Vorig jaar, Kwaadaardig hij deed het onmogelijke. Het verfilmen van een van de beroemdste Broadway-musicals aller tijden – in ieder geval de eerste helft van de musical – zou genoeg zijn om elke regisseur gek te maken. Maar Jon M. Chu ging de strijd aan en hield zich aan de belofte die hij twintig jaar lang had gedaan. Bovendien is het vernieuwd Kwaadaardig’s als een fenomeen, met briljante en inclusieve castingkeuzes die dit revisionistische sprookje tot een succes hebben gemaakt een verrassend modern opleidingstraject geschiedenis.
Dat Kwaadaardig herintroduceert de Heks van het Westen als een verkeerd begrepen zwarte vrouw (ja, ze is groen, maar ze is ook zwart) die haar innerlijke kind geneest, overigens hielp ze mij het mijne te genezen. Ik bevond mij tussen de velen die volledig in beslag werden genomen Slecht: deel éénmaar ik was nog steeds bezorgd als Deel twee zou het nieuwe oorsprongsverhaal van Elphaba kunnen verzoenen met de gebeurtenissen van De Tovenaar van Oz. De prequel wijkt zo radicaal af van het bronmateriaal dat het net zo goed een heel ander verhaal zou kunnen vertellen. Kwaad: voor altijd het zou meer moeten doen dan deze karakters eenvoudigweg op één lijn brengen met die van henzelf Tovenaar tegenpartijen; hij moet ook wat blijkbaar hun ‘ware’ oorsprong is, verzoenen met de personages die we verderop langs de Yellow Brick Road tegenkomen.
Het is waar dat Kwaad: voor altijd het worstelt in zijn prequel-rol. Het is onze plicht om de kloof te overbruggen Slecht: deel één EN De Tovenaar van Ozen die aansprakelijkheid is de valse noot in een verder onberispelijke vocale riff (weet je). Waar Eerste deel hij nam de tijd, Voor altijd speedrun kruist zijn einde. Het slaagt er niet in om de tekortkomingen van de originele musical volledig te elimineren, zelfs niet als Stephen Schwartz en Winnie Holtzman herenigd worden om het te versterken Kwaadaardig’Het is het slankere tweede bedrijf. Dat gezegd hebbende, vindt het zijn kansen om te vliegen, dankzij de magie tussen zijn twee hoofdrolspelers.
Erivo en Grande zijn opnieuw het kloppende hart van een meer wanordelijke tweede helft.
Universele afbeeldingen
Voor altijd pakt “Twelve Tide Changes” op nadat Elphaba Thropp (Cynthia Erivo) erachter kwam dat de Wonderful Wizard of Oz (Jeff Goldblum) toch niet zo geweldig was. Ze is een vogelvrije en staatsvijand geworden, de ‘boze heks’ van Oz’ nachtmerries. En dat is niet het enige doelwit van de nationale heksenjacht. Eindeloze golven van propaganda, aangespoord door Madame Morrible (Michelle Yeoh), de aardige en kwaadaardige PR-goeroe van de tovenaar, hebben de Ozians veel te vrezen gegeven. De dieren die ooit in harmonie met hen leefden, worden nu gedwongen Oz te ontvluchten, uit vrees dat ze gevangenisstraf en slavernij te wachten staan - een complot dat niet actueler zou kunnen zijn als het werd geprobeerd. De Munchkins worden ook vervolgd, maar dat is meer te danken aan Nessarose (Melissa Bode), nu heerser van Munchkinland, die Boq (Ethan Slater) straft voor zijn eeuwige verliefdheid op Glinda de Goede (Ariana Grande).
Over de Goede Heks van het Noorden gesproken: Glinda is nu het gezicht van New Oz. Ze is niet veel meer dan een marionet die de scheuren in de opmars van het tovenaarsregime moet gladstrijken. Ze doet alles wat Morrible haar zegt te doen. De date is niet zonder voordelen, aangezien Glinda (bijna) alles heeft wat ze ooit wilde: een doel, een weelderig huis in het hart van de Emerald City en de liefde van de mensen. Ze is zelfs verloofd met de onstuimige prins Fiyero (Jonathan Bailey, nog steeds een geweldige scene-steel), omdat Morrible gelooft dat een koninklijk huwelijk precies datgene is om af te leiden – eh, opheffen – de massa. Maar wat ze niet heeft, wat voor altijd buiten bereik is, consumeert Glinda dag na dag. Ze heeft niet alleen Elphaba verloren, haar eerste en enige echte vriend (en ze kan niet alleen zien dat Fiyero actief naar die vriend verlangt), maar ze is ook geen stap dichter bij het beheersen van magie. De bel waarin hij zweeft is een mechanisme ontworpen door de Tovenaar, zowel een gevangenis als een bewijs van zijn eigen leegte.
