IHet lijkt nu een anachronisme, in dit tijdperk van live dienstverlening”spellen voor altijd“, dat de jaarlijkse release van een nieuwe Call of Duty-titel nog steeds als een grote gebeurtenis wordt beschouwd. Maar hier is Black Ops 7, een jaar na de release directe voorgangeren nog een ademloos bombardement van militair geweervuur. Deze keer speelt het zich af in het dystopische 2035, waarin een wereldwijde wapenfabrikant genaamd Guild beweert het enige antwoord te zijn op een nieuwe apocalyptische terroristische dreiging – maar zijn de zaken zo duidelijk als ze lijken?
Het antwoord is natuurlijk een “neeee!” riep hardop. Black Ops is de paranoïde, door samenzwering geobsedeerde neef van de Moderne oorlogsvoering lijn van Call of Duty-games, een serie geïnspireerd op thrillers uit de jaren zeventig als The Parallax View en The China Syndrome, en doordrenkt van zorgen uit het Vietnam-tijdperk over malafide CIA-agenten en bizarre psychologische operaties. De campagnemodus, die dit jaar slechts een kwart van het aanbod vertegenwoordigt, is een hallucinogene stoeipartij door sociaal-politieke gespreksonderwerpen zoals psychopathische bedrijven, hybride oorlogsvoering, robotica en technische oligarchieën. Het resultaat is een oorverdovende aanval van enorme vuurgevechtscènes op exotische locaties, waarbij de vier hoofdpersonen – leden van een supercharged Special Operations-groep – worden blootgesteld aan een psychotrope drug die ervoor zorgt dat ze hun ergste nachtmerries opnieuw beleven. Gelukkig doen ze dat met geavanceerde wapens, coole gadgets en genoeg vriendenpraatjes om een middelgrote schurkenstaat te destabiliseren. Het is chaotisch, meedogenloos en ontzettend leuk, vooral als je coöp speelt met drie even onverantwoordelijke vrienden.
Op een interessante manier eindigt de campagne met een nieuwe modus, Endgame. Dit is een coöperatief PVE-aanbod (speler versus omgeving), geïnspireerd op de eindspelinhoud van MMO-spellen (massively multiplayer online), zoals World of Warcraft, waar het meestal is ontworpen om mensen te laten spelen, zelfs nadat ze het maximale niveau hebben bereikt. In de roep van plicht In de originele versie landen groepen spelers in de fictieve stad Avalon en ondernemen missies en doelstellingen, zoals het uitschakelen van waardevolle vijanden of het veilig begeleiden van dure militaire technologie, allemaal binnen een uitgestrekte open omgeving. Gaandeweg upgrade je je personages en wapens, en uitgever Activision zegt dat er nieuwe missies en doelstellingen zullen worden toegevoegd, waaronder waarschijnlijk openbare evenementen waar verschillende teams hun krachten kunnen bundelen om het op te nemen tegen megabazen. De tijd zal het leren, maar voor nu is het een leuke manier om de campagne uit te breiden en je voor te bereiden op online spelen.
Want vergis je niet: het hart van het spel is de traditionele multiplayer, die nieuwe modi, wapens en gadgets toevoegt aan de standaard Call of Duty-ervaring: twaalf spelers op een kleine locatie die elkaar verpulveren in operettes van gemechaniseerd bloedbad. Nieuwe kaarten zoals die zich afspelen in een op Tokio geïnspireerd winkelgebied en een diepzeeplateau zijn efficiënt ontworpen doodskamers, met steegjes, hoge ramen en open pleinen om spelers met stijl en woeste bedoelingen naar elkaar toe te leiden. Mijn favoriet is de Alaska Imprint-basiskaart, waar een bewegend platform het verwerven van objectieve punten in de Domination- en Hardpoint-modi ongelooflijk rommelig en desoriënterend maakt. Een nieuwe mogelijkheid om tegen muren te springen opende de verticaliteit van locaties, waardoor spelers nieuwe paden rond de complexe architectuur konden vinden. Als je nog nooit bent ondergedompeld in de weerbarstige wreedheid van de online Call of Duty-ervaring, zal dit je niet van gedachten doen veranderen, maar er is hier genoeg te genieten voor eeuwige dienstplichtigen.
Dan is er nog de Zombies-modus, nog een online coöpaanbod, dat zich afspeelt in een enorm nachtmerrieachtig hellandschap van verlaten grenssteden en bestraalde woestenijen. Hier worden spelers geconfronteerd met golven zombiemonsters terwijl ze hun wapens en vaardigheden upgraden om het zo lang mogelijk vol te houden. Het is een terugkeer naar de turn-based structuur van eerdere Zombies-games, met veel nieuwe wapens en functies, waaronder de mogelijkheid om van gebied naar gebied te rijden in een pick-up terwijl je woeste monsters van de motorkap schiet. Het is alsof je deelneemt aan een gekke pretparkrit en, nogmaals, een knaller met een groep gelijkgestemde vrienden.
Daarnaast is er Dead Ops Arcade 4, een top-down twin-stick shooter voor maximaal vier spelers. Deze extra werd geboren als een zijproject door leden van het originele Black Ops-team en verborgen in de hoofdgame. Nu is het terug en het is op zichzelf al een knaller, die fans doet denken aan ouderwetse multidirectionele shooters zoals Smash TV en Geometrie oorlogen; Tussen de niveaus door zijn er ook kleine minigames te spelen, waaronder genres als top-down racen en side-scrolling shooters, dus zelfs opa kan spelen!
Voeg de gebruikelijke update toe aan de Warzone Battle Royale-modus en je hebt een uitgebreid pakket voor Call of Duty-fans. Wat je ook vindt van de serie en de problematische rol ervan in de werking van de reguliere game-industrie, hoe deze wordt waargenomen en de soorten gemeenschappen die deze genereert, dit is briljant, opwindend entertainment. Nergens anders schiet je het ene moment een gigantische robot in een bedrijfswetenschappelijk laboratorium neer en speel je het volgende moment een moderne versie van Atari’s Super Sprint. Waarde is op dit moment van belang, en hierin, zoals in bijna al het andere, houdt Call of Duty zich niet in. Het is een maximalistische ode aan de ultieme, verontrustende waarheid van het ontwerpen van videogames: dingen fotograferen op een tv-scherm is verdomd leuk.
