Als iemand die geen enkele beat van tevoren kon voorspellen, die opgewonden was door het lef om willekeurige elementen samen te stellen en overal risico’s te nemen, denkt Sreehari Nair Odum Kuthira Chaadum Kuthira is een van de beste films van het jaar.
BEELD: Fahadh Faasil en Kalyani Priyadarshan binnen Odum Kuthira Chaadum Kuthira.
1. Recensies van Odum Kuthira Chaadum Kuthira ze beschreven het als een “ambitieuze mislukking” – een term die gereserveerd was voor gebeurtenissen als de Hindenburg-ramp, het bolsjewisme en het Lavasa Hill City-project.
De stilzwijgende consensus lijkt te zijn dat Althaf Salim, de jonge schrijver-regisseur, niet wist wat hij deed, dat hij zich liet meeslepen, dat hij veel beeldmateriaal maakte zonder een goed plan en vervolgens grote moeite had om het in elkaar te zetten.
Het resultaat? Een fragmentarische film die vrijwel geheel in de montagekamer is gemonteerd.
Ik haat het om mensen die gemakkelijk van streek raken te provoceren, maar dit is niets toevalligs OKCK: Althaf heeft precies bereikt wat hij wilde bereiken.
De vreugden, de eigenzinnigheid, de onhandige vermenging van tonen en de perfecte landingen komen gelukkig samen, wat in feite suggereert dat ze deel uitmaakten van het oorspronkelijke concept van de film.
Als dit een mislukking is, komt het in de geest dichter bij een goed gepland treinwrak.
Als iemand die geen enkele beat van tevoren kon voorspellen, die opgetogen was door zijn durf om willekeurige elementen samen te brengen en overal risico’s te nemen (hij neemt zelfs met Dhyan Sreenivasan een risico en slaagt erin!), denk ik dat dit een van de beste films van het jaar is.
2. Omdat Althafs ‘depressiekomedie’ niet half zo gevierd werd als zijn vorige ‘kankerkomedie’ (Njandukalude Nattil Oridaveladie betoverende soufflé), voel ik me nog meer beschermend tegenover zijn afwijkende talent.
Het is waar dat hij niet de romandiepgang van Pothan heeft, noch de improvisatiedrift van LJP, noch de interesse van Anand Ekarshi in het menselijke gezicht.
Maar wat hij te bieden heeft, is een brutaliteit die vaak wordt waargenomen onder de snel denkende, snel pratende kinderen in de nobele stad Kerala.
De sleutel tot de regiepersoonlijkheid van Althaf Salim (te traceren in zijn vertolkingen, aangezien hij ook af en toe een acteur is) is een licht strijdlustige energie die de boel levendig houdt. Hij heeft de intrigerende blik van een ondeugende man die de neiging niet kan weerstaan om te lachen op begrafenissen of wanneer het volkslied uit volle borst wordt gezongen.
Toch zou deze kwaliteit alleen niet voldoende zijn geweest om boeiende werken op het scherm te produceren.
In de films van Althaf reageren we op de voortdurende strijd tussen zijn angst om ‘ongevoelig’ te worden genoemd en zijn natuurlijke geest, die elke barrière van goede smaak blijft doorbreken.
3. Het conflict in zijn gevoeligheid is zijn satori, de ontwrichtende inspiratie die hem in staat stelt humor te zoeken in netelige onderwerpen.
Het geeft hem de moed om zijn grappen in cirkels te laten gaan, zelfs als de eigenaardige obsessies en zorgen van zijn personages met elkaar botsen.
In Odum Kuthira Chaadum Kuthiraeen huwelijksaanzoek belandt in een impasse wanneer Lal en Suresh Krishna ruzie krijgen over vette snacks, hartproblemen en de bureaucratie van ‘wie het eerst zou spreken’.
Het gebabbel in die scène is bijna pre-linguïstisch en deed me hardop lachen.
Het houdt echter ook verband met wat depressie zo vervelend maakt: het feit dat je er niet duidelijk en logisch over kunt praten.
