Rob Reiner werd geboren in de komische lijn dankzij zijn vader, televisiepionier Carl Reiner, en kreeg erkenning als acteur, waaronder zijn Emmy-winnende rol in ‘All in the Family’. En hoewel er zeker een vleugje humor in bijna al zijn films zit, is wat Reiners werk als regisseur onderscheidt zijn verbazingwekkende veelzijdigheid, die in staat is om met opmerkelijk gemak van project tot project van stijl te veranderen. De reeks films die begint met zijn regiedebuut, ‘This Is Spinal Tap’ uit 1984, ‘Stand by Me’ uit 1986, ‘The Greatest Story’ uit 1987, ‘When Harry Met Sally’ uit 1989, ‘Misery’ uit 1990, ‘A Few Good Men’ uit 1992 en ‘The American President’ uit 1995, is ronduit adembenemend in zijn beheersing door het schrikbeeld van populaire Hollywood-bioscoop.
“Dit is de ruggengraat” (1984)
Harry Shearer, links, Christopher Guest en Michael McKean in de film “This Is Spinal Tap.”
(Fotoarchief / Getty Images)
Hoewel hij niet helemaal de eerste was die deze vorm verkende, consolideerde Reiners eerste speelfilm als regisseur min of meer het concept van de ‘mockumentary’, die zichzelf presenteerde als een documentaire over de (fictieve) rockband Spinal Tap. Reiner verscheen op het scherm als Marty DiBergi, regisseur van de fictiefilm in de film, wat een duidelijke overgang markeerde van zijn carrière als acteur naar die van regisseur. En dat terwijl het vervolg van dit jaar “Spinal Tap II: The End Continues” was niet bijzonder goed ontvangende erfenis van het origineel, nog steeds een van de hoogst gewaardeerde komedies ooit gemaakt, blijft onaantastbaar. — Marco Olsen
“Het zekere ding” (1985)
Reiners tweede film, gemaakt op het hoogtepunt van de tienersekkomedie-rage in de jaren 80, over twee studenten die samen een roadtrip door het hele land maken, had iets speciaals en anders, namelijk de vertolkingen van John Cusack en Daphne Zuniga, die beiden een oprechte tederheid aan een verhaal brachten dat in cynisme had kunnen vervallen. De emotionele ernst die vaak naar voren kwam in Reiners werk kwam hier voor het eerst naar voren, waardoor wat een banale oefening had kunnen zijn, werd omgezet in iets meer. — MO
“Blijf naast mij” (1986)
Wil Wheaton, links, River Phoenix, Jerry O’Connell en Corey Feldman in de film “Stand by Me.”
(Columbia-afbeeldingen)
Gebaseerd op een kort verhaal van Stephen King, gaat ‘Stand by Me’ over vier jongens – gespeeld door Wil Wheaton, Corey Feldman, Jerry O’Connell en River Phoenix – die hun vriendschap op de proef stellen tijdens een bijzonder veelbewogen Labor Day-weekend in 1959. Door het verhaal te benaderen met een mix van verfrissende nostalgie en scherpe helderheid, leverde de film Reiner de eerste van drie nominaties op van de Director’s Guild of America. — MO
“De prinsessenbruid” (1987)
Robin Wright en Cary Elwes in de film ‘The Great Story’.
(20e-eeuwse Fox/Kobal/REX/Shutterstock)
Het zou zo zijn ondenkbaar neem ‘The Fantastic Story’ niet op in de overwegingen van Reiner’s beste, aangezien de roekeloze fantasieromantiek een gevoel van speelse inventiviteit en een ‘alles kan gebeuren’-ethos belichaamt. Een oudere man leest een verhaal voor aan zijn kleinzoon terwijl de actie tot leven komt in het verhaal van een boerenjongen en een prinses die voorbestemd zijn om samen te zijn, als ze maar allerlei beproevingen en uitdagingen kunnen overwinnen. De film heeft inmiddels meerdere generaties kinderen en volwassenen betoverd. — MO
“Toen Harry Sally ontmoette …” (1989)
Meg Ryan en Billy Crystal in de film ‘When Harry Met Sally…’
(Castle Rock-entertainment)
Net als elke andere film is “When Harry Met Sally…” (scenario van Nora Ephron) de belichaming geworden van de moderne romantische komedie met het verhaal van twee goede vrienden die tot het besef komen dat ze net zo goed als iets meer kunnen functioneren. Gebaseerd op de charmante vertolkingen van Meg Ryan en Billy Crystal, evenals een sterke ondersteunende cast met onder meer Carrie Fisher en Bruno Kirby, heeft de film een zeldzame warmte. Het was Reiners moeder, Estelle, die de onvergetelijke laatste zin uitsprak: ‘Ik zal wat hebben zij is hebben.” — MO
‘Misserie’ (1990)
Kathy Bates en James Caan in ‘Misery’.
