‘Trifole’ recensie: De eeuwenoude kunst van de Italiaanse truffeljacht wordt op het toneel gezet

Kijken naar “Trifole” betekent verliefd worden op de Langhe, een prachtig deel van Piemonte in Noord-Italië. Beroemd om zijn landbouw, kazen en wijndit heuvelachtige, landelijke landschap lijkt afgesneden van de moderniteit: een agrarisch verleden dat perfect bewaard is gebleven in een onzeker heden. Een van de kenmerken van de Langhe is de rijke traditie van de truffeljacht, die de focus wordt van regisseur Gabriele Fabbro’s delicate drama over een oudere truffeljager, zijn rusteloze kleindochter en een levensstijl die voor hun ogen verdwijnt. Helaas resoneert deze oprechte film het sterkst door die majestueuze landschappen, niet door het verhaal dat zich ontvouwt.

‘Trifole’, opgebouwd met de elementaire puurheid van een sprookje, laat de kijker kennismaken met Dalia (Ydalie Turk), die in de twintig is en op bezoek is bij haar grootvader Igor (Umberto Orsini). De reis is terughoudend voor Dalia. Op aandringen van zijn bezorgde moeder Marta (Margherita Buy) neemt hij een pauze van zijn vastgelopen leven in Londen om bij hem te komen kijken, omdat Marta bang is dat zijn gebrekkige geheugen hem ertoe zal dwingen zijn geliefde, vervallen huisje te verlaten en een verpleeghuis binnen te gaan. Wanneer Igor Dalia aanvankelijk aanziet voor zijn dochter, Dalia’s moeder, bevestigt zijn verwarring Marta’s zorgen.

Igor is blij dat hij de rest van zijn dagen in zijn afgelegen paradijs kan doorbrengen samen met zijn trouwe hond Birba, die hem bekwaam assisteert bij zijn truffeljacht. Igor vindt het jammer dat Dalia haar familiewortels voor de grote stad heeft afgewezen. Dalia heeft zelfs problemen met zijn Italiaans, en als ze aanbiedt hem te helpen bij het vinden van truffels, houdt hij vol dat zijn nichtje niet over de instincten of eeltige handen beschikt die nodig zijn voor dit werk. Maar Igor is niet alleen goed in het ruiken van truffels: hij leidt hieruit al snel af dat ze emotioneel verdwaald is. (Een schrijfcarrière verliep niet zoals ze had gehoopt.) Beiden staan ​​op een kruispunt en weten ook niet zeker wat de toekomst brengt.

Turk en Fabbro, die samen het scenario schreven, deden uitgebreid onderzoek naar de regio, waarbij ze de verhalen van de lokale bevolking in het verhaal verwerkten. Hoe fantastisch ‘Trifole’ uiteindelijk ook wordt, de filmmakers benadrukken dat de plotpunten voortkomen uit de korte verhalen die ze hebben verzameld. (In dit opzicht bestaat er eigenlijk een Igor, Birba is een echte truffelhond en er is een documentaire uit 2020, “De Truffelzoekers”, (Dit komt overeen met veel van wat we zien.) Het is geen verrassing dat dit melancholische beeld de Langhe viert en rouwt, een regio die in gevaar is door de opwarming van de aarde en de oprukkende industrialisatie die de eens zo vruchtbare praktijk van het oogsten van truffels bedreigt. Igors vervagende herinnering blijkt een passende, zij het voor de hand liggende, metafoor voor een roeping die langzaam de verbinding met zijn verleden verliest nu de truffel zich heeft ontpopt als een populaire gastronomische trend.

In de beginfase is ‘Trifole’ bijna rudimentair in zijn verhalen, waardoor een bekend generatieconflict ontstaat tussen Dalia en Igor, die onder hetzelfde dak wonen maar het niet met elkaar eens kunnen zijn. Als ze zijn pittoreske landbouwgrond probeert te complimenteren, antwoordt hij droogjes: ‘Het lijkt in niets op het land dat ik kende toen ik jong was.’ De spanning neemt alleen maar toe als Dalia ontdekt dat ze een grote achterstand heeft op haar hypotheek, met honderdduizenden schulden die ze niet verschuldigd is. Igors enige hoop is het vinden van een ongrijpbare (en gewaardeerde) witte truffel die hem kan redden van uitsluiting. Maar nu is het te kwetsbaar om het diepe bos te trotseren. Dalia, geleid door Birba, moet de zoektocht ondernemen.

De thema’s van de film zijn eenvoudig getekend en gemakkelijk te volgen. Dalia mag dan in het kosmopolitische Londen wonen, maar ze is natuurlijk ongelukkig, nu de wijze oude Igor onmiddellijk de oorzaak van haar malaise diagnosticeert. ‘Je houdt van niets,’ adviseert hij wijs. “Dit gaat je uiteindelijk veel pijn doen.” Als gevolg hiervan zal Dalia’s reis op zoek naar de mythische witte truffel ook een kans zijn om een ​​doel te vinden en haar grootvader dieper te gaan waarderen. Turk vat haar karakter op als een verzameling onzekerheden en aarzelende uitdrukkingen, waardoor Dalia de perfecte kandidaat is om metaforisch herboren te worden door een onwaarschijnlijk bosavontuur waarin magische gebeurtenissen zullen plaatsvinden.

In zijn tweede speelfilm plaatst Fabbro, die eerder de romantische thriller ‘The Great Bolero’ uit 2021 regisseerde, de rustige gratie van Igors bescheiden leven tegenover de kakofonie en commercie van de hedendaagse truffelveilingen. Maar Fabbro’s melancholische eerbetoon aan tradities uit het verleden kent opmerkelijke beperkingen, vooral duidelijk in de reducerende vormgeving van de diametraal tegenover elkaar staande hoofdpersonen. Nu begin negentig is Orsini (vooral bekend van Luchino Visconti‘The Damned’ uit 1969 projecteert een fragiele maar veerkrachtige gravitas die behoorlijk ontroerend is, maar Igor wordt gereduceerd tot een nobel symbool – een vereenvoudiging die ook Dalia ondermijnt, die weinig meer is dan een vervanger voor een jongere generatie die zich niet bewust is van de geschiedenis van haar land.

Pas wanneer Fabbro de camera richt op de hemel van de Langhe, op het gebied dat zich in de verte uitstrekt, suggereert ‘Trifole’ het gewicht en de majesteit van een verdwijnende cultuur. Je kunt bijna de heilige grond van Igors jeugd aanraken, een wereld die alleen hij zich herinnert.