Van Jeffrey Rapaport
| Gepubliceerd
Veel mensen herinneren zich die van Stanley Kubrick niet meer 2001: Een ruimte-odyssee Ik had een vervolg. Getiteld 2010: het jaar waarin we contact leggen, het project kwam uit in 1984 en is een werkelijk onderschatte film, een uitzondering op het cliché dat sequels inferieur zijn aan originelen.
Peter Hyams regisseerde de film, die veel meer is dan een simpele voortzetting van de saga die in 1968 begon met Kubricks klassieker. De film maakt van Arthur C. Clarke’s vervolg op zijn eerste roman uit 1982 een levendige en tot nadenken stemmende film wonder. De cast bestond uit Roy Scheider (waarschijnlijk het meest bekend van Kaken), Helen Mirrenen Bob Balaban.
Het is prijzenswaardig, 2010: het jaar waarin we contact leggen vormt een film die de intens abstracte gevoeligheid van zijn voorganger in evenwicht brengt met een gefundeerd, karaktergedreven scenario. Zijn verhaal gaat over de 2001 saga bijna tien jaar na de mysterieuze conclusie van Discovery One’s missie naar Jupiter.
Het verweeft een aangrijpend geopolitiek drama met het kosmische merk sciencefiction verkenning. De plot is rijk aan thema’s: de uitdagingen van internationale samenwerking, misschien beïnvloed door het klimaat van de Koude Oorlog ten tijde van de productie van de film, evenals meditaties over technologische ethiek.
De samenwerking tussen de Amerikaanse en Sovjet-bemanningen aan boord van het Leonov-ruimtevaartuig bevordert het politieke thema en draagt bij aan het creëren van een sciencefictionsfeer. Net als de originele film, 2010 is een verbluffend visuele film, versterkt door speciale effecten en opmerkelijke art direction.
De afbeelding in de film van Jupiter en zijn maan, samen met de majestueuze Monoliet, doet recht aan de visuele erfenis van 2001. De soundtrack is onvergetelijk door het gebruik van digitale synthesizers, een noviteit voor die tijd, die de futuristische sfeer accentueert.
In het bijzonder biedt de film tamelijk concrete antwoorden op de puzzels van zijn fictieve universum. Dit onderscheidt het van 2001staat erom bekend het publiek te laten nadenken over het hoe en waarom rond abstracte beelden en symboliek.
2010 ontraadselt de reden voor de HAL 9000 verschrikking-achtige storing, die voldoende afsluiting biedt voor de AI-verhaallijn die begon met de eerste film. Bovendien is de climax van de film, waarin Jupiter verandert in een tweede zon, samen met het begin van het leven op Europa onder de blik van een monoliet, even visueel geïnspireerd als thematisch optimistisch.
De film behaalde positieve resultaten beoordelingen door critici en een behoorlijk rendement aan de kassa. Bovendien herinneren weinigen het zich 2010 het leverde Oscar-nominaties op in categorieën als Beste Art Direction, Beste Make-up en Beste Visuele Effecten.
Zoals de nominaties aantonen is de film technisch briljant en verdient hij, alleen al om deze reden, aandacht. Het won ook de prestigieuze Hugo Award voor de beste dramatische presentatie, waardoor het een waar sciencefictionmeesterwerk is.
Uiteindelijk, 2010 is een op zichzelf staande film die de impact van zijn voorganger evenaart en een intelligent en goed gemaakt verhaal biedt. Verzoent de filosofische diepgang van 2001 met een meer toegankelijke gevoeligheid, versterkt door beelden die vergelijkbaar zijn met het epos van Kubrick. Door het cerebrale en het conventionele te combineren, mag de film niet gemist worden.
