Kinderen noemen het tegenwoordig ’thematische slop’, een term waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou gebruiken, maar helaas, hier zijn we dan. BeheerderDe nieuwste horrorfilm van Osgood Perkins – zijn derde bij boetiekstudio NEON in slechts zestien maanden – is een bouwvallig kaartenhuis, gebouwd op goede ideeën over huiselijke relaties. Het herbergt soms de griezelige sfeer die Perkins met zich meebracht Lange benenzijn dieet Dierenriem vreemdheid, maar het stort ook veel sneller in. De boosdoener is deze keer een totaal gebrek aan concentratie, geboren uit de misplaatste overtuiging dat bijna de hele speelduur wachten om iets interessants te doen een vergeeflijke zonde is.
Zelfs na slechts 99 minuten, Beheerder het wordt uiteindelijk te verspreid om een blijvende indruk achter te laten, maar het opent tenminste met een knal. Gescoord op de vrolijke, romantische klanken van Mickey en Sylvia’s ‘Love is Strange’, springt en springt een korte collage vanuit een spookachtig perspectief door de tijd, terwijl verschillende vrouwen door de decennia en eeuwen verliefd worden op een spookachtige, onzichtbare figuur, maar elke romance stremt al snel. Ongemakkelijke stiltes zijn er in overvloed, die zelfs in de muzikale montage boekdelen spreken. Deze dingen gebeuren tenslotte. Jongen ontmoet meisje. Ze worden verliefd. Ze gaan weg. Het eindigt in bloedvergieten.
Vanuit deze openingsscène creëert Perkins een intrigerende dynamiek, waarbij hij de delicate ruimte bewandelt tussen de onuitgesproken spanningen in de meeste relaties en het vrouwonvriendelijke geweld waarmee sommige mannen – te veel mannen – reageren op hun partners, waardoor een continuüm van vrouwelijk trauma ontstaat dat in de loop van de tijd rimpelt. Dit gouden thema vormt de basis voor het centrale plot dat zich vandaag de dag afspeelt, waarin de grootstedelijke schilder Liz (Tatiana Maslany) naar een elegante familiehut in het bos wordt gebracht door haar ongeveer een jaar oude vriend, de oudere en charmantere Malcolm (Rossif Sutherland), een arts van enige faam. Terwijl Liz haar beste vriendin aan de telefoon vertelt, heeft Malcolm zojuist een beige vest voor haar gekocht om te dragen; Het is lauw en midden op de weg, maar misschien is het eindelijk de ware.
’s Nachts (en zelfs overdag) gaan er al snel dingen mis in Malcolms ongerepte modernistische toevluchtsoord, maar dat is zelden veel. Gedurende lange perioden, zowel wanneer Malcolm thuis is als wanneer hij naar zijn werk wordt geroepen, trekken vreemde geluiden de aandacht van Liz, terwijl achter hem kwaadaardige vormen beginnen te verschijnen, die ze nooit ziet. Het wekt de eerste keer nieuwsgierigheid, maar bij de tweede, vijfde en twaalfde keer wordt het record geblokkeerd. Er is weinig spanning tegenover iets dat op de achtergrond zweeft als het nooit dichterbij komt. Perkins slaagt erin af en toe terreur te creëren door het lage gezoem dat uit ventilatieopeningen in het plafond komt, maar er zijn maar zo vaak dat de camera in lege ruimtes kan kantelen – een opname die terugkeert zonder evolutie of thematische betekenis – voordat het een hele klus wordt. Voeg daarbij de talloze keren dat de camera op lege kussens blijft hangen nadat Liz of Malcolm wakker zijn geworden, en je hebt een stoofpot, zij het zonder echte smaak.
De aard van wat er in deze verontrustende hoeken gebeurt, wordt niet zozeer onthuld, maar wordt simpelweg een wiskundig optellingsspel waarbij het bewustzijn wordt gestroomlijnd. Een hallucinatie hier. Er is een ongenode gast. Een figuur die lijkt op Jedi Master Yarael Poof (als je het weet, weet je het). Voorbij een bepaald punt lijken de escalaties van de film op het geraas van een kind op suiker. “En toen, en toen, en toen…”
Beheerder begint er veelbelovend uit te zien, met zijn montage van slechte liefdesverhalen.
