Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
A24 heeft een talent voor het distribueren van films waarin de echte monsters die je achtervolgen slechts fysieke vervangers zijn voor welk trauma dan ook dat je met je meedraagt, en die in 2016 Het monster het is een van die films waarvan je zou wensen dat het niet zo ingewikkeld hoefde te zijn. Ja, er raast een demonisch beest door het bos, maar zou het niet geweldig zijn als het beest slechts een letterlijk wezen was en geen metafoor voor een gespannen moeder-dochterrelatie die in realtime uiteenvalt?
Misschien ben ik cynisch, maar soms wil ik gewoon een paar aardige mensen in een buitengewone situatie zien terechtkomen en gedwongen worden uit te zoeken hoe ze kunnen overleven. Het monster zorgt ervoor dat ik voor de antagonist wil pleiten omdat de door Zoe Kazan gespeelde moeder zo objectief verschrikkelijk is, wat een bewijs is van haar briljante acteerwerk als ik hier helemaal eerlijk ben.
Misschien is het monster de traumatische band die we onderweg hebben opgebouwd
Het monster vertelt een pijnlijk eenvoudig verhaal over alcoholische moeder Kathy (Zoe Kazan) en haar dochter Lizzy (Ella Ballentine). Kathy rijdt over landweggetjes om Lizzy af te zetten bij het huis van haar vader voor hun gedeelde voogdijregeling en straalt geen verlossende eigenschappen uit. Flashbacks bevestigen dat ze al jaren een vreselijke moeder is, en haar huidige gedrag verwatert die indruk niet bepaald.
Nadat Kathy ’s nachts tijdens het rijden een wolf heeft aangereden, loopt de auto voldoende schade op om hulp langs de weg nodig te hebben, waardoor de twee in gespannen stilte en sudderende wrok achterblijven terwijl de regen neerdaalt als gevolg van atmosferische effecten. Bij elke nieuwe onthulling over hun relatie voel je je alleen maar slechter voor Lizzy, een klein meisje dat er alles aan doet om het emotionele evenwicht te bewaren in een huis waar haar moeder nauwelijks doet alsof ze om haar geeft.
Zoals de titel belooft, ligt er letterlijk een monster op de loer in het bos, en het ziet er eigenlijk best cool uit, alsof een Xenomorph en een wolf een heel knoestige baby hebben gekregen. Bedank waar het moet. Nu Kathy en Lizzy herhaaldelijk met de dood worden geconfronteerd, zou ik willen dat de film niet blijft neerkomen op grimmige flashbacks, omdat ze zo deprimerend zijn en niets doen om Kathy’s zaak te helpen. Ze is niet het type dronkaard dat zich fysiek afhankelijk voelt, alleen het type dat op de middelbare school een hoogtepunt bereikte en besloot dit op haar nakomelingen af te reageren. Lizzy is ondertussen een onschuldig slachtoffer dat geconfronteerd wordt met een angstaanjagende situatie, met het soort emotionele volwassenheid dat kinderen ontwikkelen als hun ouders geen vangnet bieden. Hij kan zijn moeder als vaag menselijk zien, terwijl het echte monster buiten hun auto op de loer ligt.
Sla de symboliek de volgende keer over
Ik begrijp volkomen wat Het monster Ik doelde op, maar ik had liever een letterlijkere versie gezien. De effecten van de wezens zijn werkelijk indrukwekkend, hoewel de film in de valkuil van de moderne cinema trapt door deze effecten onder zo veel onduidelijkheid te verbergen dat hele stukken ervan bijna niet te bekijken zijn. Kathy’s introductie maakt haar ronduit onwaarschijnlijk, en aangezien ze een van de problematische hoofdrolspelers zou moeten zijn, werkt dat niet bepaald in het voordeel van de film.
Een verlossingsboog had haar karakter kunnen redden, maar ze voelt zich te afstandelijk om iemand te zijn waar het publiek redelijkerwijs naar zou kunnen zoeken. Als zijn overleving Lizzy’s overleving verzekert, is dat geweldig, maar je zult met veel emotionele bagage te maken krijgen om daar te komen. Dat is prima als je van dat soort dingen houdt, maar ik wilde dat de film meer op zijn monster vertrouwde dan op zijn metaforen.
Het monster streamt op Max.
