‘100 Nights of Hero’ recensie: Charli XCX heeft nog steeds de juiste film niet gevonden

‘Ben je er klaar voor? Laten we dan aan de slag gaan.’

Dit verhaal, boven een afbeelding van drie manen die aan de hemel hangen, begint met ‘100 Nights of Hero’ van Julia Jackman, die de graphic novel van Isabel Greenberg uit 2016 verfilmde en regisseerde. Het betekent dat we kijken naar een hoog, zelfreflexief niveau van fantasieverhalen, en de revolutionaire kracht van het verhaal zelf is inderdaad het kloppende hart van deze film.

Jackman hanteert zijn eigen stilistische benadering voor “100 Nights of Hero” zonder de esthetiek van Greenberg te repliceren. Je merkt vrijwel meteen dat deze fantasiefilm een ​​vrouwelijk tintje heeft door zijn kleurrijke en sterk gestileerde uiterlijk en geluid; er schuilt een zekere meisjesachtige geest in de levendige roze tinten en de centrale vrouwelijke verhalen in de gemanierde composities. De setting is een afgelegen, sekteachtige gemeenschap die hun god Birdman aanbidt (Richard E. Grantin een cameo) en geeft hun patriarchale samenleving vorm rond de gebruikelijke principes: controle over vrouwen, het voortbrengen van erfgenamen.

De jonge bruid Cherry (Maika Monroe) is getrouwd met Jerome (Amir El-Masry) en hoewel hij beweert dat ze een baby proberen te krijgen, is dit niet het geval. Jammer dat zij degene zal zijn die de gevolgen van de mislukte zwangerschap zal moeten dragen. Snelle, knappe Manfred (Nicola Galitzine) komt opdagen en de twee mannen gaan een wrede weddenschap aan: Manfred brengt 100 nachten alleen door in het kasteel om Cherry te verleiden terwijl Jerome op zakenreis is. Als dat niet lukt, zal hij een kind moeten zoeken voor Jerome, die niet geïnteresseerd is in seks met vrouwen. Als Manfred succesvol is, krijgt hij het kasteel. Maar als Cherry wegloopt, wordt ze opgehangen. (Het is, zoals verwacht, een verlies-verliessituatie voor de vrouw.)

Cherry heeft één persoon aan haar zijde, Hero (Emma Corrin), zijn sluwe meid, die Manfred afleidt van zijn doel door het verhaal te vertellen van drie zussen die zich wijden aan het “zondige, kwaadaardige en absoluut verboden” (voor vrouwen) plezier van lezen en schrijven. Een van de zussen, Rosa (Charli XCX), trouwt met een koopman die al snel haar “hekserij” ontdekt.

Elke nacht wordt Hero geconfronteerd met een nieuw hoofdstuk van de drie zussen, hun verhaal verweven met dat van Cherry en Manfred, terwijl we ontdekken dat Hero deel uitmaakt van de League of Secret Storytellers: vrouwen die verhalen verzamelen en deze tot wandtapijten weven, waarbij hun werk hun ware bedoeling verbergt terwijl de verhalen zich van oor tot oor verspreiden.

De kwesties hier zijn fundamenteel en elementair: de beproevingen en beproevingen van seks, huwelijk, trouw en voortplanting. Hoewel de bruiden gevangen zitten in kastelen en de mannen met vogelmaskers de heksen willen verbranden, is dit verhaal niet zo uit onze tijd of plaats. De druk om “een erfgenaam te produceren” overleeft in de huidige pro-natalistische argumenten en het “traditionele vrouwendiscours”, en controle over het lichaam – en de geest van vrouwen – is noodzakelijk om het doel te bereiken om steeds meer kinderen voort te brengen. Dit verhaal lijkt helemaal niet zo oud of fantastisch.

Er zit echter weinig nuance in het verhaal van “100 Nights of Hero” zelf. Het klinkt een beetje als feminisme voor jonge tieners, een jongvolwassenenbenadering om uit te leggen hoe de bevrijding van de geest noodzakelijk is voor de bevrijding van het lichaam. De film is bot en duidelijk in zijn nadeel. De excentrieke en weelderige esthetiek kan de praktijk slechts een beperkte tijd volhouden.

Terwijl onze interesse in de loop van deze 90 minuten durende modernistische fabel afneemt, begint Manfred te vervagen, wat normaal is voor een volksverhaal dat mannen minder prioriteit geeft. Helaas is de aanwezigheid van Galitzine op het scherm simpelweg te krachtig om te negeren en merken we zijn afwezigheid. Misschien komt het omdat Manfred zo zelfverzekerd is dat Galitzine’s belichaming van vloeiende sensualiteit in schril contrast staat met Monroe’s stijve, angstige, ademloze optreden als Cherry.

Het krachtigste beeld in de film, dat uit interessante beelden bestaat, is van Galitzine, onder het bloed terwijl hij een vers gedoofd hert naar huis sleept voor de lunch. Als de film gaat over vrouwen die hun eigen plezier en sensualiteit buiten mannen ontdekken, hadden ze Manfred niet tot het meest aantrekkelijke en nuchtere personage op het scherm moeten maken.

Hoewel “100 Nights of Hero” meeslepende acteurs en prachtige beelden heeft, is het verhaal (over de kracht van het vertellen van verhalen) helaas verre van overtuigend. De urgentie van de boodschap is duidelijk, maar de bezorging laat te wensen over.