Teyana Taylor bestelde twee borden met kippenvleugels voor op tafel. Na gisteravond wil hij geen enkel risico nemen.
De rest van ons weet niet wanneer we elkaar ontmoeten in een verlaten restaurant in een boetiekhotel in West Hollywood. Chase Infiniti arriveert als eerste en wringt zich in het midden van de stand die we hebben uitgekozen, vooruitdenkend, zodat het gemakkelijker zal zijn voor haar twee ‘Battle After Battle’-co-sterren om zich bij ons aan te sluiten. Regina Hall en Taylor verschijnen een paar minuten later samen, nog steeds aan het praten Gisteravond de Governors Awardsdie het trio na een paar weken uit elkaar bracht.
“Lily Tomlin heeft nog geen greintje scherpte en intelligentie verloren”, zegt Hall lachend, een eerbetoon aan de komedielegende die Dolly Parton een ere-Oscar had gegeven.
Dan komen de vleugels. De vrouwen, vers van een fotoshoot en nog steeds onberispelijk in hun gebroken witte designerjurken, graven. ‘Je mag meer hebben, want ik heb gisteravond je friet gegeten’, zegt Hall tegen Taylor. ‘Je hebt absoluut de friet gegeten,’ zegt Taylor glimlachend. “Jij zou de kip ook hebben opgegeten. Daarom heb ik twee bestellingen gekregen.”
Ze lachen. Taylor beweegt nauwelijks. “Ik ging tijdens het eten naar de bar en kwam terug. En Regina zei: ‘Iemand heeft mijn bord gepakt.’ En ik kijk naar beneden en zeg: ‘Iemand heeft mijn friet opgegeten.” Hij knikt naar Hall. ‘Goudlokje hier.’
De kameraadschap is duidelijk tussen de drie vrouwen, protagonisten van de film Het politiek geladen epos van Paul Thomas Andersoneen film die zich niet laat categoriseren en uitnodigt tot herhaalde bezichtigingen, een film waar veel gelachen wordt en die bruist van terechte woede.
Taylor en Hall spelen leden van de French 75, een revolutionaire groep die werd geïntroduceerd in de openingsmomenten van de film. Taylor speelt Perfidia Beverly Hills, brutaal, netelig, verward, tegenstrijdig. Hall’s Deandra is Perfidia’s tegenhanger: standvastig, gefocust, kalm. Als er iets misgaat en we 16 jaar vooruit springen, is Perfidia verdwenen. Zijn dochter, Infiniti’s Willa, krijgt te maken met zijn afwezigheid en een radeloze militaire officier (Sean Penn) is vastbesloten haar op te sporen.
-
Deel via
“Paul geeft je zeker veel om over te praten”, zegt Infiniti, terwijl we ons verdiepen in de fijne kneepjes van de film. “Het leuke aan het samenwerken met hem is dat hij je de ruimte geeft om je eigen ideeën in te brengen. Hij had al zoveel liefde voor Willa maar stond open voor alle ideeën die jij had.”
‘En je had een aantal goede ideeën,’ komt Hall tussenbeide.
“Veel van de films die momenteel worden gemaakt, zijn onaantastbaar, en soms kun je je er gewoon niet mee identificeren”, zegt Taylor. “De personages in PTA zijn zo prachtig gebrekkig, zo menselijk en zo rauw dat je de film verlaat en zegt: ‘Verdomme, heb je dat allemaal meegemaakt?’ Dat is hoe je je moet voelen als je een film kijkt. Schud de tafel. Schud die verdomde tafel. Voer de gesprekken. Voer een ongemakkelijke maar gezonde dialoog.
Geen enkel filmpersonage heeft dit jaar tot meer conversatie geleid dan Perfidia, die leden van de Franse 75 aan de kaak stelt om de gevangenis te vermijden en haar dochter achterlaat in de mist van een postpartumdepressie. Een van de meest opvallende shots uit de film: Perfidia, hoogzwanger, die een aanvalsgeweer afvuurt met de kolf van het pistool tegen haar gezwollen buik gedrukt (“wat?” Niet verwacht wanneer je verwacht” is zoals Anderson mij het beeld beschreef) – vat de essentie ervan samen.
“Dit is een vrouw die opkwam voor iedereen, voor de revolutie, voor de Franse 75 en (haar partner) Bob (Leonardo DiCaprio), en het is zoiets als: ‘Waarom moet ik zitten en dit zijn? Waarom moet ik thuis spelen?’ Het is zeer zeldzaam om een vrouw te zien die in staat is egoïstisch te zijn en voor zichzelf op te komen zonder dat de wereld haar naar de keel grijpt. Je bent het misschien niet eens met alles wat ze doet, en ze heeft geen moment om zichzelf te verlossen, behalve die brief (aan Willa) aan het einde. Maar iedereen houdt nog steeds van Perfidia.
