De telefoon is dood. Lange levensduur. . . wat precies?

Mede-oprichter van True Ventures, Jon Callaghan, denkt dat we over vijf jaar smartphones niet meer zullen gebruiken zoals we dat nu doen, en misschien zullen we over tien jaar helemaal geen smartphones meer gebruiken.

Voor een durfkapitalist wiens bedrijf de afgelopen twintig jaar een aantal grote winnaars heeft gehad – van consumentenmerken als Fitbit, Ring en Peloton tot bedrijfssoftwaremakers HashiCorp en Duo Security – is dit meer dan leunstoeltheoretisering; het is een these waar True Ventures actief op inzet.

True kwam niet zo ver door de menigte te volgen. Het Bay Area-bedrijf heeft grotendeels onder de radar geopereerd, ondanks het beheer van zo’n 6 miljard dollar in twaalf grote startfondsen en vier ‘geselecteerde’ opportuniteitsfondsen die het heeft gebruikt om meer kapitaal te storten in portefeuillebedrijven die aan kracht winnen. Terwijl andere durfkapitaalbedrijven meer promotioneel zijn geworden – door persoonlijke merken op sociale media en podcasts op te bouwen om oprichters aan te trekken en deals te sluiten – is True de tegenovergestelde richting opgegaan en heeft ze stilletjes een dicht netwerk van terugkerende oprichters opgebouwd. De strategie lijkt te werken: volgens Callaghan heeft het bedrijf in de twintigjarige geschiedenis 63 kapitaalwinsten en zeven beursintroducties gerealiseerd in een portefeuille van ongeveer 300 bedrijven samen.

Bij drie van de vier recente exits van True in het vierde kwartaal van 2025 waren terugkerende oprichters betrokken die na eerdere successen weer naar het bedrijf terugkeerden, zegt Callaghan. Het zijn echter Callaghan’s gedachten over de toekomst van mens-computerinteractie die echt opvallen in een zee van hypes en megarondes over kunstmatige intelligentie.

“Over tien jaar zullen we geen iPhones meer gebruiken”, zegt Callaghan botweg. “Ik denk niet dat we ze over vijf jaar zullen gebruiken – of laten we zeggen iets anders dat een beetje veiliger is – we zullen ze op heel verschillende manieren gebruiken.”

Zijn argument is simpel: onze telefoons zijn niet de interface tussen mensen en intelligentie. “De manier waarop we ze nu tevoorschijn halen om een ​​bevestigingsbericht te sturen of je een bericht te sturen of een e-mail te schrijven – (het is) uiterst inefficiënt, (en) het is geen geweldige interface”, legt hij uit. “(Ze zijn) vatbaar voor fouten, vatbaar voor verstoring (van) ons normale leven.”

Hij is daar zo zeker van dat True jarenlang alternatieve interfaces heeft onderzocht: op software gebaseerd, op hardware gebaseerd en alles daartussenin. Het is hetzelfde instinct dat True ertoe bracht om op Fitbit te wedden voordat wearables duidelijk waren, om in Peloton te investeren nadat honderden andere durfkapitaalbedrijven ‘nee bedankt’ hadden gezegd, en om Ring te steunen toen oprichter Jamie Siminoff steeds zonder geld kwam te zitten en zelfs de ‘Shark Tank’-juryleden hij duwde hem weg. Elke keer leek de weddenschap twijfelachtig, zegt Callaghan. Elke keer werd ingezet op een nieuwe manier waarop mensen met technologie konden omgaan, op een meer natuurlijke manier dan de vorige.

De nieuwste manifestatie van dit proefschrift is Sandbar, een hardwareapparaat dat Callaghan beschrijft als een ‘gedachte-metgezel’ – of, in meer alledaagse termen, een spraakgestuurde bel gedragen op de wijsvinger. Het unieke doel: uw gedachten vastleggen en ordenen via spraaknotities. Het probeert niet een zoveelste menselijke AI-pin te zijn of te concurreren met Oura’s gezondheidsregistratie. “Het doet één ding heel goed”, zegt Callaghan. “Maar dat ene ding is een fundamentele menselijke gedragsbehoefte die de technologie vandaag de dag mist.”

Het idee is niet om passief omgevingsgeluid op te nemen, maar om aanwezig te zijn als er een idee opkomt en als een soort denkpartner te fungeren. Het is verbonden met een app, maakt gebruik van kunstmatige intelligentie en vertegenwoordigt volgens Callaghan een heel andere filosofie over hoe we met intelligentie moeten omgaan.

