Eerder dit jaar haalde Mark Zuckerberg de krantenkoppen door te praten over de bedrijfscultuur hij heeft meer “mannelijke energie” nodig. Dit sentiment werd weerspiegeld in de oproep van minister van Defensie Pete Hegseth aan het leger – dat 2,1 miljoen Amerikanen in dienst heeft – om terug te keren naar een patstelling. “krijgersethiek”het bevorderen van traditionele mannelijke normen zoals agressie en atletisch gedrag.
Toch is het aannemen van personeel bij ICE (een andere werkplek) volgens recente nieuwsberichten dat wel moeite met het slagen voor basisfitnesstestsen Hegseth vermoedelijk een make-upkamer geïnstalleerd bij het Pentagon. Dergelijke tegenstrijdigheden doen mij denken aan een voormalig manager die ooit kritiek had op een potentieel aannemen omdat ze ‘een beetje meisjesachtig’ was, maar besteedde het grootste deel van haar vrije tijd online aan onderzoek naar spabehandelingen en het kopen van gebloemde poloshirts.
Normen voor mannelijkheid kunnen vaag en tegenstrijdig zijn. GQHet is 2025 Onderzoek naar de staat van mannelijkheid vroegen 1.929 Amerikaanse mannen naar hun gedachten en overtuigingen over mannelijkheid, en de ondervraagde mannen definieerden ‘mannelijk’ als ‘sterk’, ‘beschermend’ en ‘stoer’, maar toen hen werd gevraagd hoe ze door een vriend beschreven zouden willen worden, antwoordden ze ‘respectvol’, ‘eerlijk’ en ‘verantwoordelijk’.
Het lijkt erop dat zelfs mannen zelf in de war zijn over wat mannelijkheid is. Ondertussen is de GQ Uit het onderzoek bleek ook dat 68% van de mannen elke dag nadenkt over hoe ze mannelijk kunnen zijn.
“Mannen krijgen gemengde berichten”, zegt dr. Sarah DiMuccio, onderzoeker naar gendergelijkheid en mannelijkheid en hoofd onderzoek en ontwikkeling bij Boven en buiteneen DEI consultancy- en leiderschapsacademie gevestigd in Kopenhagen.
“’Wees opener en empathischer.’ Maar ook: ‘man up’ en ‘wees besluitvaardig’.
In de wereld van vandaag concentreren leiders op de werkplek zich op een bekrompen en bijna giftige versie van mannelijkheid, die bepaalt naar wie wordt geluisterd, wie promotie krijgt, welk gedrag wordt beloond en wat de toon van de organisatie is. Dit heeft invloed op de manier waarop mannen zich gedragen, succes definiëren en zaken vormgeven, maar ook op de bredere cultuur. De gevolgen zijn reëel: economisch gezien komt schadelijk gedrag dat verband houdt met mannelijke stereotypen de Verenigde Staten duur te staan Jaarlijks 15,7 miljard dollar.
Mannelijke prestaties en angst
Als homoseksuele man ben ik nooit naïef geweest over de manier waarop mannelijkheid als betaalmiddel wordt gebruikt. Maar omdat ik opgroeide in wat ik nu begrijp als een zeer vooruitstrevend gezin, was het niet iets waar ik me veel zorgen over maakte. Ik begon te heroverwegen hoe ik het uitvoerde nadat ik was gepasseerd voor een baanpromotie.
Mijn toenmalige manager (die met het gebloemde poloshirt) moedigde me aan om voor dit sollicitatiegesprek te solliciteren en vertelde me dat ik een natuurlijke match was. Hoewel ik nog nooit met hem over homoseksualiteit had gesproken, kwam het op de een of andere manier ter sprake tijdens een interview dat hij bijwoonde. De onofficiële, ongeautoriseerde HR-feedback die ik van hem kreeg toen ik niet verder kwam? “Ik denk dat ze gewoon op zoek waren naar een sportieve man en bier.”
Kan ik met absolute zekerheid bewijzen dat ik homo was? Nee, maar ik zou er wel geld op inzetten.
