Kaantha is een bijzondere liefdesbrief aan de cinema die verschillende genres wil integreren en met grote welsprekendheid en helderheid een meeslepend centraal dilemma wil creëren, merkt Arjun Menon op.
Films over films zijn een moeilijk genre om te kraken.
Als verhalenverteller moet je een kant kiezen.
Wil je dat het een liefdesbrief aan een medium is? Of een haatbrief die de rotting van een kunstvorm hekelt die wordt geregeerd door kapitalistische marktkrachten en persoonlijke ego’s?
Kaanthageregisseerd door Selvamani Selvaraj, kiest ervoor een samenstelling te zijn van deze twee vertelwijzen.
Aan de ene kant is dit een film die diep verliefd is op en nostalgisch is naar het vervlogen tijdperk van een kunstvorm.
Maar het is ook een zeer objectief en vermakelijk genrestuk dat menselijke zwakheden en artistieke arrogantie probeert aan te pakken door het te kaderen rond het chaotische drama achter de schermen van een filmproductie uit de jaren vijftig.
Dulquer Salman speelt TK Mahadevan, een Tamil-superster, wiens passie voor toneelvoorstellingen alleen wordt bevredigd door zijn arrogantie als artiest, die voelt dat hij de belangrijkste man is die een kamer binnenloopt.
Ayya (Samuthirakani) speelt een beroemde filmmeester en voormalig mentor van de superster, die duidelijk geen interesse heeft om de eigenzinnige ster een hoofdrol te geven.
De film die door de producent van ‘Modern Studios’ wordt uitgeroepen tot de ‘eerste horrorfilm’ van de Tamil-cinema is een opdracht die hij met tegenzin en met een wapen in de hand aanvaardt, zijn hoofdrolspeelster Kumari (Bhagyashri Borse).
Conflicterende loyaliteiten, verwarrende relaties en verborgen geheimen worden hier het kenmerk van spanning, aangezien de opnames van de film voortdurend worden onderbroken vanwege ego-botsingen tussen de regisseur en de ster.
Er zijn wonden uit het verleden die aan het licht komen. Misschien is een jaloerse goeroe die zich niet kan voorstellen dat zijn discipel groter is dan hij, zoals het karakter van Dulquer zich op een gegeven moment herinnert, de kern van het verhaal. Kaantha.
Het gaat over twee kunstenaars onder leiding van dezelfde meester, die uiteindelijk op mysterieuze wijze hun leven verwoesten.
Toegevoegd aan dit alles is een echt geweerschot op de set en een dood.
Een merkwaardig geanimeerde politieagent Pheonix (Rana Dagubatti) komt binnen en de chaos zorgt ervoor dat iedereen op de filmset een mogelijke verdachte is.
Dit is het structurele genie van Kaanthaeen periodedrama doordrenkt met een Agatha Christie-mysteriestructuur in de tweede helft.
Kaantha behoort tot zijn tolken.
Hoe sluw het schrijven ook blijkt te zijn, het overtuigend naar voren brengen van de pathos in hun individuele bogen is hier van cruciaal belang.
Dit zijn allemaal verdrietige mensen, die een bron van pijn verbergen onder de glans van showbizz-glitter.
Dulquer Salman is een openbaring als de eigenwijze superster, die met groot gemak heen en weer slingert tussen melancholie en charme.
Het roept perfect de lichaamstaal en persoonlijkheidskenmerken op van een retro-superster (tenminste één die we in ons hoofd hebben door tientallen jaren films kijken en anekdotes achter de schermen) en deconstrueert hoe het moet zijn geweest om in die tijd een jonge ster te zijn.
Dulquer domineert de film in de scènes van de film en herschept moeiteloos een acteerstijl zonder deze te bespotten of te minachten. De eerbied manifesteert zich in zijn cadans en fysieke behendigheid.
Er zijn momenten waarop je het gevoel hebt dat het onderzoek en de improvisaties in de voorstelling mislukken, niet vanwege een fout in zijn interpretatie van het imago van een ster, maar vanwege persoonlijkheidskenmerken die zijn millennial-sfeer verraden.
Dit is slechts een observatie die voortkomt uit jarenlange vertrouwdheid met de standaardlichaamstaal van een persoon, die soms naar voren komt door de vernislaag van een opwindende en nieuwe voorstelling.
Bhagyashri Borse geeft een meeslepende wending als de naïeve maar vastberaden Kumari, een actrice die gevangen zit tussen de egostrijd van twee mannen.
Hij moet zijn loyaliteit in evenwicht brengen en optreden als een neutrale agent die op de een of andere manier het drama met elkaar verbindt.
Ze is geweldig in de ‘film in een film’-sequenties en ziet er goed uit.
Zijn gelaatstrekken en zachte persoonlijkheid passen perfect bij de meer bombastische supersterprestaties van Dulquer.
Bovendien past ze perfect in de tijdsperiode waarin de film zich afspeelt en komt ze overtuigend over in de rol van de diva gevangen tussen de mannen die de regels dicteren in een nog steeds patriarchale industrie, met weinig handelingsvrijheid.
Samuthirakani drukt zijn opgebouwde wrok en minachting uit voor de koppige superster.
Hij is een natuurkracht met zijn imposante gestalte en je begrijpt meteen waarom iedereen hem respecteert, ook al is het met een vleugje angst.
Rana Daggubati is zeer effectief als de komische rechercheur die de moord op de filmset onderzoekt.
Maar de tweede helft wordt een beetje dramatisch vergeleken met de normen van de eerste helft.
Kaantha begint de focus op sommige delen te verliezen, maar Selvamani Selvaraj heeft een duidelijke visie die het mysterie opnieuw focust om de ernst van het drama uit de eerste helft te evenaren. De onthullingen zijn goed gedaan en laten ons raden.
Selvamani Selvaraj heeft vertrouwen in de tonale uitbarstingen van zijn messcherpe script dat zelfverzekerd tussen de belangrijke beats van de plot springt.
De cinematografie van Dani Sanchez Lopez zit vol retrotexturen en belichting. Het camerawerk in sommige scènes is verbluffend.
De prachtige partituur van Jakes Bejoy zorgt ervoor dat de diepgewortelde lading van de scènes blijft stromen en maakt de onthullingen monumentaal.
Kaantha is een bijzondere liefdesbrief aan de cinema die verschillende genres wil integreren en met grote welsprekendheid en helderheid een meeslepend centraal dilemma wil creëren.
De film combineert met vaste hand verschillende genres en voelt nooit onderschreven of gimmickachtig aan in het gebruik van beeldverhouding, kleurenschema’s, visueel palet en productieontwerp.
Over elk detail wordt nagedacht en de film probeert een behoedzaam maar liefdevol beeld te schetsen van een vervlogen filmtijdperk, geromantiseerd, maar met veel scepsis over de manier waarop het de essentie weergeeft van een menselijk drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van dat tijdperk.
Kaantha Beoordeling Beoordeling Beoordeling:
