Eerder deze week landde een vlucht met 153 Palestijnen uit Gaza zonder documenten in Zuid-Afrika. De passagiers waren twaalf uur lang in het vliegtuig gestrand voordat de Zuid-Afrikaanse autoriteiten, die beweerden dat ze niet door de Israëli’s waren geïnformeerd over de deportatievlucht, hen om humanitaire redenen toestonden van boord te gaan.
De Palestijnen aan boord hadden tussen de 1.500 en 5.000 dollar betaald aan een bedrijf genaamd Al-Majd Europe om Gaza te verlaten. De operatie wordt ter plaatse beheerd door enkele Palestijnen, in coördinatie met de Israëlische bezettingsautoriteiten. Sinds juni van dit jaar waren er al minstens twee andere soortgelijke vluchten uitgevoerd.
Dit is het nieuwste plan dat Israël heeft aangenomen om Gaza te ontvolken – een al lang bestaande doelstelling van het apartheidsregime dat dateert uit het begin van de 20e eeuw.
Sinds het begin van de zionistische beweging worden de Palestijnen gezien als een demografisch obstakel voor de oprichting van een Joodse staat. Aan het einde van de 19e eeuw schreef Theodor Herzl, een van de grondleggers van het zionisme, dat de verdrijving van Arabieren uit Palestina onderdeel zou moeten zijn van het zionistische plan, waarmee hij suggereerde dat arme bevolkingsgroepen over de grenzen heen konden worden verplaatst en stilletjes en behoedzaam van werkgelegenheid konden worden beroofd.
In 1938 maakte David Ben-Gurion, een prominente zionistische leider die later de eerste premier van Israël zou worden, duidelijk dat hij gedwongen ‘verhuizingen’ steunde en daar niets ‘immoreels’ in zag. Een deel van deze visie werd tien jaar later gerealiseerd, tijdens de Nakba van 1948, toen ruim 700.000 Palestijnen uit hun huizen werden verdreven in wat de Israëlische historicus Benny Morris ‘noodzakelijke’ etnische zuivering noemde.
Na 1948 zette Israël zijn inspanningen voort om de Palestijnen te verdrijven. In de jaren vijftig werden tienduizenden Palestijnen en Palestijnse bedoeïenen met geweld verplaatst van de Naqab (Negev) woestijn naar het Sinaï-schiereiland of Gaza, dat destijds onder Egyptisch bestuur stond.
Na de oorlog van juni 1967, toen Israël Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem bezette, hanteerde het een strategie die ‘vrijwillige migratie’ werd genoemd. Het idee was om barre levensomstandigheden te creëren om bewoners ertoe aan te zetten te vertrekken, huizen te slopen en de werkgelegenheid te verkleinen.
Tegelijkertijd zijn er in de vluchtelingenkampen van Gaza ‘emigratiebureaus’ opgezet om mensen die alle hoop op terugkeer naar hun huizen hebben verloren, aan te moedigen te vertrekken in ruil voor geld en reisarrangementen. Israël heeft de Palestijnen ook aangemoedigd om in het buitenland te gaan werken, vooral in de Golf. De prijs die de Palestijnen moesten betalen voor hun vertrek was dat ze nooit meer konden terugkeren.
Na 7 oktober 2023 zag Israël opnieuw een kans om zijn plan van etnische zuivering in Gaza uit te voeren, dit keer door middel van genocide en gedwongen uitzetting. Hij dacht dat hij over de internationale sympathie en het diplomatieke kapitaal beschikte die nodig zijn om een dergelijke gruweldaad uit te voeren, zoals blijkt uit verklaringen van verschillende Israëlische functionarissen, zoals de ministers Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich. Ze bedachten ook de zogenaamde “Het plan van de generaal“om het noorden van Gaza volledig te ontvolken.
Het nieuwe plan om de Palestijnen te dwingen Gaza te verlaten past goed in dit historische patroon. Wat het echter onderscheidt, is dat de Palestijnen gedwongen worden te betalen voor hun gedwongen ontheemding en dat hun wanhoop wordt uitgebuit door Palestijnse collaborateurs die op zoek zijn naar gemakkelijke winsten. Dit is uiteraard bedoeld om de financiële uitputting van de Palestijnse bevolking te bevorderen en verdere interne verdeeldheid en spanningen te creëren.
Dit plan heeft, net als zijn voorgangers, ook als centraal kenmerk het ontkennen van de terugkeer van de Palestijnen. Geen van de passagiers van het vliegtuig had Israëlische uitreisstempels in hun paspoort gekregen, waardoor de Zuid-Afrikaanse autoriteiten problemen hadden met het toelatingsproces. Omdat ze geen wettelijk bewijs hebben dat ze het door Israël bezette Gazagebied hebben verlaten, worden deze mensen automatisch geclassificeerd als illegale migranten en hebben ze geen kans om terug te keren.
Het is hier belangrijk om duidelijk te maken waarom Israël deze vluchten toestaat en tegelijkertijd de evacuatie van zieke en gewonde Palestijnen en studenten die toegelaten worden tot buitenlandse universiteiten verhindert. Dit vertrek van patiënten en studenten zou legaal zijn en een recht op terugkeer impliceren – iets wat Israël niet wil toestaan.
Dat er Palestijnen zijn die bereid zijn voor dit ontsnappingsplan te trappen is niet verrassend. Twee jaar genocide hebben de bevolking van Gaza tot onvoorstelbare wanhoop gebracht. Er zijn veel inwoners van Gaza die graag in die vliegtuigen zouden stappen. Toch kan Israël ons niet allemaal naar Zuid-Afrika brengen.
Gedurende tientallen jaren van zionistische bezetting hebben de Palestijnen volgehouden. De Palestijnse standvastigheid tegenover oorlogen, belegeringen, huisovervallen, vernielingen, landdiefstal en economische onderwerping bevestigt dat Palestijns land niet simpelweg een plek is om te wonen, maar een symbool van identiteit en geschiedenis dat mensen niet bereid zijn op te geven.
De afgelopen twee jaar heeft Israël de levens en huizen van twee miljoen Palestijnen vernietigd. En zelfs dit kon de Palestijnse geest niet doden en hen ertoe aanzetten Palestijns land te behouden. De Palestijnen zullen niet weggaan; wij zijn hier om te blijven.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele beleid van Al Jazeera.