‘Je ziet aan het einde het moment waarop ze zwanger is,’ komt Hall tussenbeide. “Je ziet hoe zijn persoonlijkheid een beetje is veranderd, maar dan weet hij weer: ‘Ik moet zorgen voor wie ik ben.'”
1. Teyana Taylor. 2. Achtervolg het oneindige. 3. Koninginnezaal. (Bexx François/For The Times)
“Dit overkomt vrouwen in het echte leven”, zegt Taylor. “‘Oh, ik heb het gevoel dat ik kleiner word. Ik moet opstaan en mezelf eraan herinneren wie ik ben.’ PTA heeft uitstekend werk geleverd door elk deel van een vrouw te vertegenwoordigen. We kunnen deze film bekijken en ons identificeren met Willa hier en Deandra daar, en met Perfidia’s kracht en pijn hier. Wij zijn allemaal spiegels.
“Paul wordt omringd door vrouwen”, zegt Hall, wijzend op zijn lange huwelijk met Maya Rudolph, met wie hij vier kinderen heeft, waaronder drie meisjes. “Het is een meisjespapa.” Infiniti zegt: “Hij is absoluut een meisjespapa. Hij houdt van die meisjes.”
“Weet je waarom?” zegt Hal. “Hij heeft een gevoelig hart. Hij is schattig.”
‘Kijk naar zijn vrouw,’ zegt Taylor. “Kijk naar zijn dochters. Ik zeg niet dat deze film letterlijk is, maar ik denk dat de dynamiek tussen Bob en Willa erg belangrijk was voor Paul als iemand die dochters van gemengd ras heeft. Hij begrijpt dat.”
Een ober komt naar de tafel met een enorme mand friet. Niemand weet waar ze vandaan kwamen. Misschien is het een kosmische beloning van gisteravond, denk ik. Hall doopt bedeesd een jongen in truffelaioli. “Wil je stijlvol zijn?” vraagt Taylor haar. ‘Graaf gewoon zoals je gisteravond hebt gedaan.’
“Frieten zijn mijn zwakte”, zegt Hall. “Met aardappelen kan het niet fout gaan.”
‘Nu je het allemaal op een rijtje zet, heb ik het gevoel dat Paul veel van zichzelf in Perfidia ziet in termen van absoluut zichzelf zijn en onbeschaamd zichzelf zijn’, zegt Taylor. “Daarom is hij in staat om deze verdomde badass te creëren die onbeschaamd zichzelf is. Dat is wat we zo leuk aan hem vinden. Mee eens. Niet mee eens. PTA staat drie meter lager dan wie PTA is.”
Ik hou van deze uitdrukking “10 tenen naar beneden.”
“Elke keer dat je dat zegt, denk ik: ‘Dit is briljant’”, zegt Infiniti glimlachend. “Genie.” Taylor lacht en maakt de laatste vleugel af.
“Alle films van Paul zijn uniek, zelfs als je weet dat hij het is, net als bij Tarantino”, zegt Hall. “’Boogie Nights’ is PTA, maar het is zo anders dan ‘Phantom Thread’, dat zo anders is dan ‘Punch-Drunk Love’, de versie van een romantische komedie.”
Tijdens een vraag-en-antwoordsessie voor ‘One Battle’ zei Hall dat hij ‘Phantom Thread’ had gezien, de film waarin een vrouw haar man giftige paddenstoelen voedt om hem afhankelijk te maken van haar medicijnen, en vertelde Anderson dat hij iets op het spoor was. “Ik wilde mensen vergiftigen”, grapte hij. “Vooral ex-vriendjes.”
Teyana Taylor, links, Chase Infiniti en Regina Hall.
(Bexx François/For The Times)
“Wat ik heb geleerd door die film te zien, is dat Paul wist dat hij een of twee keer vergiftigd moest worden”, zegt Hall. ‘Mannen weten dit, nietwaar?’
Het gesprek gaat over al het rennen dat de vrouwen voor de film hebben gedaan, waarvan het grootste deel in de laatste versie werd teruggebracht toen Anderson de eerste 40 minuten inperkte, waarin de nadruk lag op de heldendaden van de 75 Fransen. “Onze knieën en dijen hadden pijn”, zegt Hall.
Taylor voegt eraan toe: “Ik rende over een veld met een machinegeweer in mijn hand, rennend en springend. Ik dacht echt dat ik Tom Cruise was.”
‘Tomasina Cruise,’ zegt Hall lachend. ‘Tommyana,’ antwoordt Taylor.
De ober komt nog een laatste keer langs en vraagt: “Hoe waren de vleugels?”
‘Goed,’ antwoordt Taylor. “Goed en weg.”
En al te snel zullen wij dat ook zijn.
(Bexx François/For The Times)
