Wat is jouw fascinatie voor cultuur en herinnering, en waar komt die vandaan?
Ik hou ervan hoe herinneringen en cultuur bepalen wie we zijn als mensen. Ik ben vooral geïnteresseerd in geluiden, objecten of trends en hoe deze een gevoel of een hele tijd terug kunnen brengen. Ik denk dat dit komt door het feit dat ik opgroeide in een tijd waarin de dingen snel veranderden, vooral met internet. Door naar herinnering en cultuur te kijken, begrijp ik hoe het verleden ons bijblijft en hoe we er vandaag de dag betekenis aan geven.
Uw persoonlijke tentoonstelling, Zacht spelopent medio oktober in Charleston. Kunt u ons door de tentoonstelling leiden?
Door oom te worden, ben ik onlangs teruggekeerd in de wereld van gaming, maar dan door de ogen van mijn neef. Het deed me nadenken over hoe we ons als volwassenen bijna nooit meer laten spelen. Ik raakte geïnteresseerd in de overgangsperiode tussen de kindertijd en de adolescentie, waarin gamen niet cool of kinderachtig begint te lijken. Zacht spel concentreert zich op de lastige reis van het opgroeien, waarbij hard en zacht, mannelijk en vrouwelijk samenkomen, en de sociale regels en trends die het tienerleven vormden aan het begin van het internettijdperk.
De tentoonstelling combineert verschillende media, zoals beeldhouwkunst, textiel, print, geluid en objecten. Waarom was het belangrijk om deze allemaal met elkaar te verweven?
Het gebruik van verschillende media maakt de show en ervaring interessanter. Ik denk ook dat het werk daardoor toegankelijker wordt en hopelijk een breder publiek aanspreekt. Bovendien geeft het mij meer ruimte om met ideeën te spelen en te experimenteren.
Heb je een favoriet stuk tentoongesteld en zo ja, waarom?
Een van mijn favoriete stukken is Homo als dat niet het geval is – een lange lijst met domme dingen die op school als ‘homo’ werden beschouwd. De tekst is gezeefdrukt in het lettertype Nokia 3310 op metaal. Ik gebruik graag metaal als canvas, het is sterk en duurzaam, net als in de jaren 2000. Het werk is een grappige blik op hoe ver we zijn gekomen en hoe belachelijk de hoepels die we hebben doorlopen om te voorkomen dat we er ‘homo’ uitzien.
Hoe wil je dat mensen zich voelen als ze de tentoonstelling verlaten? Is er iets speciaals waar je wilt dat ze zich aan houden?
Ik wist dat ik met deze show wilde dat het werk interactiever zou aanvoelen. Er zijn knoppen die geluiden en lichten activeren, een weegschaalschommel, zitzakken en zelfs een klimrek, allemaal knipoogjes naar onze kindertijd. Ik wilde dat het speels, kleurrijk en tastbaar zou aanvoelen. Mijn hoop is dat het mensen aan het lachen maakt en hen misschien zelfs terugvoert naar hun jeugd.
Fotografie door Lee Robbins.
