Het indrukwekkende oeuvre van George R.R. Martin beperkt zich niet alleen tot middeleeuwse fantasie. In feite begon hij zijn carrière met het schrijven van verschillende op sciencefiction gerichte werken (waaronder het sciencefiction-horrorverhaal “Nightflyers” uit 1980) en ging later ook over op horror. Zijn korte verhaal ‘In the Lost Lands’ is een even intrigerende mix van fantasy en western waarin een mystieke heks genaamd Gray Alys wordt voorgesteld als gelijkwaardig aan een catastrofale natuurkracht. En hoewel Alys geen Melisandre is uit A Song of Ice and Fire, vindt ze altijd een manier om mensen te verdoemen met haar vermogen om wensen te vervullen, ook al voegt haar zorgwekkende gebrek aan empathie een gruwelijk element toe aan dit toch al onrustige verhaal. Maar hoe briljant het bronmateriaal van Martin ook is, het wordt frustrerend verkeerd geïnterpreteerd door de oppervlakkige en matte verfilming uit 2025 met dezelfde naam.
Paul WS Anderson “In the Lost Lands” werd een mislukking in de kassa bij de bioscoopuitgave in maart 2025. De kritische reactie van de film was eveneens slecht, aangezien de meeste recensenten vonden dat de film weinig verlossende eigenschappen had. Anderson had al financieel succes geboekt met zijn verfilming van ‘Mortal Kombat’ uit 1995. vooral zijn ‘Resident Evil’-films.maar de regisseur van “Event Horizon” slaagde er niet in de blockbuster-formule te repliceren die ooit in zijn voordeel had gewerkt. Bovendien strekken de problemen waarmee “In the Lost Lands” te kampen heeft zich uit tot aan de basis, aangezien de film grotendeels een oppervlakkige hervertelling is van Martins verhaal dat meer speelt als een standaard CGI-zware genre-mash-up.
En net als Martins bronmateriaal voelen Milla Jovovich en Dave Bautista zich hier als hoofdrolspelers verspild, hoewel laatstgenoemde enige urgentie toevoegt aan de verder levenloze procedure. Dus als je een Bautista-completist bent of je wilt ontspannen met een gekke westerse fantasiefilm met fatsoenlijke actie, verdient ‘In the Lost Lands’ misschien een tweede kans.
In the Lost Lands is over het algemeen een mislukking, maar kent wel enkele leuke momenten
Anderson’s film speelt zich af in een post-apocalyptische wereld waar Alys (Jovovitch) door de almachtige Kerk tot ketter wordt verklaard en veroordeeld tot ophanging, een lot dat ze vermijdt met behulp van haar heksenkrachten. Terwijl ze de kerk ontvlucht, ontmoet ze Melange (Amara Okereke), een vrouw die Alys vraagt haar te helpen de vaardigheden van een shapeshifter te verwerven, zodat ze zich eindelijk kan verenigen met de liefde van haar leven. Dit leidt er op zijn beurt toe dat Alys Boyce (Bautista) ontmoet, een scherpschutter die ook is ingehuurd om een shapeshifter voor Melange op te sporen. Onderweg wordt hun zoektocht echter herhaaldelijk gedwarsboomd door mensen die Alys dood willen hebben.
Wat het plot betreft, lijken de film van Anderson en het originele verhaal van Martin behoorlijk op elkaar. Het belangrijkste verschil is dat Martins werk karakters bevat die bekwaam zijn in het opbouwen van een wereld en die goed geschreven zijn. Alys en Boyce zijn ook complexe individuen zoals Martin zich voorstelt, maar Anderson’s aanpassing verandert ze in platte karikaturen met inconsistente motivaties. Zijn beslissing om de film te maken met behulp van Unreal Engine-technologie is even verontrustend, omdat de esthetiek van de videogame de film saai doet lijken dan zou moeten. Het resultaat is een film die visueel niet aantrekkelijk is, wat jammer is, als je bedenkt hoe suggestief Martins schrijven is bij het beschrijven van de grimmige schoonheid van de woestenij die Alys en Boyce doorkruisen.
Het belangrijkste van “In the Lost Lands” is de belachelijke, over-the-top actie, die Anderson’s vermogen laat zien om gestileerde scènes te creëren die veel opschorting van ongeloof vereisen. Als dat iets is waar je van geniet, kan het genoeg zijn om deze onmiskenbaar absurde rit de moeite waard te maken.
“In the Lost Lands” kan momenteel worden gestreamd op Hulu en Lionsgate Play.