NEON
Veel interessanter dan deze openlijke horrorelementen is de interpersoonlijke dynamiek tussen Liz en Malcolm. Het wordt ondersteund door enkele betoverende optredens. Als Liz balanceert Maslany op een dunne lijn tussen enthousiast en op haar hoede, en stelt zich net voldoende open om kwetsbaar te zijn – emotioneel, in de relatie, maar ook fysiek, als er dingen mis beginnen te gaan. Net als Malcolm, ENSutherland verdient zijn langverwachte bloemen en levert elke regel af alsof het een strijd is om de persoonlijke façade in stand te houden van een aardige vent die de juiste dingen doet en zegt. Terwijl ze de relatie evalueren en de balans opmaken van waar het naartoe gaat, veroorzaken pauzes in het gesprek angst en onzekerheid. Het is behoorlijk briljant, tenminste totdat het verzandt door plotselinge schrikreacties en willekeurige beelden.
Het is gemakkelijk om het publiek bang te maken door er snel een schreeuwend gezicht in te voegen, samen met een schokkend geluid – iets waar Perkins ten volle van profiteert. Het is veel moeilijker om ze van hun stuk te brengen, wat het in eerste instantie lukt met het eerder genoemde relatiedrama. Dit potentieel wordt echter snel verspild door misvormde gebaren richting impressionistische horror. Is het een moedige poging? Misschien, maar dat gold ook voor de Hindenburg. De uitgestrekte bossen rondom de hut, voortdurend zichtbaar door de enorme ramen, bieden een oneindige hoeveelheid griezeligheid, waar Perkins misbruik van lijkt te willen maken. Liz, die in de grote stad heeft gewoond, vermeldt dit in dialoog, maar het frame biedt zelden voldoende negatieve ruimte om de aandacht te trekken (hij is veel meer geïnteresseerd in de oppervlakken in de cabine, die veel minder opvallend zijn). Samen met de talrijke overgangen in de openingsmontage in watermassa’s of gezichten (die Liz wel of niet ‘ziet’) is het resultaat een esthetisch moodboard dat, zij het geleidelijk, in de richting van een bepaalde betekenis zou moeten evolueren. In plaats daarvan stagneert het gedurende lange perioden, waarbij tot vervelens toe wordt vastgehouden aan exact dezelfde combinatie van gebeurtenissen. Liz hoort een geluid, onderzoekt, ziet of hallucineert een verontrustend figuur, waarna het overgaat in een gierend geluid. Wassen, spoelen, herhalen. Wanneer de film uiteindelijk besluit zijn ‘mysterie’ te ontrafelen – mooi om zijn misvormde verzameling bovennatuurlijke folklore te noemen – komt dat in de vorm van een ongemakkelijke monoloog die in één keer in het slotbedrijf wordt uitgesproken, zonder het gevoel van ontdekking. Het is niet afschuwelijk als hem wordt verteld waar hij bang voor moet zijn, ook al maakt Maslany er waar mogelijk een maaltijd van.
Oz Perkins kan doorgaan Beheerder voor zichzelf
NEON
De hele film voelt alsof er sprake is van reverse-engineering op basis van de ideeën die in het laatste bedrijf verschijnen, zoals plotwendingen die nooit zijn vastgesteld. Ze lijken bijna willekeurig in het proces, maar je kunt de thema’s die aanleiding gaven tot deze thema’s intellectualiseren en traceren. Als je dat niet kunt, wees dan niet bang: elk stukje symboliek wordt in woorden uitgelegd, inclusief een fantasierijk wezenontwerp uit de film dat ervoor zorgt dat al die bovengenoemde oplossingen uiteindelijk op hun plaats klikken.
Het is een schande dat deze onthulling deze overgangen op de een of andere manier niet met terugwerkende kracht emotioneel gewicht geeft, omdat de kern van het idee solide is. Je kunt kijken naar de manier waarop Perkins films maakt en daaruit afleiden hoe zijn ouders opdoemen bij elk verhaal dat hij vertelt – een geheimzinnige vader maakt bijvoorbeeld plaats voor Malcolm, een personage dat weet dat hij uiteindelijk elke vrouw waarmee hij terechtkomt pijn zal doen – of je kunt eenvoudigweg wijzen op het onheil waar hij van lijkt te genieten, zoals de griezelige domino-doden in zijn nieuwste film, De aap. Maar een goed idee alleen maakt nog geen goede film. Helaas vereist dit de behendigheid van de hand om het thema op het beeld te leggen en vice versa, om spanning te creëren en los te laten, en om ideeën te vertalen in geluiden en beelden die niet alleen onder de huid van de kijker kruipen, maar daar ook lang blijven. BeheerderHelaas is het meer een vervelende jeuk. Kras zo vaak op het oppervlak als je wilt, je zult geïrriteerd raken.
