Horrorgames vinden het meestal leuk om spelers bang en hulpeloos te laten voelen, maar dat is niet het enige gevoel dat het genre kan oproepen. Campy-horror wordt misschien meer geassocieerd met B-films op de late avond, maar het heeft ook zijn plaats in gaming, zoals de nieuwe tactische RPG Demonenschool. En ook al werd het een van de meest verwachte RPG’s vóór de veel uitgestelde release, DemonenschoolDe luchtige kijk op horror laat het een beetje gewichtloos achter nu het eindelijk zover is.
ALS Demonenschool begint, arriveert de hoofdpersoon Faye op het eiland Hemsk. Ze is hier om te gaan studeren en op demonen te jagen, hoewel ze in eerste instantie moeite heeft om iemand anders mee te krijgen voor het demonenjagen. Maar al snel verzamelt ze een groep medestudenten om haar te helpen demonische portalen te sluiten die zich over het eiland openen, terwijl ze in botsing komt met de directeur van de school en probeert uit te vinden waarom iedereen zijn herinneringen lijkt te verliezen.
Demonenschool komt eindelijk uit na meerdere vertragingen.
Faye’s enthousiasme voor vechten leidt al vroeg tot veel scènes waarin ze tactloos details onthult over haar demonendodende familie, maar de persoon die ze benaderde met lege blikken of neerbuigendheid. Hierdoor ontstaat er ook een patroon dat zich de hele tijd doorzet Demonenschool: Als een grap genoeg is om één keer te vertellen, is het ook genoeg om hem nog twintig keer te vertellen. Faye en partijlid Destin zijn allebei een beetje dom en willen graag de strijd aangaan. Barmhartigheid houdt van dieren. Namako bespreekt met Faye of ze donker is. Personages in het spel krijgen doorgaans maximaal twee persoonlijkheidskenmerken, die in de dialoog keer op keer worden versterkt, en de grap wordt elke keer dat hij wordt opgewarmd een beetje ouderwetser. Naarmate je dichter bij de groepsleden komt, kun je scènes delen die je relatie versterken, maar zelfs met de personages die ik het leukst vind, onthullen deze scènes zelden iets dat je niet al tientallen keren eerder hebt gezien tegen de tijd dat je ze bereikt.
Eerlijk gezegd is er veel grappig geschreven Demonenschool. Het is een spel waar ik vaak hardop om moest lachen, maar naast elke echt hilarische grap zijn er talloze wegwerpgrappen die niets toevoegen aan de ervaring. Terwijl je Hemsk Island verkent, kun je praten met partijleden en andere burgers die overal verspreid zijn, maar bijna elke dialoog die je van hen krijgt is een grapje dat je vergeet zodra je verder gaat, waarbij je vaak dezelfde paar punchlines keer op keer herhaalt.
Er valt veel te ontdekken School van demonen’Het is het eiland Hemsk, maar de schrijfstijl is vaak gebaseerd op de herhaling van wegwerpregels.
Geest geest
Dat gevoel van herhaling dringt ook door in de rest van het spel. Demonenschool speelt zich af over de eerste paar weken van Faye op het eiland, en elke week voelt als een aflevering van een monster-van-de-week-tv-programma. Elke dag ben je vrij om op Hemsk Island rond te dwalen, met klasgenoten te praten, zijmissies te doen, minigames te spelen en uiteindelijk naar een gemarkeerde locatie te gaan om de hoofdmissie van de dag te voltooien en door het verhaal van die week te komen.
Het probleem is dat er binnen die structuur heel weinig variatie is. De minigames blijven hetzelfde, de gesprekken zijn saai en vrijwel elke missie voelt precies hetzelfde. Je stelt jezelf voor aan een speurder, gaat waarheen ze je ook maar leiden, vecht tegen een aantal demonen en gaat terug. Wat er ook van je wordt gevraagd, het zal altijd dezelfde formule volgen, gaande van gevechten tot niet zo interessante dialogen totdat de missie is voltooid.
Een van mijn favoriete missieopstellingen is het onderzoeken van een vliegtuigongeluk om een geest te vinden die er niet zou moeten zijn. De passagiers in het vliegtuig waren allemaal C-lijstacteurs in het leven, en dus heeft het door onzin geobsedeerde partijlid Knute een encyclopedische kennis van ze allemaal. Het is een perfecte gelegenheid voor een beetje aftrek om het gevecht te verbreken, maar het wordt uiteindelijk verspild. In plaats van te vertrouwen op Knute’s kennis om een onderzoek uit te voeren, vraagt de missie Knute om zijn fanboy-gegevens een beetje te buigen om te lachen en dan meteen in een nieuw gevecht te duiken.
DemonenschoolHet vechtsysteem is briljant, maar wordt na verloop van tijd oud.
Geest geest
Het gevecht zelf is creatief en leuk, wat enigszins een goedmaker is Demonenschooltot het punt dat het zijn charme aan herhaling verliest. Je brengt vier partijleden in de strijd, waarbij gevechten sterk gebaseerd zijn op positionering en beweging. Het betreden van een vijand valt hem aan, wat hem ook kan duwen of verzwakken, afhankelijk van welk personage je bestuurt. De gezondheids- en schadecijfers zijn extreem klein Demonenschoolzodat vijanden en bondgenoten binnen een paar treffers kunnen vallen, wat zorgvuldig spelen en het zoeken naar mogelijkheden om de schade te vergroten aanmoedigt. In plaats van rechtstreeks aan te vallen, moet je altijd zoeken naar de mogelijkheid om vijanden op een rij te zetten zodat ze tegen elkaar kunnen botsen of om je eenheden te positioneren voor een gevechtsaanval. Het is een fantastisch systeem, maar het lijdt er net als de rest onder Demonenschoolvan misbruik.
Vijanden worden gevarieerder naarmate het spel vordert, kunnen gif spugen, je personages tegenhouden of je team over het bord duwen, maar er is nooit een echte verandering in de strategie. De tactieken die je aan het begin van het spel gebruikt, mogen nooit veranderen. De baasgevechten bieden de broodnodige variatie door nieuwe mechanismen toe te voegen die alleen in hun respectievelijke gevechten bestaan, maar om daar te komen zul je te maken krijgen met veel repetitieve gevechten met mindere vijanden.
Het meest teleurstellende deel van Demonenschool het is dat het alle ingrediënten lijkt te hebben voor iets geweldigs. De schrijfstijl is vaak vermakelijk, het vechtsysteem is buitengewoon slim en het ziet er overal fantastisch uit en klinkt fantastisch. Hemsk Island zit vol met interessante kleine details, van kakkerlakkenraces tot pratende heiligdommen tot vervloekte karaokebars. Maar het resultaat is minder dan de som der delen, het blijft te nauw bij een formule en geeft het verhaal nooit de kans om veel verder te gaan dan het bieden van opzet voor de ene grap na de andere.
