Films kunnen voor altijd gedenkwaardig worden door de magie van één enkel beeld, dat beroemde ‘één perfecte shot’ dat alles ervoor en erna belicht. The Envelope vroeg de regisseurs van vijf documentaires die kans maakten op de prijs om te vertellen over het shot waar hun film niet zonder zou kunnen.
“Apocalyps in de tropen”
Directeur Het vervolg van Petra Costa e ‘The Edge of Democracy’ (genomineerd voor een Oscar 2020) onderzoekt de krachtige rol die het evangelische christendom speelt in de Braziliaanse politiek en de opkomst van de extreemrechtse voormalige president Jair Bolsonaro.
“Ik heb gekozen voor de opname van het Standbeeld van Justitie, onthoofd en ondersteboven”, zegt Costa, terwijl hij een scène beschrijft voor het Federale Hooggerechtshof in Brasilia nadat aanhangers van Bolsonaro op 8 januari 2023 de zetel van de nationale regering hadden geplunderd. “(Het) symboliseert een groot deel van deze geschiedenis op vele niveaus. Deze film gebruikt Brazilië uiteindelijk als metafoor voor de huidige crises van onze democratieën over de hele wereld. Dit beeld symboliseert hoe gewelddadig spraak is, niet alleen gewelddadig taalgebruik. Het is een gewelddadig beeld dat tot gewelddadige acties leidt, en dit is wat Bolsonaro aan de macht bracht.”
‘Volksverhalen’
‘Volksverhalen’ van Rachel Grady en Heidi Ewing
(Afbeeldingen van de Magnolia)
Regisseurs Heidi Ewing en Rachel Grady (Oscar-genomineerden in 2007 voor “Jesus Camp”) volg een groep tieners een jaar lang op een traditionele Noorse volksschool.
“De eerste keer dat je de Tree of Life in de film ziet”, zegt Ewing, die een zeer symbolisch beeld uit het verhaal beschrijft, “wordt hij van onderaf geschoten. Het is een groothoeklens en het lijkt bijna op een wezen. Ik noem het de boom van Guillermo del Toro, omdat hij knoestig en dood is, maar dat is alles. Het is adembenemend en er was geen andere boom zoals deze in het bos. Het inspireerde de hele laag van de film die de Odin-mythe werd en het gebruik van Noorse mythologie als een boommetafoor voor groei, en we gebruiken de boom als ons steunpunt.”
‘Roofdieren’
Regisseur David Osit (“Majoor”) ontrafelt de complexe en verontrustende erfenis van de televisieserie ‘To Catch a Predator’, die halverwege de jaren vijftig een fenomeen in de popcultuur werd.
“Een groot deel van mijn film gaat over het kijken naar beelden, en een deel daarvan was dat ik naar beelden keek… en ik dacht: de enige manier waarop ik deze film kan maken, is door iemand de ervaring te geven die ik heb, door de film te maken en naar het materiaal te kijken. Er was dus een beeld dat ik filmde, maar het betekende niets voor mij totdat ik het zag. En dat is het beeld dat ik heb gekozen. Er is een moment in de film waarop ik Dan Schrack interview, een van de lokvogels. die… betrokken waren bij wat er in Texas gebeurde (het onderwerp van de steekoperatie maakte een einde aan zijn leven, wat leidde tot de annulering van de show.) Ik liet hem naar een aantal foto’s kijken en maakte een foto van achter hem. Wat mij tijdens het filmen niet opviel… was mijn spiegelbeeld, perfect geplaatst in een kleine spiegel. Ik dacht bij mezelf: “Oh nee, ik heb de opname vaak verpest, documentaires neutraliseren en maken de handelingen van hun creatie onzichtbaar. En elke keer dat ik deze film probeerde te maken, gebeurde het tegenovergestelde.” Door mijn motivaties bleven mijn interesses zich manifesteren en dat shot was het moment waarop ik begreep waar de film over ging.”
‘Zaden’
Carlie Williams in ‘Zaden’.
(Bretagne Shyne)
Brittany Shyne’s debuutfilm, opgenomen in zwart-wit, onderzoekt de levens en uitdagingen van zwarte boeren in het zuiden van Georgië.
“De scène waar ik altijd naar terugkeer is die van Carlie Williams, de 89-jarige boer”, zegt Shyne. “Het is een moment waarop we in zijn huis zijn, hij opstaat uit zijn stoel en voor zijn dochter Lois gaat zorgen. Ik hou echt van dat moment, omdat we een vader zien die volledig toegewijd is aan zijn dochter en ervoor zorgt dat haar gezondheid in orde is. Ik hou van dat moment van tederheid, want dat is iets dat ik de hele film door probeer te zien, dit soort gezinszorg dat we tussen generaties door zien.”
“Het verhaal van Silyan”
(National Geographic-documentairefilms)
De Macedonische film, Tamara Kotevska (‘Honingland’), genomineerd voor een Oscar in 2020, vertelt het verhaal van Nicola, die een gewonde ooievaar redt van een stortplaats nadat de familieboerderij instort.
“Het moment waarop Nicholas de ooievaar vangt”, zegt Kotevska. “Het veranderde de loop van de film en het verhaal zelf compleet. We dachten dat het een droeviger verhaal zou worden, maar uiteindelijk werd het een hoopvol verhaal: niet vrolijk, maar hoopvol. Uiteindelijk werd het het verhaal van een man die een ooievaar redt en een ooievaar die een man redt.”