Wat True to Sandbar-oprichters Mina Fahmi en Kirak Hong echter aantrok, was niet alleen het product. “Toen we Mina ontmoetten, waren we het absoluut eens over de visie”, herinnert Callaghan zich. Het True-team dacht al jaren na over alternatieve interfaces en deed gerichte investeringen rond deze mogelijkheid. Als gevolg hiervan hadden ze tientallen oprichters ontmoet. Maar de aanpak van Fahmi en Hong – die eerder samenwerkten aan neurale interfaces bij CTRL-Labs, een startup die in 2019 door Meta werd overgenomen – viel op. “Het gaat om wat (de ring) mogelijk maakt. Het gaat om het gedrag dat het mogelijk maakt, waarvan we al snel zullen beseffen dat we niet meer zonder kunnen.”

Er klinkt hier een echo door van Callaghan’s oude zin over Peloton: “Het gaat niet om de fiets.” Voor sommigen was de fiets, zelfs de eerste versie, verslavend. Maar Peloton ging eigenlijk over het gedrag dat het mogelijk maakte en de gemeenschap die het creëerde; de fiets was gewoon het schip.

Deze filosofie van inzetten op nieuw gedrag – en niet alleen op nieuwe gadgets – verklaart ook hoe True erin is geslaagd gedisciplineerd te blijven op het gebied van kapitaal. Zelfs nu AI-startups honderden miljoenen binnenhalen tegen waarderingen van miljarden dollars, houdt True vol dat hij kan blijven doen waar hij goed in is: het uitschrijven van startcheques van 3 tot 6 miljoen dollar voor een eigendom van 15 tot 20% in de startups die hij vaak als eerste te zien krijgt.

Callaghan zegt dat True meer geld zal inzamelen om te financieren wat werkt, maar hij is niet geïnteresseerd in miljarden dollars. “Zoals, waarom? Dat heb je niet nodig om vandaag iets geweldigs te bouwen.”

Dezelfde afgemeten benadering kenmerkt zijn kijk op de bredere hausse op het gebied van kunstmatige intelligentie. Hoewel hij (desgevraagd) zegt dat hij gelooft dat OpenAI binnenkort een biljoen dollar waard kan zijn, en hoewel hij dit de krachtigste computergolf noemt die we ooit hebben gezien, ziet Callaghan waarschuwingssignalen in de circulaire financieringsovereenkomsten ter ondersteuning van hyperscalers en hun verwachte $5 biljoen aan CapEx-uitgaven aan datacenters en chips. “We bevinden ons in een zeer intense fase van de cyclus, en dit is zorgwekkend”, merkt hij op.

Dat gezegd hebbende, is hij optimistisch over de echte kansen. Callaghan gelooft dat de grootste waardecreatie voor ons ligt, niet op infrastructuurniveau maar op applicatieniveau, waar nieuwe interfaces geheel nieuw gedrag mogelijk zullen maken.

Het komt allemaal terug op zijn fundamentele, bijna romantisch klinkende beleggingsfilosofie, het soort perfecte durfkapitaalwijsheid dat voor de meeste mensen hol zou klinken: ‘Het zou eng en eenzaam moeten zijn en je zou gek moeten worden genoemd’, zegt Callaghan over goed gedaan beleggen in een vroeg stadium. “En het moet heel vaag en dubbelzinnig zijn, maar je moet bij een team zijn waar je echt in gelooft.” Vijf of tien jaar later, zegt hij, weet je of je iets hebt bedacht.

Hoe dan ook, op basis van True’s staat van dienst op het gebied van gokken op hardware die vele anderen hebben gemist – fitnesstrackers, verbonden fietsen, slimme deurbellen en nu tot nadenken stemmende beltonen – is het de moeite waard om op te letten als Callaghan zegt dat de dagen van de telefoon geteld zijn. Het punt is om voorop te lopen – en de trendlijnen ondersteunen zijn stelling: de smartphonemarkt is feitelijk verzadigd en groeit met slechts 2% per jaar, terwijl wearables – smartwatches, ringen en spraakapparaten – met dubbele cijfers groeien.

Er verandert iets in de manier waarop we met technologie willen omgaan en True gokt dienovereenkomstig.

Hierboven ziet u de Stream-ring van Sandbar. Voor meer van ons gesprek met Callaghan, stem af Download strikt VC podcast volgende week; elke dinsdag verschijnen er nieuwe afleveringen.