(Fotoarchief / Getty Images)
Reiner noemde zijn productiebedrijf Castle Rock Entertainment ter ere van zijn diepe liefde voor de romans van Stephen King, en nadat hij furore had gemaakt met ‘Stand by Me’, kon hij niet iets enger doen als vervolg. (Je krijgt een hint in “When When Harry Met Sally” – kijk eens naar de hardcover Crystal die er doorheen bladert.) King’s nachtmerrie als schrijver wordt beoordeeld door twee knock-outprestaties die in perfecte harmonie zijn gekalibreerd: de psychopathische fan van Kathy Bates, een wending die haar een Oscar opleverde, en James Caan als de bedlegerige schrijver. Caan was destijds een acteur die een tweede kans nodig had. Reiner was precies zo. — Joshua Rothkopf
“Sommige goede mannen” (1992)
Jack Nicholson, links, en Tom Cruise in de film ‘A Few Good Men’.
(Mondadori-portfolio / Mondadori via Getty Images)
Reiner veroverde met deze strakke militaire rechtszaalthriller blijkbaar een ander filmgenre en kreeg zijn enige Oscarnominatie, voor Beste Film. Reiner kreeg ook erkenning voor de film met nominaties van de Director’s Guild, de Producers Guild en de Golden Globes. Deze film, geschreven door Aaron Sorkin en met een cast bestaande uit Tom Cruise en Demi Moore, bevat Jack Nicholsons vulkanische vertolking van de nu legendarische zin: “Je kunt de waarheid niet aan!” — MO
“De Amerikaanse president” (1995)
Michael Douglas en regisseur Rob Reiner op de set van ‘The American President’.
(Fotoarchief / Getty Images)
Een president als romantische protagonist? Dit soort dingen gebeurden feitelijk tijdens het Clinton-tijdperk. Reiner injecteert warmte en realisme in het opzwepende originele scenario van Sorkin, beladen met wankele dialogen en walk-and-talks. Maar het zijn de zorgvuldige begeleiding van Michael Douglas als Amerikaanse leider, een weduwe, en rijzende ster Annette Bening als uiterst overtuigende eco-lobbyist, die deze vriendelijke komedie, die beslist vreemd aanvoelt in ons huidige klimaat, onderscheiden. Reiner stond algemeen bekend om zijn waakzame activisme in latere jaren en de politiek op het scherm was niet minder optimistisch. — J.R.
“Er gaan geruchten” (2005)
Jennifer Aniston en Kevin Costner in de film ‘Rumor Has It’.
(Melissa Moseley/Warner Bros. Afbeeldingen)
Niet veel mensen zouden een vervolg durven maken op een film die zo geliefd is als ‘The Graduate’, maar Reiner bracht gemak in het verhaal van een vrouw, gespeeld door Jennifer Aniston, die gelooft dat haar moeder en grootmoeder de inspiratie vormden voor de originele roman van Charles Webb. Hoewel de recensies de film destijds grotendeels vernield hebben, voelt het nu precies het soort zelfverzekerde komediestudio-publiek aan dat ze willen, gesteund door de buitensporige prestaties van Shirley MacLaine als een vrouw die de echte mevrouw Robinson zou kunnen zijn. — MO
“Albert Brooks: ter verdediging van mijn leven” (2023)
Albert Brooks, links, en Rob Reiner in de documentaire “Albert Brooks: Defending My Life.”
(HBO)
Reiner ontving twee Emmy-nominaties voor dit documentaire eerbetoon aan cabaretier, acteur en regisseur Albert Brooks, Reiners vriend sinds de twee elkaar als tieners ontmoetten op Beverly Hills High. Het wordt vastgelegd als een uitgebreid gesprek tussen de twee die een maaltijd delen in een restaurant. Hoewel de film een portret is van Brooks, weerspiegelt hij ook de unieke positie van Reiner als iemand die de wereld van entertainment en zijn ups en downs met zeldzame intimiteit kende. — MO
