Geschiedenis: Twee technologiegiganten racen om kunstmatige intelligentie en technologie in de echte wereld te integreren. Terwijl Eva Kim (Greta Lee) het wil gebruiken om de mensheid te helpen, is Julian Dillinger (Evan Peter) van plan wapens te maken. Omdat hun digitale creaties in de echte wereld maar 29 minuten kunnen duren, zoeken ze naar de oplossing: de Code of Permanence. Dillinger stuurt een geavanceerd programma, Ares (Jared Leto), in de echte wereld om de code te herstellen, maar Ares, superintelligent en bewust, twijfelt aan de programmering ervan. Herziening: Terwijl het debat tussen kunstmatige intelligentie en de mensheid voortduurt, gaat Tron: Ares verder waar Tron: Legacy (2010) ophield en vraagt zich af: wat zou er gebeuren als de programma’s van The Grid de echte wereld zouden betreden? Het verhaal van David DiGilio onderzoekt dit via een geavanceerd programma, Ares, ook wel bekend als Master Control in The Grid. Julian gebruikt het om investeerders te laten zien welke macht wereldleiders kunnen uitoefenen met gewapende programma’s, zoals een supertank die wordt bestuurd door een supersoldaat. Maar Ares, zich bewuster dan verwacht, maakt een scherpzinnige observatie: ‘Het volgen van richtlijnen is niet het doel van programma’s, maar programmeren.’ Het verhaal contrasteert vervolgens technologie als kracht voor gezondheidszorg, onderwijs en de uitroeiing van armoede met het misbruik ervan voor hebzucht en vernietiging.Het verhaal is vrij eenvoudig en biedt niet veel nieuws. Het scenario van Jesse Wigutow heeft tijd nodig om zijn ritme te vinden en valt in het eerste bedrijf tegen. Regisseur Joachim Rønning behoudt echter een sterke controle over de presentatie. Het verhaal neemt misschien een achterbank in, maar de beelden maken dit ruimschoots goed. Stijlvolle neonverlichte achtervolgingen en vakkundig gechoreografeerde actiescènes houden de energie gedurende het hele spel hoog. Cycli van dieprood felrood licht tegen pikzwarte stadsgezichten creëren een betoverend schouwspel waar je moeilijk van weg kunt kijken.Er is ook een flinke dosis nostalgie, niet alleen voor fans van de originele Tron (1982), maar voor iedereen die van de jaren 80-esthetiek houdt. Ares’ reflecties over waarom Depeche Mode cooler is dan Mozart zullen muziekfans aan het lachen maken. De soundtrack en achtergrondmuziek vormen de derde krachtpijler van de film. Visueel spectaculaire films vertrouwen vaak op hun geluidsontwerp, maar Nine Inch Nails tilt het hier naar een ander niveau.Met 118 minuten is het tempo levendig, hoewel het weinig ruimte laat voor wereldopbouw of diepere karakterbogen. De film slaagt er niet in een echt wilsstrijd met hoge inzet te worden. Jared Leto is meeslepend als de AI-mensachtige Ares, maar zijn karakter mist diepgang en emotionele ontwikkeling. Greta Lee levert een goede prestatie, ook al blijft haar rol onderschreven. Jodie Turner-Smith brengt kracht en evenwicht als antagonist Athena, terwijl Peter Evans een passend dreigende Julian speelt.Met zijn oogverblindende graphics, meeslepende soundscape en briljante actie, Tron: Ares het is alleen te bekijken voor de show, maar je kunt er beter van genieten op het grote scherm.
