“Als de AI-bubbel barst, krijgen mensen eindelijk de kans om de controle terug te nemen”kopt het artikel van Rafael Behr (23 december). Ik denk dat het waarschijnlijker is dat wanneer de AI-zeepbel barst, de makers van de crisis, samen met andere rijke economische actoren, in kamers zullen zitten met politici die hen vertellen hoe ze ons allemaal kunnen ‘redden’ door op een of andere manier rijkdom over te dragen van de gemiddelde burger naar de toch al extreem rijken. Net zoals ze dat deden tijdens de financiële crisis van 2008.
We moeten klaar zijn met alternatieve plannen. Wereldregeringen zouden bijvoorbeeld kunnen coördineren om, tegen voldoende lage prijzen, meerderheidsaandelen te kopen van elk falend technologiebedrijf dat daadwerkelijk iets nuttigs produceert, en ervoor te zorgen dat die aandelen volledig stemrecht hebben.
Regeringen zouden dan, als meerderheidsaandeelhouders, deze monopolies kunnen instrueren zich weer op te splitsen in nationale bedrijven, waarbij ze in één land lokale belastingtarieven betalen voor al hun activiteiten en alle lokale inhouds- en auteursrechtwetten gehoorzamen.
Overheden zouden geld kunnen uitgeven aan infrastructuur en lonen in elk onderdeel van deze bedrijven dat daadwerkelijk nuttig is, en de aandelen met winst kunnen verkopen zodra ze weer geld gaan verdienen.
Dit is maar een idee. Een andere zou kunnen zijn dat we ze allemaal sluiten en onze energie en water voor de mens behouden, en de datacenters sluiten of weigeren te bouwen. We moeten veel ideeën genereren, zodat, als de tijd daar is, niemand kan zeggen ‘er is geen alternatief’ voor de plannen die door de superrijken achter gesloten deuren zullen worden voorgesteld en vervolgens aan de rest van ons zullen worden gepresenteerd als een voldongen feit.
Iedereen met ideeën over deze kwestie moet dringend duidelijk maken dat er tal van mogelijke plannen zijn die niet alleen maar meer rijkdom overdragen aan de superrijken.
Anja Cradden
Edinburgh
Rafael Behr heeft gelijk als hij zich zorgen maakt over de snelle ontwikkeling van kunstmatige intelligentie, maar hij lijkt te suggereren dat we allemaal moeten wachten tot de zeepbel barst voordat we actie ondernemen om deze onder controle te krijgen. Afgezien van de mogelijk catastrofale gevolgen voor de werkgelegenheid, zijn de problemen die aan de orde komen in een artikel dat u eerder deze maand publiceerde (“Het gaat te snel”: het inside-verhaal van de race om de ultieme AI te creëren, 1 december) betekent dat we er niet van uit kunnen gaan dat we de kans krijgen.
In de nabije toekomst zal AI zeker pogingen kunnen saboteren om het te sluiten of om te leiden, en tegen die tijd zal het te laat zijn. Insiders uit de industrie vrezen nu al dat AI het einde van de weg voor de mensheid zou kunnen betekenen, en we moeten de strijd beginnen om het nu onder controle te krijgen, voordat het ons begint te beheersen.
Mike Scott
Nottingham
Het lezen van Rafael Behrs artikel over kunstmatige intelligentie deed me denken aan een verhaal van de Amerikaanse auteur Fredric Brown. Wetenschappers bouwen een supercomputer en stellen hem de laatste vraag: “Is er een God? De computer reflecteert en antwoordt:” Nu is die er. ” Vooruitziende science fiction of wat?
Gerry Rees
Worchester
