Ik kan geen enkel Jonas Brothers-nummer noemen, maar ik kan je hun namen vertellen – Joe, Kevin en Nick – en dat ze een sitcom hebben gemaakt, “Jonas” (tweede seizoen getiteld “Jonas LA”), uit 2009, wat ik erg leuk vond. De herinnering aan die show was genoeg om me enthousiast te maken voor ‘A Very Jonas Christmas Movie’, die vrijdag in première gaat op Disney+ – wat ik toevallig ook leuk vind. De humor is zelfspot, de setting internationaal, het klimaat winter, het gezelschap goed.
Het plot, dat is eigenlijk “Vliegtuigen, treinen en auto’s”, minder Steve Martin, John Candy en Thanksgiving, meer de Jonas Brothers, Kerstmis en magie, vindt de jongens – zijn het jongens of zijn het mannen, het is een gespreksonderwerp – in Londen, een paar dagen voor Kerstmis, de laatste avond van een tour van zes maanden. Hoewel ze goed zijn in het spelen van de Jonas Brothers met een hoofdletter B op het podium voor duizenden schreeuwende mensen, zijn ze minder bedreven in het zijn van de Brothers met een kleine B nadat het doek valt. Hun relatie lijkt mij heel normaal, maar ieder zijn eigen behoeften.
Hier schetsen zij hun karakters.
Joe (tegen Nick): Jij bent de gespannen, verantwoordelijke.
Kevin (tegen Joe): Je bent een herkenbare zwerver. Ik ben degene met wie je je kunt identificeren –
Nick: – menselijke cartoon.
Joe: – Vergeetbare Curly.
Nick: — ’s werelds meest onwaarschijnlijke rockster.
Joe: Niet Nick of Joe.
Kevin: Ik wilde zeggen: “knap, herkenbaar allemaal”, maar oké.
Hoe dan ook! De tour is voorbij en de Vagebond wil uitgaan en feesten, wat erop duidt dat het episch zou kunnen worden. “We zijn drie extreem uitgeputte vaders van in de dertig”, antwoordt de gespannen persoon, “hoe episch kan dat zijn?” En dus, terwijl zijn broers hun families IRL FaceTimen, bevindt Joe zich op een Britse barkruk – een pubkruk – naast een bebaarde vreemdeling in een rood leren jasje. Je herkent de acteur als Jesse Tyler Ferguson en het personage als St. Nick, gewoon vermomd. Geraakt door Joe’s verhaal over de vervreemding van broers en zussen – “Onze kerstplannen zijn om van elkaar weg te gaan” – doet de Kerstman wonderen om ze bij elkaar te houden totdat ze hun broederlijke magie terugkrijgen. Om te beginnen stuurt hij bliksem om het vliegtuig op te blazen waarmee ze naar huis moeten terugkeren. (Er was niemand aan boord, nemen we aan.)
“We zouden in de echte wereld moeten kunnen functioneren”, zegt Nick tegen Joe, die op het punt staat hun manager (Randall Park) te bellen om de zaken op te lossen.
“Dat zou ideaal zijn,” antwoordt Joe, “maar we zijn al beroemd sinds we kinderen waren, dus het is wat het is.”
Er volgen nog meer bovennatuurlijke complicaties, waardoor Joe een “Voor zonsopgang” aflevering met jeugdvriend Lucy (Chloe Bennet), ontmoet in een trein die naar Parijs zou gaan maar op weg is naar Amsterdam, en Nick duet hatelijk met zijn vriend-vijand Ethan (Andrew Barth Feldman), wiens vader hij speelde in een fictieve versie van Home Alone: The Musical (“Alleen thuis zijn / Het is alsof je zonder / zonder mensen bent”). Er komt meer talent bij: Laverne Cox als hun agent; Billie Lourd als reisagent Cassidy; Will Ferrell als Will Ferrell, Jonas’ grootste fan; en Andrea Martin als rideshare-chauffeur.
De nummers klinken mechanisch – makkelijk met autotune, jongens, ik heb de jouwe gezien Klein bureauconcert en je hebt het niet nodig, ook al zijn de productienummers die ermee gepaard gaan leuk. (Je wist dat er productieaantallen zouden zijn.) Maar net als de Beatles en de Monkees vóór hen zijn de broers natuurlijke, echte acteurs; Het is mijn kerstwens dat ze meer te doen vinden op dit gebied. Een licht briesje zou de textuur wegblazen, maar als je de ramen gesloten houdt, komt alles goed.
