Geschiedenis: ‘Steve’ volgt het verhaal van een vermoeide directeur die vecht om te voorkomen dat een hervormingsschool voor probleemkinderen uit elkaar valt. In de loop van een gespannen dag bereikt zijn gevecht met het systeem en zijn eigen beperkingen een breekpunt.Herziening: ‘Steve’ is een film die weinig lawaai maakt maar wel een sterke indruk achterlaat. Het speelt zich af halverwege de jaren negentig op een hervormingsschool voor kinderen die geen opties meer hebben. Het verhaal speelt zich af in de loop van één dag en de sfeer is vanaf het begin gespannen. Cilian Murphy hij speelt Steve, de directeur, die er alles aan doet om de boel draaiende te houden terwijl zijn leven tekenen van spanning vertoont. Het kleine formaat van de film gaat gepaard met een emotionele intensiteit die lang na de aftiteling blijft bestaan.De plot is eenvoudig maar krachtig en draait om Steve (Cillian Murphy), een directeur. De school wordt geconfronteerd met de dreiging van sluiting, een reeks inspecties en de dagelijkse chaos van kinderen die te veel woede en pijn met zich meedragen. In het midden staat Steve’s band met Shy, een jongen die zelden spreekt en een storm in zich draagt. Hun relatie wordt het hart van de film en toont zowel de mogelijkheid van genezing als het gevaar van ineenstorting. Gelijktijdig met deze gebeurtenissen zien we ook de komst van een documentaireploeg, wat nieuwe spanning toevoegt en ervoor zorgt dat elke fout lijkt alsof deze op camera kan worden vastgelegd. Omdat de gebeurtenissen zich op één dag concentreren, creëert de film een strak gevoel van druk, waarbij elke beslissing belastend aanvoelt en niets verlichting biedt.De stijl van de film is rauw, bijna onrustig. De camera blijft vaak dicht bij gezichten en snijdt snel, waardoor het lawaai van de school het publiek overweldigt. Het lijkt misschien rommelig, maar dat lijkt het punt te zijn. “Steve” is niet verfijnd of schoon; het is bedoeld om je midden in de chaos te plaatsen en je te dwingen met het ongemak te blijven zitten. Deze keuze betekent dat sommige personages schetsmatig blijven, maar de wisselwerking is een korrelig soort realisme. De regisseur is niet op zoek naar mooie verhaallijnen. De film vraagt je te voelen hoe lastig het is om zo’n plek bij elkaar te houden.Cillian Murphy is de reden dat de film zo goed werkt. Zijn optreden is gecontroleerd en diep gevoeld. Hij houdt geen grote toespraken; in plaats daarvan vertellen kleine gebaren het verhaal: een pauze, een vermoeide blik, het hangen van zijn schouders. Het maakt Steve tot een man die voor hem wil zorgen, maar geteisterd wordt door uitputting. Gaai Lycurgusals Shy geeft hij hem een rustig en onvoorspelbaar optreden. Hun scènes samen brengen zowel gevaar als tederheid met zich mee. De ondersteunende acteurs, inclusief Tracey Ullmann EN Emily Watsonvoeg grit en textuur toe, zelfs als de focus op Murphy blijft liggen.‘Steve’ is geen film die de zaken netjes samenvat. Het laat zien hoe zowel kinderen als volwassenen worden gefaald door instellingen die te weinig tijd en te weinig middelen hebben. Het kan ongemakkelijk zijn om ernaar te kijken, omdat het je geen hoop geeft. Maar daarom blijft het ook hangen. De film is klein van opzet maar rijk aan gevoel, gebouwd op een uitvoering die misschien wel een van Murphy’s rauwste is. Voor kijkers die een gepolijst, resolutiedrama willen, zal dit frustrerend zijn. Voor degenen die zich met iets rauws en menselijks willen bezighouden, zal ‘Steve’ zijn sporen nalaten.
