Alleen al in 2025 waren dat er vier geweldige superheldenfilms en meer dan tien tv-shows gerelateerd aan grote superheldenfranchises. En te midden van dit alles is het eerlijk om te zeggen dat mensen zich afgemat beginnen te voelen door het genre, of het nu gaat om het schokkende, formule-achtige ontwerp waar Marvel zich in begint te verdiepen, of de herstart van DC. En hoewel veel superheldenmedia nog steeds succes boeken, wordt het steeds moeilijker om op te vallen – en zelfs als er iets gebeurt, om het momentum gaande te houden. Dit is precies wat het doet Verzending zo’n verrassing, niet alleen omdat het de verhalende attributen van Telltale Games terugbrengt, maar omdat het er ook in slaagt bijna al die superheldenmoeheid netjes te omzeilen. Het is een van de meest verfrissende heldenverhalen die we in jaren hebben gezien, en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik begin te begrijpen waarom. Het doet me denken aan het sterke debuut van een andere van mijn favoriete series: Mijn academische wereld van helden.
Wanneer Kohei Horikoshi dat is Mijn academische wereld van helden Toen de manga in 2014 debuteerde, voelde het als een openbaring. Datzelfde jaar bereikte het Marvel Cinematic Universe een hoogtepunt met Guardians of the Galaxy en Captain America: Winter Soldier, wat de perfecte gelegenheid creëerde voor iets anders om te profiteren van de superheldengekte – en My Hero Academia deed dat ook. En dat is grotendeels te danken aan de manier waarop My Hero zijn verhaal onderbouwde, hoe het fantastische met het alledaagse vermengde.
De belangrijkste focus van Dispatch ligt op de interne problemen en relaties van de hoofdcast, en hoe het leven in een wereld van superhelden beide zaken heeft beïnvloed.
AdHoc-studie
Meer dan wat dan ook, Mijn held (althans in eerste instantie) hield zich bezig met het onderzoeken van het idee hoe een superheldenmaatschappij zou werken. Wat voor soort organisatie zouden helden hebben in de regering, hoe communiceren ze met de politie, en hoe past de samenleving zich aan, van scholen tot maatschappelijk werk, als iedereen bevoegdheden heeft? Dit alles wordt onderzocht vanuit het standpunt van de studenten van UA High School, waarbij gebruik wordt gemaakt van de stijlfiguur van tiener-Shonen-helden om het superheldengenre op werkelijk briljante manieren te ondermijnen. Ik heb misschien wat problemen met waar de serie uiteindelijk terecht is gekomen, maar een groot deel van de verkenning van de superheldenmaatschappij door de serie voelt tot op de dag van vandaag nog steeds geweldig. En dit alles kwam in een tijd waarin andere superheldenmedia de psyche en psychologie achter de helden probeerden te onderzoeken.
VerzendingOp dezelfde manier voelt het als een verkenning van de verrassende alledaagsheid van een superheldenwereld – van de dagelijkse werkroutine die nog steeds zou moeten plaatsvinden, zelfs als sommige mensen laserstralen kunnen schieten. Met het oog hierop, Verzending combineert de clichés van superheldenverhalen met een komedie op de werkplek in de trant van Het kantoorwaar de meeste “actie” plaatsvindt in kantoorhokjes en pauzeruimtes.
Maar op dezelfde manier Van mijn held Izuku Midoriya, Verzenden de hoofdpersoon heeft een directe interesse in de wereld en een uniek gezichtspunt. Net als Deku is Robert machteloos, maar de interessante wending is dat hij de erfgenaam is van het familiebedrijf van Mecha Man – in wezen ervend om Iron Man te worden. Maar nadat het pak beschadigd raakt, komt de machteloze Robert in een soort midlifecrisis terecht, waarbij hij niet langer weet wat zijn doel is. Vervolgens wordt hij gerekruteerd door een legendarische held genaamd Blonde Blazer, om te werken als telefoniste bij de Superhero Dispatch Agency. En met coördinator bedoel ik letterlijk, zoals een 9-1-1 callcenter, maar dan voor superhelden. Het probleem is dat Robert specifiek werkt aan iets dat bekend staat als Project Phoenix, waarbij voormalige schurken worden gerehabiliteerd tot helden.