Een onderzoek uit 2022 gepubliceerd in Geslachtsrollen: een onderzoekstijdschrift ontdekte dat zowel homoseksuele als heteromannen dit vaak doen zij geven er de voorkeur aan dat homoseksuele collega’s in leiderschapsrollen zichzelf als mannelijk presenteren. En ook al voel ik mij subjectief behoorlijk mannelijk, mannelijkheid en seksualiteit worden regelmatig door elkaar gehaald. Zelfs in de meest vooruitstrevende bedrijven kies ik nu strategisch wanneer ik mijn seksualiteit erken. Het is moeilijk om mij de schuld te geven als de werkcultuur (en de cultuur in het algemeen) een zeer bekrompen idee van ‘mannelijkheid’ op prijs stelt, waardoor het op een voetstuk wordt geplaatst waar anderen zich aan kunnen conformeren.
Dr. Travis Speice, een socioloog gespecialiseerd in gender- en seksualiteitsstudies, zegt: “Soms maakt het niet echt uit hoe we ons geslacht of onze seksualiteit op de werkvloer vertegenwoordigen; andere mensen beslissen of het acceptabel is of niet.” Dit kan tot schijnbaar absurde tegenstrijdigheden leiden. Je zou kunnen denken dat het opzetten van een make-upstudio in het Pentagon door Pete Hegseth in strijd is met de ‘krijgersethiek’, maar als anderen hem (of welke andere man dan ook) al als de ‘juiste’ soort mannelijk beschouwen, maakt dat misschien niet uit.
En toch: “Ik weet niet dat een optreden absurd is als de artiest gelooft dat er een sociaal voordeel zit in het uitvoeren van die voorstelling”, zegt Speice.
Naast verwarrende definities en publieke vertoon van mannelijkheid, heeft de druk die op mannen wordt uitgeoefend om zich mannelijk te gedragen op het werk een verontrustend effect op alle betrokkenen.
Een onderzoek uit 2018 gepubliceerd in Tijdschrift voor sociale kwestiesgetiteld “Werk als een strijd om mannelijkheid”, ontdekte dat mannen die mannelijke prestaties proberen de overhand hebben op de werkplek ze worden ook vaak gekenmerkt door giftig leiderschap en pesten, maar ook door minder kansen, een grotere burn-out en een slechter welzijn voor vrouwen op kantoor.
“Succes gaat niet over het behalen van prestatiedoelen”, zegt de studie, “maar over het aantonen dat je meer een man bent dan wie dan ook. Daarom is een toppresteerder hetzelfde als een man zijn, of, voor winnaars, ‘de man’.”
De behoefte aan mannelijkheid aantonen op het werk kan het ertoe leiden dat mannen zich agressief gedragen, risicovol gedrag omarmen en anderen seksueel lastigvallen. De helft van de mannen heeft wel eens verlof genomen om met geestelijke gezondheidsproblemen om te gaan, maar minder dan dit één op de tien zou zulke strijd aan het licht brengen.
DiMuccio was onderzoeker aan een onderzoek uit 2021 met de titel Mannelijke angst en de verstoring van seksisme op het werkwaaruit bleek dat 94% van de mannen op het werk ‘mannelijke angst’ ervaart: de stress die mannen voelen als ze aan mannelijke verwachtingen voldoen.
Hij wijst erop dat de manier waarop deze angst zich manifesteert niet altijd op nervositeit lijkt: “Soms lijkt het op bravoure, competitie of terugtrekking.” Speice voegt eraan toe dat “in sommige werkomgevingen heteroseksuele mannen zelfs nog meer druk kunnen voelen om traditionele mannelijkheid te vertonen”, in een wanhopige poging om hun ‘echte man’-status aan te tonen.
De techbroer: ons luidste archetype
Op dit moment zijn er maar weinig bedrijfstakken die de beroemde absurditeit van de bekrompen kijk op mannelijkheid beter onderkennen dan Big Tech.
“Silicon Valley omarmt een nieuw tijdperk van mannelijkheid”, schreef Zoe Bernard in haar stuk uit 2023 voor Vox getiteld “Het meest mannelijke jaar van Silicon Valley“. (Een prijs die Silicon Valley voor het derde jaar op rij gaat winnen, en misschien kunnen we dan de trofee in ontvangst nemen.) Technologieleiders “zijn krachtig, viriel en knap”, schrijft Bernard. De hedendaagse techbros – Mark Zuckerberg, Jeff Bezos, Elon Musk – zijn de onofficiële kinderen van performatieve mannelijkheid geworden, die in hoodies en kantoortafelvoetbaltafels handelen voor MMA en boogschieten.
