Rook kent een ondraaglijke start. De Apple TV+-thriller, gevuld met procedurele clichés, volgt een niet bij elkaar passend wetshandhavingsduo dat twee productieve brandstichters achtervolgt. Dave Gudsen (Taron Egerton) is een onderzoeker naar brandstichting met een afstandelijke stiefzoon en literaire ambities. Zijn nieuwe partner: rechercheur Michelle Calderone (Jurne Smollett), een voormalig marinier die bij een meerdere slaapt. De aanvankelijke spanning maakt plaats voor een dronken band. Pretentieuze stilistische keuzes verergeren de luie setting. Afleveringen beginnen met woordenboekdefinities van thematisch passende woorden zoals transmogrificatie en om de een of andere reden woede op de titelkaarten. Er zijn artistieke opnamen van drijvende hellen. Een rouwende Thom Yorke het nummer dient als soundtrack voor de aftiteling. In voice-over legt Dave op scherpe wijze de vernietigende kracht van vuur uit.
(time-brightcove not-tgx = “waar”)
Na twee eindeloze afleveringen reset een bom de show, waarbij enkele van de ergste excessen worden geëlimineerd en andere in een context worden geplaatst. Rook het wordt kijkbaar. Maar door afstand te nemen van één flagrante reeks clichés, omarmt het andere die, zij het minder irritant, bijna net zo moe zijn. Een opkomende kritiek op het beledigde blanke machismo presenteert zich voor het grootste deel als een oppervlakkig actuele benadering.
Zoals zoveel teleurstellende Apple TV+-projecten, van Nicole Kidman‘S Brullen NAAR Door Billy Kristal Voorde serie vervangt selectienamen voor kwaliteitscontrole. Losjes gebaseerd op de True Crime-podcast Vuurwantsis ontwikkeld door een van Hollywood’s favoriete auteurs, Dennis Lehane (Shutter-eiland, Mystieke rivier), die ook deel uitmaakte van de schrijversstaf van De draad en regisseerde Apple’s veelgeprezen miniserie uit 2022 Zwarte Vogel. De cast omvat Giovanni LeguizamoGreg Kinnear en Anna Chlumsky. Ntare Guma Mbaho Mwine, een buitengewone in De Chi EN Tremehij brengt een fragiele authenticiteit in de moeilijke maar cruciale rol van een buitenbeentje in de fastfoodsector.
Maar de acteurs worden slecht bediend door het materiaal. Kinnear wordt slecht gecast als de populaire en zelfgenoegzame leider van de rechercheurs. Leguizamo’s karakter is te slordig, Chlumsky is te flauw. In de voorhoede van het verhaal is Michelle een sterk, gedateerd vrouwelijk personage met een sappige geschiedenis van trauma. Egerton, een uitvoerend producent, heeft een rol op zich genomen die zo elastisch is en zo duidelijk gevormd door de behoefte aan negen afleveringen van cliffhangers, dat deze nauwelijks standhoudt.
Bevolkt door radeloze mannen en masochistische vrouwen, en onderbroken door vurige en steeds theatralere taferelen, Rook hij slaagt er niet in zijn stemming van noir-nihilisme te verzoenen met zijn pogingen tot sociale kritiek. Ondanks de geveinsde subversie produceerde Lehane een typische streaming-misdaadshow – te lang, vol karikaturen, gemakkelijk om naar te kijken maar ook gemakkelijk te vergeten.
