grenzen te normaliseren.
Critici beweren dat door het leger gesteunde films geweld zuiveren en het lijden van burgers marginaliseren.
Het is echter intellectueel lui om ze af te doen als propaganda.
Ieder volk vertelt verhalen over zichzelf.
Democratieën die zwijgen, geven hun narratieve gronden prijs aan karikaturen, desinformatie of vijandige kaders.
Dhurandhar hij vraagt het publiek niet om blindelings te applaudisseren. Hij vraagt hen te zien hoe macht in grijze gebieden en tegen morele kosten functioneert. Het is doelbewust verontrustend.
Dit ongemak is het punt.
Zachte macht op dit niveau is geen kwestie van opwinding, maar van plausibiliteit.
Het James Bond-tijdperk leerde de wereld spionage waarderen. Het YRF Spy Universe leerde de Indiase cinema deze te globaliseren.
Dhurandhar probeert iets moeilijkers: intelligentie uitleggen als bestuur. In een wereld waar perceptie sneller reist dan politiek, is dit niet alleen artistiek, maar ook strategisch.
Foto’s door Satish Bodas/Rediff
