Soms is een film het slachtoffer van de productie en de tijd waarin hij is gemaakt, en weinig films voldoen zo goed aan dat plaatje als ‘The 13th Warrior’. De kritisch bespotte film van John McTiernan was een flop aan de kassa toen het in 1999 in première ging, ondanks dat het gebaseerd was op een boek van “Jurassic Park”-auteur Michael Crichton en met hartenbreker Antonio Banderas in de hoofdrol. Er zijn een hele reeks redenen waarom de film niet werkte, van het opgeblazen budget tot het algemene gebrek aan interesse in historische heldendichten rond de millenniumwisseling, maar ‘The 13th Warrior’ is geen film. Slecht film, op zich. Het is gewoon een film die in perfecte staat is voor een remake.
Crichton schreef het scenario voor ‘The 13th Warrior’, gebaseerd op zijn roman ‘Devourers of the Dead’, en hoewel er enkele dingen zijn die veranderd kunnen worden, werkt het meestal als een soort ‘Seven Samurai’ en ‘Beowulf’-verhaal dat een heel interessante kijk op de Vikingen is. Er zijn enkele werkelijk geïnspireerde momenten in de film, waaronder een fragment waarin de Arabisch sprekende Ahmed ibn Fahdlan (Banderas) Oudnoors leert door zich er simpelweg in te verdiepen, en het publiek hoort alleen Engelse woorden terwijl hij ze leert. Het zijn brutale, bloederige dingen die zich er prima bij voelen zoiets als “The Northman” van Robert Eggers of zelfs “Game of Thrones”. Als er ooit een perfect moment was voor een nieuwe voorstelling van ‘13th Warrior’, dan is het nu.
The 13th Warrior is een humeurig, gewelddadig epos dat rijp is voor een remake
“The 13th Warrior” volgt de hofdichter Ahmed ibn Fahdlan uit Bagdad, die in opdracht naar de Wolga Bulgaren (in het huidige Rusland) wordt gestuurd nadat hij wordt betrapt op een afspraak met de vrouw van een edelman. Hij wordt vervolgens door een groep Noormannen gered van Tartaarse overvallers en vergezelt hen op een reis, waarbij hun leider Buliwyf (Vladimir Kulich) door koning Hrothgar (Sven Wollter) is opgeroepen om te helpen de kannibalistische “wendol” te doden. Degenen onder jullie met een diploma in de Engelse literatuur herkennen dit misschien allemaal uit ‘Beowulf’, maar ‘The 13th Warrior’ vereist een paar extra kleine wendingen die het scheiden van zijn inspiratie, en het verbinden met de realiteit en geschiedenis in plaats van met mythe.
Laat zien hoe De “Vikingen” trokken de belangstelling van mensen voor dit onderwerp dan er in de jaren ’90 waren, en er is zeker meer geduld voor humeurige, gewelddadige historische stukken dan toen. Het is het soort film dat goed gemaakt zou kunnen worden met een bijna shot-voor-shot remake of iets dat meer afwijkt, omdat er zoveel geweldige stukken zijn om uit te kiezen. “The 13th Warrior” heeft een aantal memorabele scènes en een werkelijk uitstekend productieontwerp, en hoewel het jammer is dat het in ’99 flopte, kunnen we misschien een remake krijgen waar mensen gek op worden in de jaren 2020.