Het zien van de ‘downtime’ van superhelden is iets Verzending het blinkt echt uit: het is geen geheel origineel idee, maar het spel werkt goed.
AdHoc-onderzoek
De schittering van Verzending zo omarmt hij die alledaagse elementen en weeft ze samen met rijk geschreven karakters. Verzenden Het verhaal onderzoekt de plaats van elk personage in de wereld en hoe de superheldenmaatschappij hen heeft gevormd: van het gevoel dat Invisigal ‘voorbestemd’ is om een slechterik te zijn vanwege haar krachten, tot hoe roem als popster Prism negatief heeft beïnvloed.
Ook al heb je een algemeen verhaal, Verzending het houdt zich meer bezig met de interpersoonlijke relaties van zijn cast, en gebruikt die relaties om de opbouw van de wereld en het universum vorm te geven. Dat is waar de game de meeste dingen gemeen heeft Mijn held en waarom het grotendeels succesvol is als superheldenstuk. Veel superheldenmedia geven ons een wereld vol kleurrijke personages, maar… Verzending het geeft ons sterke karakters en een wereld die we door hun ogen zien. Daarom is het zo belangrijk dat het verhaal van de game gegrond en herkenbaar aanvoelt: je moet verbinding kunnen maken met deze personages. En het zijn de kleine momenten die het spel laten schitteren, zoals Robert die er niet in slaagt de automaat werkend te krijgen, iemand anders die hem kapot maakt, en dan eindigt Robert met een handvol snacks terug naar zijn bureau.
Dit alles zou natuurlijk niet werken zonder krachtig schrijven Verzending slaagt erin dit grotendeels te bereiken door een interessante mix van tonen aan te passen, heen en weer geslingerd tussen authentiek en scherpte uit begin jaren 2000. Het is een kans die AdHoc Studio grijpt door te geven Verzending een reeks grove humor, seksuele grappen en opzettelijk ineenkrimpen. De game komt soms gevaarlijk dicht bij overkill, maar vaker wel dan niet slaagt het erin om effectief over de grens te gaan. In zekere zin voelt het bijna als een mix van zoiets Mijn held EN De jongenseen oprechte zorg voor het idee van vriendschap en vriendelijkheid vermengd met een cynisch gevoel voor humor.
Dispatch benadrukt de alledaagsheid ervan met een strategische minigame, waarbij je letterlijk in de rol kruipt van de man die in de stoel zit.
AdHoc-onderzoek
Maar misschien wel het meest verrassende is juist dit Verzending weet de landing echt vast te houden. De game creëert een meeslepende wereld, doorspekt deze met komedie op de werkplek en weet vervolgens een emotionele klap uit te delen. Het is gemakkelijk om een geval te zien waarin Verzending het had in de laatste twee afleveringen uit elkaar kunnen vallen, en hoewel er enkele tekortkomingen zijn, slaagt de game erin geworteld te blijven in karakterdrama, waarbij het feit wordt verdubbeld dat het de hele tijd beter is gedaan. Het is een einde dat belangrijk voelt voor je interpretatie van Robert als personage, ook al hebben de keuzes die je maakt niet veel invloed op hoe het geheel zich afspeelt. En het laat nog steeds de deur open voor iets meer.
Maar na een tiental uur in de wereld van te hebben doorgebracht VerzendingIk kan het niet laten om na te denken over hoeveel meer ik wil. Het is het soort verhaal waar ik elke spin-offstrip over zou lezen of waar ik elke week op zou afstemmen voor een geanimeerde bewerking. En veel daarvan is te danken aan de verhalende focus van de game, de manier waarop het de Telltale Games-formule transformeert in iets nieuws en onderscheidends. En daarmee herovert hij de magie waarom we in de eerste plaats allemaal van superhelden houden: hoe ze de beste en slechtste elementen van de mensheid weerspiegelen, en alles daartussenin.
Verzending hij weet wat superhelden doet werken, en het enige dat ik nu hoop is dat hij daar niet bij blijft.
