Dan Trachtenberg is het beste wat de Predator-franchise kan overkomen. door John McTiernan. Hij blies de 38 jaar oude sci-fi-franchise van 20th Century Studios nieuw leven in met het inventieve ‘Prey’, en volgde die triomf met de animatiehit ‘Predator: Killer of Killers’ en de fantastische “Predator: Badlands”, het eerste hoofdstuk waarin het wezen uit de titel voorkomt. Het duurt nog minstens één hoofdstuk en fans kunnen niet enthousiaster zijn.
Hoewel ‘Predator: Badlands’ weer een verademing is voor de franchise, hebben genrefans van een bepaalde leeftijd misschien een connectie gevoeld met een weinig bekende sciencefictionfilm van Fox uit de 20e eeuw die voorafgaat aan de serie alienjagers. Beschouw het dus als een extra bonus bij de release van Trachtenbergs film dat bioscoopbezoekers Wolfgang Petersens ‘Enemy Mine’ misschien niet hoeven te bekijken.
Uitgebracht in 1985 na een turbulente productie (waar we nog op terugkomen), was ‘Enemy Mine’ zelf een echo van Stanley Kramer’s ‘The Defiant Ones’, een actiedrama over twee ontsnapte gevangenen (Sidney Poitier en Tony Curtis) die gedwongen worden hun rassenhaat te overwinnen om elkaar in leven te houden. Petersen’s film, geschreven door Edward Khmara, toont Dennis Quaid en Lou Gossett Jr. als galactische gevechtspiloten die elkaar uit de kosmos proberen te lanceren midden in een interplanetaire oorlog. Quaid is een mens, terwijl Gossett een vechter speelt uit het reptielenras Drac. Uiteindelijk schieten ze elkaar neer en maken een noodlanding op een vijandige planeet waar ze, als ze willen overleven, de vijandelijkheden moeten staken en moeten samenwerken.
Klinkt als de deal die Dek en Thia moeten sluiten om de gevaren van de planeet des doods te overwinnen, nietwaar? De overeenkomsten houden daar niet op (en ik zal hier een spoilerwaarschuwing plaatsen, omdat ik op het punt sta een enorme plotwending van “Enemy Mine” te bederven).
Enemy Mine is een geweldige sciencefictionfilm die een breder publiek verdient
In “Enemy Mine” wordt onthuld dat Gossetts personage Jeriba zwanger is, terwijl Dracs zich voortplanten via zelfbevruchting. Voordat Jeriba tijdens de bevalling sterft, laat Jeriba Quaid’s Davidge beloven niet alleen hun nakomelingen te beschermen, maar er ook voor te zorgen dat ze terugkeren naar de thuiswereld van Drac. Dit rijmt met Dek en Thia die voor Bud zorgen na de dood van zijn vader, de Kalisk.
Ik heb geen idee of Trachtenberg bewust aan het riffs was de jammerlijk onderschatte “Enemy Mine” toen hij ‘Predator: Badlands’ schreef, maar het is leuk om een excuus te hebben om dit juweeltje op de radar van sciencefictionfans te zetten, vooral omdat het bijna gesloopt werd na een rampzalige start van de productie. Richard Loncraine, die de filmversie van Dennis Potters ‘Brimstone and Treacle’ had geregisseerd, werd een aantal weken op locatie in IJsland opgenomen met Quaid en Gossett, maar werd uiteindelijk ontslagen omdat de studio zich zorgen maakte over vertragingen en slechte dagbladen. Fox had al 18 miljoen dollar aan de film uitgegeven, dus in pokertermen waren ze op dit punt vastgelegd.
Fox benaderde Petersen die, ondanks dat hij geen sciencefictionfan was, de thema’s van het script belangrijk vond. Ze schortten de productie van “Enemy Mine” op terwijl Petersen “The Neverending Story” afrondde en de Duitse regisseur toestond enorme decors te bouwen op een podium in München. Het budget steeg enorm, maar Petersen nam de baan aan. Toen het tijd werd om de film op 20 december 1985 uit te brengen, had Fox helaas geen idee hoe hij hem moest verkopen. Ze investeerden miljoenen in een onhandige marketingblitz op de laatste seconde, maar de film flopte. Pas toen ‘Enemy Mine’ in de home entertainment-etalage verscheen, werden mensen er verliefd op. Als je het nog nooit hebt gezien, trakteer jezelf dan. Het is een diep ontroerend en humanistisch sciencefictionwerk dat je hoop geeft op verandering in deze moeilijke tijden.
