Gezien het werk van Stuart Gordon is ‘beperking’ zelden een woord dat in je opkomt. Van de bloedige uitersten van Beademingsapparaat naar de slapstick-komedie van GelijmdGordon was de meester, zoals Roger Ebert zei tijdens de beoordeling Poppen“glorieuze oefeningen in slechte smaak, ellendige excessen en met bloed doordrenkte verschrikkingen.”
Als Ebert niet overtuigd was van de ‘elegante, beschaafde, artistieke en intelligente’ poppen, ja Klaar legt de basis voor een film die het beste van Gordon combineert met zijn onfeilbare verlangen om te begrijpen wie we diep van binnen zijn, dat doordringt in al zijn films, ook al worden ze vaak overschaduwd door emmers bloed. Die film, die deze maand 30 jaar wordt, is de direct-to-video klassieker Het kasteelmonster.
Gebaseerd op het korte verhaal van HP Lovecraft uit 1926, De vreemdeling (algemeen beschouwd als de beste van de auteur), Het kasteelmonster het is een bedrieglijke, bijna sluwe horror. Een decennium later Beademingsapparaat‘S met bloed doordrenkte set, Het kasteelmonster herenigt Gordon met schrijver Dennis Paoli en Beademingsapparaat Met in de hoofdrollen Jeffrey Combs en Barbara Crampton. De eerste momenten van de film doen je geloven Het kasteelmonster zal een ander kenmerk zijn van een bloeddorstig wezen wanneer we kennis maken met de hertogin van Orsino (Helen Stirling) en haar gevangenneming en misbruik van haar zoon, de “Freak” Giorgio (met merkwaardige elegantie gespeeld door Jonathan Fuller). Het Wil wees dat. Er zal op duimen worden gekauwd, vrouwenshirts zullen worden gescheurd en lichamen zullen worden verminkt.
“Maar het is een andere film met een andere toon”, vertelt Jeffrey Combs me tijdens een telefoongesprek in september. “Het is een heel serieuze, melancholische en donkere film.”
Dit contrast wordt nog groter als we kort daarna kennis maken met de familie Reilly. John (Combs) ontdekt dat hij familie is van de hertogin na haar dood en de enige erfgenaam is van wat lijkt op een sprookjespaleis vanuit hun naderende auto. Hij transplanteert zijn vrouw Susan (Crampton) en dochter Rebecca (Jessica Dollarhide) uit de Verenigde Staten om de liquidatie van de boedel te vergemakkelijken, maar ook om de situatie te herstellen na een ongeval waarbij Rebecca verblind werd en haar broer JJ (Alessandro Sebastian Satta) werd afgeslacht, terwijl een dronken John achter het stuur zat. Terwijl John de inventaris opmaakt van het kasteel en korte tijd probeert zijn huwelijk nieuw leven in te blazen, zweeft een sinistere aanwezigheid over hen heen, sluipend uit de geheime steegjes van het kasteel, om vervolgens steevast boven Rebecca te zweven.
“Een weinig bekend feit trouwens Het kasteelmonster is dat het volledig draagbaar is”, zegt Combs Achteruit. ‘Het was eigenlijk de keuze van Stuart om dat te doen, om tijd te besparen. Maar het geeft het een subtiele zweeftoestand, alsof het wezen de hele tijd toekeek.’
Het leent zich Het kasteelmonster een sluipende terreur die zich minder richt op het zogenaamde monster dan op het morele drama dat zich afspeelt binnen de familie Reilly. Het kasteel is verre van een nieuw begin, maar een echokamer van het verdriet en de schuldgevoelens van de familie. Terwijl kinderlijke kreten ’s nachts door de muren weerklinken en Rebecca meldt dat er iemand anders in het kasteel is, begint John obsessief te geloven dat zijn zoon in het kasteel is komen wonen. De uitgestrektheid ervan – naar verluidt meer dan 150 kamers – vergroot alleen maar de afstand die is ontstaan tussen Susan en de steeds grilliger wordende John, evenals de holle eenzaamheid van hun dochter.
