Op mijn zestiende werd er met mij geëxperimenteerd door de CIA en nu klaag ik een rechtszaak aan

Het eerste dat Lana Ponting zich herinnert van het Allan Memorial Institute, een voormalig psychiatrisch ziekenhuis in Montreal, Canada, is de bijna geneeskrachtige geur.

“Ik vond het er niet mooi uitzien. Het leek mij niet op een ziekenhuis”, vertelde hij de BBC vanuit zijn huis in Manitoba.

Dat ziekenhuis – ooit de residentie van een Schotse scheepsmagnaat – zou in april 1958 een maand lang haar thuis zijn, nadat een rechter de toen 16-jarige had bevolen een behandeling te ondergaan wegens ‘ongehoorzaam’ gedrag.

Het was daar dat Ponting een van de duizenden mensen werd waarmee werd geëxperimenteerd als onderdeel van het uiterst geheime onderzoek van de CIA naar mind control. Nu is ze een van de twee eisers die worden genoemd in een class action-rechtszaak voor Canadese slachtoffers van de experimenten. Donderdag verwierp een rechter het beroep van het Royal Victoria Hospital, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor voortzetting van de rechtszaak.

Volgens haar medische gegevens, die ze pas onlangs heeft verkregen, was mevrouw Ponting van huis weggelopen en hing ze rond met vrienden die haar ouders afkeurden na een moeilijke verhuizing met haar familie van Ottawa naar Montreal.

“Ik was een normale tiener”, herinnert ze zich. Maar de rechter stuurde haar naar Allan.

Eenmaal daar nam hij onbewust deel aan de geheime CIA-experimenten die bekend staan ​​als MK-Ultra. Het Koude Oorlog-project testte de effecten van psychedelische drugs zoals LSD, elektroshockbehandelingen en hersenspoeltechnieken op mensen zonder hun toestemming.

Meer dan 100 instellingen – ziekenhuizen, gevangenissen en scholen – in de Verenigde Staten en Canada waren erbij betrokken.

Bij Allan gedrogeerde onderzoeker Dr. Ewen Cameron van McGill University patiënten en liet ze naar opnames luisteren, soms duizenden keren, in een proces dat hij ‘verkenning’ noemde.

Dr. Cameron speelde mevrouw Ponting honderden keren dezelfde bandopname af.

“Er werd keer op keer gezegd: je bent een braaf meisje, je bent een stoute meid,” herinnerde mevrouw Ponting zich.

De techniek was een vorm van ‘psychische begeleiding’, zegt afgestudeerde student Jordan Torbay, die zijn experimenten en hun ethische implicaties bestudeerde.

“In wezen werd de geest van de patiënt gemanipuleerd met behulp van verbale signalen”, zegt hij, eraan toevoegend dat hij ook keek naar de effecten van slaapmedicijnen, gedwongen sensorische deprivatie en geïnduceerde coma.

Uit medische dossiers blijkt dat mevrouw Ponting LSD kreeg, evenals medicijnen zoals natriumamytal, een barbituraat, desoxyn, een stimulerend middel, en ook stikstofgas, een kalmerend middel dat bekend staat als ‘lachgas’.

“Op 30 april voerde de patiënt een onderzoek uit… ze was behoorlijk gespannen en extreem gewelddadig geworden toen ze lachgas kreeg toegediend, waarbij ze zichzelf half uit bed wierp en begon te schreeuwen”, schreef dr. Cameron in een van haar medische dossiers, die mevrouw Ponting verkreeg via een verzoek om vrijheid van informatie.

De harde waarheid over de MK-Ultra-experimenten kwam voor het eerst aan het licht in de jaren zeventig. Sindsdien hebben verschillende slachtoffers geprobeerd de Verenigde Staten en Canada aan te klagen. Rechtszaken in de Verenigde Staten waren niet succesvol, maar in 1988 beval een Canadese rechter de Amerikaanse regering om negen slachtoffers elk $ 67.000 te vergoeden. In 1992 betaalde de Canadese regering 100.000 Canadese dollars (destijds ongeveer $80.000) aan elk van de 77 slachtoffers, maar erkende geen aansprakelijkheid.

Mevrouw Ponting was er niet bij omdat ze nog niet wist dat ze slachtoffer was, zegt ze

Decennia lang zei Ponting dat ze het gevoel had dat er iets mis met haar was, maar ze hoorde pas onlangs de details van haar betrokkenheid bij de experimenten.

Hij zegt dat hij weinig herinnering heeft aan wat er in de Allan is gebeurd, of in de jaren die volgden.

Mevrouw Ponting trouwde uiteindelijk en verhuisde naar Manitoba, waar ze twee kinderen kreeg met wie ze nog steeds een goede band heeft. Inmiddels is ze grootmoeder van vier kleinkinderen. Maar hij zegt dat hij levenslange gevolgen heeft ondervonden van zijn tijd bij Allan.

‘Ik heb dit mijn hele leven gehoord, omdat ik me afvroeg waarom ik zo zou denken, of, weet je wat er met mij is gebeurd,’ zei hij.

Hij zegt dat hij zijn hele leven een cocktail van drugs heeft moeten slikken om met geestelijke gezondheidsproblemen om te gaan, die hij toeschrijft aan zijn tijd bij Allan, en aan terugkerende nachtmerries.

“Soms word ik ’s nachts schreeuwend wakker vanwege wat er is gebeurd”, zei hij.

Het Royal Victoria Hospital en McGill University weigerden commentaar te geven omdat de zaak bij de rechtbank ligt. De regering rapporteerde aan de BBC haar eerdere overeenkomst uit 1992, die volgens haar om ‘humanitaire’ redenen was gesloten en geen juridische verantwoordelijkheid droeg.

Voor mevrouw Pointing is de rechtszaak een kans om eindelijk een einde te maken aan de zaak.

“Soms zit ik in mijn woonkamer en gaan mijn gedachten terug en kan ik nadenken over dingen die mij zijn overkomen, weet je”, zegt hij. “Elke keer als ik een foto van Dr. Cameron zie, word ik zo boos.”

Hoewel het werk van dr. Cameron sindsdien synoniem is geworden met de MK-Ultra-experimenten, zegt Torbay dat uit haar onderzoek blijkt dat hij destijds niet wist dat hij door de CIA werd gefinancierd. Zijn werk bij de Amerikaanse inlichtingendienst eindigde in 1964 en hij stierf kort daarna in 1967 aan een hartaanval.

Maar ongeacht of ze wist waar het geld vandaan kwam, zegt Torbay dat ze had moeten weten dat de experimenten die ze uitvoerde onethisch waren.

Hij zegt dat hij hoopt dat de rechtszaak vordert en dat de slachtoffers een gevoel van rechtvaardigheid krijgen.

“Het gaat er niet zozeer om dat we patiënten teruggeven wat ze verloren hebben, want dat is niet mogelijk, maar om ervoor te zorgen dat hun lijden niet voor niets is geweest, daar leren we van”, zegt hij.