4. Zelfs als strekenmeester heeft hij een eigen traditie.
In de films van Althaf krijgt verbale komedie de kwaliteiten van slapstick, en de slapstick is vaak ongelooflijk tam.
In Njandukalde interacties tussen de grootvader en zijn verpleegster (gespeeld door Sharafudeen) zijn voorbeelden van slapstick die is gered van zijn onderdrukkende conventies, en hetzelfde kan worden gezegd van dat voorbijgaande moment in Borg waarop te zien is hoe Lal huilt terwijl hij Zumba doet.
In deze scènes en vele andere neemt het onverklaarbaar grappige de overhand en lachen we met de opluchting van iemand die een goede lach heeft onderdrukt.
Ik zweer dat ik sap heb gemorst, hysterisch heb gesnoven en halverwege de ochtend voor opschudding heb gezorgd terwijl ik die scène opnieuw bekeek in Njandukal waarin Nivin Pauly zijn grootvader het laatste schijfje sinaasappel ontzegt.
5. Hoewel er een “alles mag”, “neem wat je kunt”-sfeer hangt in de films van Althaf Salim, zijn ze eigenlijk heel zorgvuldig geplot.
Als je goed kijkt, ontdek je een klassieke trek in hun kunst, het dwangmatige plezier van een fabulist in het vertellen van verhalen.
Althaf mag dan een toerist zijn op het gebied van ‘karakterstudies’ en ‘effectief dramatiseren van een situatie’, maar hij is een burger van de oude overtuiging dat een verhaal iets is dat zich voortdurend ontvouwt.
Het verhaal van Odum Kuthira Chaadum Kuthira het ontvouwt zich op de meest interessante manieren, het ontvouwt zich tegen een reeks nauwkeurig ontworpen kaders en composities, en het ontvouwt zich door een batterij van originele stemmen die voortdurend met elkaar botsen.
BEELD: een scène uit Njandukalude Nattil Oridavela.
6. Stemmen zijn belangrijk voor Althaf.
Muisachtig, puntig, zeurderig – hij verdraagt alles!
Maar bovenal heeft hij acteurs nodig met diepe, resonerende stemmen, en gebruikt hij deze als contrapuntische instrumenten.
Sinds de Malayalam-cinema de afgelopen tien jaar een heropleving heeft gekend, is het concept van cabaretiers die hun eigen kleine routines doen vrijwel verdwenen.
Tegenwoordig wordt die eervolle taak toevertrouwd aan mensen zonder zelfbewustzijn. (In JojiShammi Thilakan biedt een van de grappigste evocaties van een man die, in zijn verlangen om voor iedereen het goede te doen, de boel ernstig verpest.)
In de films van Althaf lijkt het verhaal soms een excuus om ons de hilarische zorgen van de ‘stijfheid’ te laten zien.
Zoals in Njandukalude Nattil OridavelaOok hier gebruikt het het centrale verhaal van de hoofdrolspelers (Fahadh Faasil en Kalyani Priyadarshan) als podium voor ingesnoerde, hoge baritonartiesten als Lal, Suresh Krishna, Sudheer Karamana en Vinay Forrt om hun ‘serieuze acteur’-imago te verwoesten.
Er zijn maar weinig dingen in de bioscoop die grappiger zijn dan een scène in een oorlogskamer met een groep generaals die gewoon hun waakzaamheid niet laten verslappen.
Althaf Salim begrijpt de blijvende aantrekkingskracht van deze routine en creëert er variaties op. Het is Terry Southern en loopt door Zuid-Paravur.
7. Zoals veel echte komische genieën kan Althaf niet zeggen wanneer een grap niet verdiend is; het plezier om het te vertellen is voor hem genoeg.
Op een foto van Althaf Salim zijn de lage gelaatstrekken echter niet storend. Je bent gelukkig in de manische hoogtepunten.
Ik hoop dat hij nooit zo volwassen wordt dat hij zich schaamt voor zijn oneffenheden.