Jeffrey Combs komt binnen Het kasteelmonster.
Entertainment bij volle maan
Gordon gebruikte hetzelfde kasteel, dat toebehoorde aan producer Charles Band, om zijn onderschatte film te filmen De put en de slinger vier jaar eerder, maar Het kasteelmonster doet waarschijnlijk meer. Zijn muren zijn een karakter op zichzelf en voegen, zegt Combs, “veel diepte, textuur en veel productiewaarde toe.” Maar ze zijn ook een gevangenis, eerst voor de ontsnapping van de ‘Freak’ en vervolgens om John op te sluiten met zijn verslavingen – waartegen zijn groeiende egocentrisme weinig weerstand toelaat.
Deze omkering is op dat moment niet geheel nieuw; velen zullen het herkennen Belle en het Beesthet epitheton: “Wat maakt een monster en wat maakt een man?” Maar in 2025 blijft het een van de Het kasteelmonsterde meest duurzame aspecten. Hoewel het kasteel een overblijfsel is van een grotendeels ter ziele gegane hertogdom, wordt het fysieke verval ervan weerspiegeld in ‘Freak’, waarin Lovecrafts ‘wellustige, weerzinwekkende parodie op de menselijke vorm’ wordt vastgelegd in een levendig, bloederig gezicht. Nog steeds, Het kasteelmonster suggereert, blijft een product van zijn opvoeding; bijna onberispelijk, zelfs als zijn bloeddorstige aard duidelijk wordt. Welk excuus kan John, wiens problemen lang voor JJ’s dood begonnen, bieden? Terwijl we onszelf vertrouwd maken met Guillermo Del Toro Frankensteineen andere in een steeds groter wordende reeks films die sympathie biedt voor klassieke horrorwezens, Het kasteelmonster het begint zijn tijd tientallen jaren vooruit te voelen.
Tijdperk Het kasteelmonster zijn tijd vooruit in zijn sympathie voor het monster?
Entertainment bij volle maan
Laten we eerlijk zijn: dit is een B-horrorfilm uit de jaren 90 Het kasteelmonster het voldoet aan die categorisering. Maar het verdient ook zijn eigen gevoel voor tragedie, gedreven door een veel grotere diepgang in zowel het verhaal als de uitvoering dan die naam op het eerste gezicht suggereert, niet in de laatste plaats in het contrast tussen Combs en Fuller. De eerste is een ziedende, spookachtige voorstelling die overloopt van momenten van gevaarlijke toegeeflijkheid met grote ogen en gelaagde, maar diepmenselijke wreedheid; de ander een naakte honger, meer gedreven door nieuwsgierigheid en onwetendheid over een wereld buiten de cel.
“Dat is de kern van de film die ik het leukst vind: het idee dat het beest – het monster – en ik Yin en Yang zijn”, zegt Combs. “Het is bijna alsof ik tegen mezelf vecht, wat in zekere zin een psychologisch iets is dat we allemaal doen: het beest neerhalen dat eigenlijk in je zit.”
Het kasteelmonster heeft genoeg voor fans van Gordons vroege werk. Er zijn subtiele nuances van Beademingsapparaathet is een bloedbad, van Uit het hiernamaals‘, verweven in een nieuwe samenwerking met Combs en Crampton. Het is echter ook een distillatie van Gordon op zijn meest humanistische en sympathieke manier, die aantoonbaar meer thuis is in de horror van 2025 dan in 1995: een karaktergedreven verkenning van angsten en horror uit het echte leven die, gedurende de speelduur van 90 minuten, altijd het naakte, afschuwelijke wezen dat door de gangen sluipt, lijkt te overschaduwen.
“Het is een slimme kleine film”, besluit Combs. “Het is wreed, het is grafisch, maar ik vind het prachtig.”
