In 2000 werden twee grote sciencefictionfilms over de planeet Mars in de bioscoop uitgebracht. Geen van beide deed het goed, en geen van beide wordt vandaag goed herinnerd. De eerste was van Brian De Palma Missie naar Marseen soort Disney-zijproject, losjes gebaseerd op de gelijknamige Disney World-rit uit 1975. De tweede was Rode Planeeteen poging van Warner Bros. die zichzelf probeerde te presenteren als een harde sciencefictionfilm, die, vreemd genoeg, vandaag de dag lijkt op de pilot voor een behoorlijk behoorlijke tv-serie.
De wereld was niet klaar voor zo’n film Rode Planeet? Hij verdient het, het is gênant 14% op Rotten Tomatoes? Het antwoord is enigszins ingewikkeld. Hoewel het heel moeilijk is om te zeggen Rode Planeet het is een geweldig sciencefiction-juweeltje, het is volkomen oneerlijk om te zeggen dat het slecht is.
Spoilers vooruit.
Rode Planeet speelt zich af in wat toen de nabije toekomst en nu ons heden was, en presenteert zich meteen als een film over klimaatverandering. De mensheid heeft Mars op afstand geterraformeerd omdat sommige aspecten van de aarde gewoon onleefbaar bleken te zijn. Toen werd een gezamenlijke inspanning gestart om algen naar Mars te sturen om zuurstof te genereren, maar die is nu gestopt. Waarom?
Bijna agressief, Rode Planeet is een sciencefictionfilm over wetenschappelijke problemen die alleen wetenschappelijke oplossingen kunnen hebben. Dit wil niet zeggen dat alles 100% accuraat is, maar er is wel iets De Marsman gefuseerd met Ernst, lang voordat een van deze verhalen bestond. Carrie-Anne Moss, vers van De matrix, krijgt haar grote moment als Kate Bowman, de commandant van een missie die uitsluitend uit mannen bestaat. Dat wil niet zeggen dat dit een gemakkelijke klus voor haar is, en de film herinnert ons er meer dan eens aan dat mannen die naar Mars willen, dat misschien ook willen doen om het menselijk ras volledig opnieuw op te starten.
Wanneer de bemanning halverwege de reis dronken wordt van zelfgemaakte maneschijn, suggereert Santen (Benjamin Bratt) dat ze het menselijk ras op Mars opnieuw zouden kunnen bevolken, wat impliceert dat Bowman in dit proces zou helpen. Santen is een onaangename idioot die te horen krijgt dat hij talloze romantische partners op aarde heeft. En hoewel zijn natalistische visie is geschreven in de context van een vreselijke tijd, is het griezelig vooruitziend op enkele verontrustende gesprekken van sommige mannen vandaag de dag, die ook van Mars een soort heroverweging voor de mensheid willen maken.
Bowman, gedwongen het flagrante, lompe seksisme van Santen en de andere bemanningsleden te tolereren, wordt getemperd door het feit dat zij en Gallahger (Val Kilmer), de scheepsonderhoudsman, een echte chemie lijken te hebben. Wanneer Bowman gedwongen wordt op het schip te blijven en de rest van de bemanning op Mars landt, dwaalt de film af van wat zijn emotionele redding had kunnen zijn: we zouden graag zien dat Bowman en Gallagher als partners samenwerken op Mars, maar in plaats daarvan moeten ze het grootste deel van de film in stilte naar elkaar smachten terwijl Bowman zich in een baan om de aarde bevindt en Gallagher en de rest van het team zich op Mars bevinden.
Dit is het Van De Rode Planeet grootste fout. Want afgezien van de fundamentele problemen van de film, is de grootste misdaad van de film het buitenspel zetten van Carrie-Ann Moss. Het mysterie van de ontbrekende algen en een plot over een gekke robot zorgen voor veel spanning, opwinding en echte inzet zodra de film daadwerkelijk op Mars arriveert. Kilmer geeft niet de prestatie van zijn leven, maar hij is sympathiek, grappig en heldhaftig op een betrouwbare goede manier. Het is het soort optreden dat je eraan herinnert hoe goed Kilmer eind jaren negentig en begin jaren 2000 was, en waarom zijn overlijden eerder dit jaar zo’n tragedie is.
Carrie-Ann Moss komt binnen Rode Planeet.
Jasin Boland/Mars Prods/Village Roadshow/Kobal/Shutterstock
Nogmaals, in het licht van veel ruimtefilms en tv-shows (zoals Voor de hele mensheid) vandaag de dag bestaand, Rode Planeet het is een langzame verbranding voor 2000, maar een snelle haast voor 2025. Het basisconcept en de dynamiek van deze Mars-missie zouden nu een heel behoorlijk seizoen van een solide sciencefictionshow kunnen beslaan. En gezien door dat licht, Van De Rode Planeet de economie van het verhaal is enigszins lovenswaardig. Als de personages anders waren gemengd en sommige misschien helemaal waren geëlimineerd, zou het misschien in de herinnering zijn gebleven als een strakke, snelle sciencefictionklassieker.
Zoals het is, Rode Planeet het lijkt minder op een film en meer op een schets van de popcultuur. De verschillende filmstudio’s waren er in 2000 nog niet achter hoe ze een concept als dit konden laten werken, maar zonder een film als deze die toen werd gemaakt, zouden we ons vandaag de dag niet in zo’n robuust sciencefictionlandschap bevinden.