Ik hoop dat hij het nooit beu wordt om zijn lijnen vormeloos te laten smelten en nooit probeert ze af te knippen of te herschikken.
Wie herinnert zich tenslotte de losse flodders van Evelyn Waugh? Lepel?
Wie geeft er om de grote delen van Mookilla Rajyathu (De klassieke slacker van de Malayalam-cinema) dat niet werkt?
In grote komedies tellen alleen momenten van anarchistische uitvindingen en wilde timing. Er zit meer glorie in de inconsistenties van een film als Odum Kuthira Chaadum Kuthira dan er is bij duizend reguliere betalingen.
8. Ondanks al zijn inspanningen om je geschokt achter te laten, werkt Althaf heel hard om zijn visuele stijl te perfectioneren.
Dit is wat hem zo anders maakt dan andere komedieregisseurs die momenteel in Malayalam actief zijn.
Vipin Das kan bijvoorbeeld gelach opwekken, maar geen extase. Het heeft het gevoel van een sketch, maar bijna geen gevoel voor cinema.
Het uiterlijk van de films van Althaf draagt er in grote mate toe bij dat zijn instellingen een buitenaardse sfeer krijgen.
De levendige kleuren van OKCK de zelfmoordgedachten van zijn personages en hun onvermogen om te communiceren verloochenen. De interieurs doen denken aan die van de ruimteschepen die Matisse bedacht, met snelle knipoogjes naar pop-art en abstract expressionisme.
Die combinatie van doordachte decoratie en verwarde geesten is griezelig in haar vermogen om de kijker naar binnen te trekken.
Maar dan moet je zelf wel een beetje gek zijn om het te kunnen waarderen.
YouTube-critici die in gekke kostuums hun recensies schrijven, zijn slechter dan plechtige academici als het gaat om toewijding aan een film.
BEELD: een scène uit Loka.
9. Bij nader inzien, de verschijning van Odum Kuthira Chaadum Kuthira het lijkt zo in strijd te zijn met de “uitgebreide look” van zoiets als dit Loka – dat het aspect van kunstmatige intelligentie heeft, het aspect van clichés die religieus worden nageleefd, het aspect van betrouwbaarheid van de middenklasse.
Toen ik ze de een na de ander bekeek, besefte ik wat er ontbrak Lokadat wil zeggen, een evoluerend bewustzijn.
Halverwege Lokahet vampirisme en de bloedige grappen botsen op een stenen muur, terwijl Althaf, elke keer dat hij uit zijn diepte raakt, een mysterieuze terzijde of een schaamteloze woordspeling toevoegt en je terugbrengt naar zijn gekke wereld.
Bovendien is dit misschien geen teken van de algemene narcose van onze tijd OKCK kreeg nooit een kans terwijl Khalid Rahman dat wel kreeg Alappuzha Gymkhana werd geprezen omdat het een revolutie teweegbracht in het sportfilmgenre?
Het boksimago van Rahman is slordig gemaakt. De vreselijke reacties en de totale minachting voor continuïteit die aan de dag worden gelegd, zijn indicatief voor een oppervlakkigheid en ongevoeligheid die men nooit kan associëren met Althaf Salim.
In werkelijkheid, Alappuzha Gymkhana het is de vervelende fout die ze beschuldigden Odum Kuthira Chaadum Kuthira van het zijn.
10. Het meest bemoedigende aspect van de tweede film van Althaf Salim is het zien van zijn ontwikkeling als regisseur. Hij heeft de controle van een virtuoos over het medium verworven, terwijl hij het plezier van zijn opstandige kind heeft behouden om de wereldorde een beetje te plagen.
Het is onze collectieve verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat zijn ‘technische’ kant nooit de kant in de weg staat die alles doet om te lachen.
Het overschatten van ‘normaal’ kan uw voortgang belemmeren.
Ze is de meest opwindende tiener die momenteel films maakt.
We moeten voorkomen dat hij groeit.
Odum Kuthira Chaadum Kuthira wordt gestreamd op Netflix.
Foto’s door Satish Bodas/Rediff