Waar Eerste deel diende als een onorthodoxe heldenreis voor Erivo’s Elphaba, Voor altijd het behoort meer tot de gewetenscrisis van Grande en Glinda. Haar hele bestaan is een kunstgreep, en hoewel dit haar nog nooit eerder heeft gestoord, is ze sindsdien veranderd door Elphaba, haar principes en haar passie voor gerechtigheid. Terwijl de Boze Heks zich afvraagt of iemand haar pogingen om Oz te redden zal waarderen, beseft Glinda eindelijk de wreedheid achter zelfgenoegzaamheid. Wat betekent het Echt goed zijn? Is het te laat om opnieuw te beginnen, om voor de zwaksten te vechten in plaats van je kop in het zand te steken? Hoe lang kun je vechten voor waar je in gelooft voordat je besluit veroordeeld te worden door het verhaal? Voor altijd behandelt al deze vragen en meer, met interne en metafysische gevechten die zich afspelen in de grotere wereld van Oz.
Voor altijd richt de schijnwerpers op Glinda, waardoor Grande kan pronken met haar dramatische karbonades.
Universele afbeeldingen
Eerste deel was min of meer beperkt tot Shiz, maar Voor altijd gaat helemaal los met enorme tactiele sets die rechtstreeks uit verhalenboeken zijn gescheurd. De respectievelijke crises van Elphaba en Glinda spelen zich af in afbrokkelende kastelen en spiegelkamers waar geen einde aan lijkt te komen, manifestaties van hun gefragmenteerde identiteit. Het voegt passend drama toe aan de nummers verspreid over het tweede bedrijf, die niet altijd dezelfde impact hebben als de sequenties van het eerste bedrijf.
Wanneer de muziek EN schietend op alle cilinders, maakt het de overgang tussen Kwaadaardig EN Tovenaar veel gemakkelijker. Het is gemakkelijker om te geloven dat Elphaba is getransformeerd in iemand die nog kwaadaardiger is – of in ieder geval minder bezorgd over bijkomende schade – waarbij Erivo elke twijfel en angst met perfecte, gekwelde overgave vastlegt. Hoewel dit verhaal verweven is met de traditie van De Tovenaar van Ozhet is duidelijk dat dit niet alleen een oorsprongsverhaal is voor haar of Glinda, maar voor personages als de Tin Man en de Scarecrow. De laffe leeuw, voorgesteld als welp Eerste deel, hij komt ook terug Voor altijdvolwassen en ingesproken door Colman Domingo. Elphaba speelt een rol bij de creatie van elk personage, en elke twist voegt bevredigende lagen toe aan haar kruistocht.
De methoden zijn minder bevredigend Voor altijd nodig om andere personages in deze prequel-puzzel in te voegen. Dorothy zelf neemt een vreemde ruimte in beslag Kwaadaardig: verschijnt hier en daar wanneer de film de gebeurtenissen van De Tovenaar van OzMaar Kwaadaardig hij doet zijn uiterste best om zijn aanwezigheid in dit verhaal te minimaliseren. Dit resulteert in gekunstelde reproducties van sleutelscènes, ontdaan van al hun impact. Welke hoogte dan ook is fantastisch Voor altijd bereikt, is het zijn plicht De Tovenaar van Oz verhindert dat hij het vastpakt. Wat belangrijke momenten zouden kunnen zijn, worden weergegeven met de diepte van een diorama, terwijl de cast, ooit radicale herscheppingen, op dezelfde manier afgevlakt is.
Voor al zijn pracht, Voor altijd Ik kan niet ontsnappen aan het prequel-vagevuur.
Universele afbeeldingen
Hoe frustrerend deze tekortkomingen ook zijn, ze zijn gemakkelijk te vergeven, aangezien de meeste zijn geërfd van de toneelmusical. Kwaadaardig’De kernprestaties van vandaag maken alles eenvoudiger. Voor altijd het verliest een deel van de magie door de focus weg te nemen van Erivo, wiens pure toewijding de eerste helft pijnlijk realistisch maakte. Het tweede deel is meer een ensemblestuk. Iedereen krijgt een eerlijker portie, maar vooral Grande maakt er een maaltijd van en onderzoekt Glinda’s behoefte om op te treden alsof ze door een carnavalsspiegel kijkt. Een nieuw nummer dat voor de film is gemaakt, ‘The Girl in the Bubble’, stelt haar in staat haar dramatische vaardigheden te gebruiken en Chu – samen met cameraman Alice Brooks – om iedereen te applaudisseren die dat zegt. Kwaadaardig hij speelde te veilig.
De liedjes erin Voor altijd het zijn niet de volgende fans van Barn Burners Eerste deelmaar deze cast weet nog steeds op een andere manier ons hart te raken. De driehoeksverhouding tussen Elphaba, Fiyero en Glinda is zo droevig als maar kan, maar er speelt hier nog een ander, veel belangrijker liefdesverhaal: dat tussen Kwaadaardig’Het zijn twee heksen. De belangrijkste reden dat dit einde zo goed werkt, is omdat Erivo en Grande het willen. Hun optredens zijn twee harten die kloppen en elkaars ritme vinden; hun stemmen in onmiskenbare en onstuitbare harmonie. Er valt niet veel meer te doen als je de zwaartekracht eenmaal hebt getrotseerd, maar Erivo, Grande en Chu geven de personages en deze wereld in ieder geval een zachte landing.
