Er zijn nog twee paarden in het drukke veld van psychologische thrillers opgedoken: ‘Malice’, nu gestreamd via Prime Video, en ‘The Beast in Me’ op Netflix. Geen van beide is bijzonder verrassend: “in hun begin is hun einde.” lijn veranderen van Eliot, hoewel ze onderweg voor spanning en wendingen zorgen. Ze zijn geen onzin; integendeel. Elk boek ontvouwt zich als een boek dat je voortdurend verleidt om naar het einde te springen om je indrukken te testen, maar het zijn stijlvolle uitvoeringen met geweldige vertolkingen en goed geschreven scènes. Zelfs in de buitengewone situaties die ze beschrijven, zelfs als ik vond dat een plotpunt of ontwikkeling niet al te handig leek, had ik zelden het gevoel dat de personages niet praatten zoals mensen – of psychopaten, die ook mensen zijn – dat doen.
“The Beast in Me” is bijzonder goed, maar het heeft het wel Claire Danes en Matthew Rhysen om de zaken anders te laten verlopen, zou er sprake moeten zijn van grove nalatigheid achter de camera. Danes speelt Aggie Wiggs, een non-fictieschrijver wier huwelijk met aspirant-kunstenaar Shelley (Natalie Morales, een favoriet van deze afdeling), viel uiteen nadat hun zoon omkwam bij een auto-ongeluk. Ze geeft de schuld aan een plaatselijke tiener en zwijgt niet over haar verlangens naar hem. Hij werkt vermoedelijk aan een boek over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de rechters Ruth Bader Ginsburg en Antonin Scalia, maar de writer’s block heeft geen tijd meer voor de voorschotten en de rekeningen stapelen zich op.
In haar bekrompen leven komt Nile Jarvis (Rhys), een rijke vastgoedontwikkelaar uit New York, die met zijn vrouw Nina (Brittany Snow) en een paar grote, enge honden naar het naastgelegen huis is verhuisd. Aggie wil dat haar honden niet overreden worden en haar kleine, niet enge hondje niet bang maken; hij wil dat ze zich bij zijn buren voegt en hem een erfdienstbaarheid geeft om een joggingpad achter hun huizen aan te leggen. Er is sprake van geweld in zijn verleden: Nile’s eerste vrouw, Madison, was een paar jaar eerder verdwenen en hij werd verdacht van moord op haar. Nile en Aggie maken kennis en Aggie stelt voor dat ze haar biografie schrijft, wat een dollarteken in de ogen van haar literair agent Carol (Deirdre O’Connell) plaatst.
Hoewel het eerlijk is dat elk verhaal als dit je van gedachten verandert over een personage – zelfs meerdere keren – was mijn eerste reactie op Nile: “Wat er ook werd gedaan, hij deed het.” Natuurlijk zeg ik dit voor vrijwel elke mogelijke verdachte in de loop van een moordmysterie, maar ik zou het zelfs hebben gezegd voordat een man die zichzelf identificeerde als FBI-agent Brian Abbott (David Lyons) slordig bij Aggie aanklopte – tijdens een onweersbui, ’s nachts – en haar waarschuwde om op hem te letten. En opnieuw de Denen, wier werk sindsdien wordt doorkruist door een elektrische urgentie “Mijn zogenaamde leven”, hij lijkt misschien de meest problematische persoon; Op de een of andere manier lijkt Aggie te trillen, ook al is dat niet het geval. Nijl is de meest verse komkommer.
Met zijn vader, Martin (Jonathan Banks), een van die personages wiens uitstraling van corrupte privileges het gemakkelijk maakt om hem voor een misdaadbaas aan te zien, is Nile betrokken bij een nog steeds baanbrekende ontwikkeling genaamd Jarvis Yards, waartegen raadslid Olivia Benitez (Aleyse Shannon) zich verzet. Elke gelijkenis die deze personages hebben met Fred, Donald Trump en Alexandria Ocasio-Cortez is duidelijk iets in mijn hoofd. Martin heeft een broer, Rick (Tim Guinee), die zorgt voor wat er geregeld moet worden, als je begrijpt wat ik bedoel. (Hoewel ze op haar eigen manier een pure ziel is.) Uiteindelijk ontmoeten we Madison’s ouders (Kate Burton en Bill Irwin) en broer (Will Brill), die veel doen met hun korte scènes, en Hettienne Park als Erika Breton, een andere FBI-agent.
Vanaf dat moment zullen er spoilers zijn. Het feit dat je minder verrast zult zijn dan de personages mag je er niet van weerhouden om te kijken.
David Duchovny als Jamie Tanner en Jack Whitehall als Adam Healey in Prime Video’s ‘Malice’.
(Yannis Drakoulidis/Prime)
“Malice” begint wanneer Adam Healey (Jack Whitehall), een charmante Engelsman, door het Department of Homeland Security bij de Amerikaanse douane wordt vastgehouden; Er wordt hem gevraagd of hij een persoon kent die Jamie Tanner heet. Hij antwoordt dat hij voor de familie heeft gewerkt en krijgt een document te zien waaruit blijkt dat er iets vreselijks met of door hem is gebeurd. Omdat uit de titel duidelijk blijkt wat voor soort show dit is, gaan de gedachten naar een aantal weloverwogen gissingen, en hoewel de details worden bewaard voor de finale, worden de algemeenheden snel genoeg duidelijk gemaakt.
Vervolgens worden we terug in tijd en ruimte getransporteerd naar een Grieks eiland waar Jamie (David Duchovny), een durfkapitalist, op vakantie is met zijn vrouw Nat (Carice van Houten), hun drie kinderen en hun oppas (Phoenix Jackson Mendoza). Bij hen is nog een stel, Jules (Christine Adams) en Damien (Raza Jaffrey), die hun dochter en haar voogd hebben meegenomen, die, niet verrassend, Adam is, en vanaf het begin Ripley-vibes uitstraalt. Volgens tv-dramanormen lijkt Jamie, die graag aangeeft wie betaalt voor de aanwezigheid van iedereen, een behoorlijk fatsoenlijke kerel voor een hardvochtige zakenman.
Het scenario, van James Wood (die samen met Tom Hollander “Rev” creëerde), doet geen moeite om Adams slechtheid te verhullen. Te charmant en half deskundig, vol feiten (over de Griekse goden, over de geologische samenstelling van het eiland), hij is een bemoeial, een vreemde, en vol ingewikkelde complotten. En hij danst als een inheemse Griek in een folkloristische huwelijksscène, het soort lokale kleurverwisseling dat in de jaren zeventig veel films pracht en realiteit gaf. In een toneelstuk van Tennessee Williams is hij misschien gewoon een destabiliserende kracht, een seksuele factor, onder oudere, rijkere mensen, maar hier is duidelijk iets duisterder aan de hand. Hij hangt de octopussen te drogen aan een waslijn en zegt tegen de oppas van de Tanners: “Ik hou ervan om met je te neuken en rond te hangen aan een waslijn.” Maar als de actie naar Londen verhuist, zal hij haar gewoon vervangen.
Doodt een kat. En er zijn slangen, voor symboliek.