Nick Clegg, voormalig vice-president voor mondiale zaken van Meta, bekritiseerde onlangs de techbros (hoewel opgemerkt moet worden dat hij Zuckerberg als collega lovend noemde), in een interview met De Bewaker, verwijzend naar de kwetsbaarheid van performatieve viriliteit. Hij noemde de trend ‘kleverig conformistisch’ en voegde eraan toe: ‘Ik kon en kan deze uiterst onaantrekkelijke combinatie van machismo en zelfmedelijden niet begrijpen.’
Dr. Peter Glick, hoogleraar psychologie aan de Lawrence University (en co-auteur van de Work as a Masculinity Contest-studie) vertelde me dat traditionele mannelijke rollen mannen een aantal privileges bieden waarvan sommigen denken dat ze hen ontglippen. gendergelijkheid en DEI-vooruitgang.
‘Mijn gevoel is dat we in ieder geval een fase van zeer reactieve, defensieve en beledigde mannelijkheid zijn binnengegaan’, zegt hij, vooral ‘onder veel mannen die het verlies van status, macht, doel en duidelijkheid voelen over hoe ze de mannelijke identiteit kunnen realiseren.’ DiMuccio is het daarmee eens, daarbij verwijzend naar de invloed van de manosfeer: Een los online netwerk van blogs, forums en sociale media die traditionele mannelijkheid promoten en zeer kritisch zijn over alles wat als ‘feministisch’ wordt beschouwd.
“Aan mannen wordt verbondenheid en een doel beloofd, maar op een manier die zeer problematisch en vrouwonvriendelijk is en die enge versies van mannelijkheid nog verder verankert”, zegt hij, waarbij hij opmerkt dat deze ruimtes gedijen op mannelijke angst. Ze transformeren de angst om status of identiteit te verliezen in een veranderende wereld in wrok en prestatie.
“Als je gewend bent aan privileges, voelt gelijkheid aan als onderdrukking”, zegt Clegg.
Een heroverweging van mannelijkheid
Toen ik opgroeide, was het niet iets waar ik me zorgen over maakte als ik als mannelijk werd gezien. Ik wijt dit aan mijn vaderdie op papier de traditionele mannelijkheid belichaamt: hij is lang, niet super emotioneel, en heeft de uitstraling van autoriteit die past bij een gepensioneerde marinierskolonel. Maar hij is eigenlijk een meer genuanceerde versie van mannelijkheid: hoewel hij zeker beschermende en imposante eigenschappen heeft, is hij noch agressief noch bombastisch, en belichaamt hij een rustig vertrouwen dat noch aandacht noch goedkeuring zoekt. Hij modelleerde dat hij een goede kerel was, zonder willekeurig aan te tonen dat hij ‘de man’ was.
Misschien zijn deze kwaliteiten – een stabiele, gegronde aanwezigheid die niet simpelweg giftige eigenschappen vertoont of eist dat anderen deze respecteren – hoe ‘mannelijkheid’ op de werkplek er in plaats daarvan uit zou kunnen zien.
DiMuccio denkt dat diep van binnen “de meeste mannen op een bepaald niveau weten dat dit (giftige) gedrag – anderen het zwijgen opleggen, overcompenseren, weigeren om hulp te vragen – teamwerk en prestaties ondermijnt.” Maar hij wijst erop dat op veel werkplekken de sociale beloningen van het feit dat je als mannelijk wordt gezien de prestaties blijven rechtvaardigen.
“Het is niet zo dat mannen zich niet bekommeren om het grotere plaatje. Dat doen ze wel. Maar het culturele script van mannelijkheid is zo sterk dat het de logica kan overstijgen. Om dat te veranderen is het nodig om te veranderen wat we belonen en erkennen als leiderschap en succes op het werk”, zegt DiMuccio.
Ten goede of ten kwade zal het concept van mannelijkheid de manier waarop we leven en werken blijven bepalen. We kunnen zoveel hypocrisies en absurditeiten aanwijzen als we willen, maar de realiteit is dat de manieren waarop mannen ervoor kiezen om mannelijkheid over te brengen vorm geven aan wie voorop komt, naar wie wordt geluisterd en hoe teams functioneren. Dit weerspiegelt een bredere culturele neiging om uiterlijk, conformiteit en sociale signalen belangrijker te vinden dan inhoud.
Het onderkennen van deze dynamiek zou ervoor kunnen zorgen dat mensen de rook en spiegels kunnen identificeren en benadrukken, en dat meer mannen kunnen ophouden met doen alsof.
