Van Jonathan Klotz
| Gepubliceerd
De term box office bomb is meestal van toepassing op films op het niveau van Johannes Carter, GrenslandenEN Het eiland van de genadelozenhet sparen van kleinere, onafhankelijke films. 2019 De fanaticus is een van die kleinere films waar je niets over hoort, tenzij je luistert naar enkele van de duizenden slechte filmpodcasts die er zijn, maar hij wist tijdens de kleinschalige release in 53 theaters maar liefst $ 3.153 op te brengen, en als je de cijfers bekijkt, komt dat neer op ongeveer vijf mensen per bioscoop. Voor ster John Travolta is het een fantastisch afscheid van zijn dertigjarige carrière aan de top van Hollywood, maar zelfs in een low-budget indiethriller, gefinancierd door Redbox, geeft hij alles wat hij wil.
De fanaticus heeft geen subtekst nodig
Travolta speelt Moose, een verstandelijk gehandicapte man die geobsedeerd is door B-film-actiester Hunter Dunbar (Devon Sawa), en als je denkt dat dit een genuanceerde, doordachte weergave is, heb je nog nooit een Travolta-film gezien. Hij is fysiek niet in staat om niet te overacteren, waardoor je er absoluut zeker van kunt zijn dat je zijn “eigenaardigheid” opmerkt: over de zijkant van zijn gezicht wrijven en dan aan zijn hand ruiken, of in een Dustin Hoffman-imitatie van De regenman voor een bloedneus. Hoe hij erin slaagde de uitdrukking “Mr. Dummy-bar” in de spiegel te lezen zonder in te storten, zal een van de grootste mysteries in de geschiedenis blijven. De fanaticus het is geen subtiele film.
Moose’s obsessie met Hunter Dunbar neemt een onverwacht duistere wending nadat de ster, gespeeld als een redelijke en redelijk normale man door Sawa, hem beschuldigt van stalking. Dit vormt het begin van het langverwachte derde bedrijf, waarin Moose opnieuw verandert in een volwaardige slechterik. De fanaticus het is geformuleerd alsof we met hem moeten sympathiseren. DE grappenmakerook uit 2019 vertelt het in wezen hetzelfde verhaal in een geval van parallel denken, behalve dat hier een van de creatieve paden rechtstreeks tegen een bakstenen muur leidde.
Een origineel Redbox geregisseerd door Fred Durst
De fanaticus is geschreven en geregisseerd door Limp Bizkit-frontman Fred Durst, en ja, Hunter Dunbar luistert naar Limp Bizkit en wijst zijn zoon erop dat dit is waar hij als kind naar luisterde. Durst heeft de juiste beats voor een thriller, maar van de invalshoeken tot de iets te lange opnameduur ontbreekt er iets om het verhaal tot iets echt kijkbaars te verheffen. Dit en de overspannen, onhandige vertelling (bijvoorbeeld: “Moose overschreed niet alleen de grens, hij vernietigde deze”) maken het moeilijk om de film op welk niveau dan ook serieus te nemen.
Terwijl De fanaticus was een historische bom in de theaters, met steeds meer mensen die afgelopen juni een Bon Jovi-coverband wilden zien optreden in Daytona Beach. Het werd van de grond af aan gemaakt voor Redbox. Het dvd-kioskbedrijf heeft om te beginnen een handvol originele films geproduceerd De fanaticuswat er op papier uit moet hebben gezien als een huurhit. Een 90 minuten durende thriller die op eigentijdse wijze parasociale relaties met hoofdrolspelers behandelt Johannes Travolta klinkt in theorie goed. Kortom, het is tenminste maar 90 minuten.
Nu dat De fanaticus staat aan Netflixna de dood van Redbox in 2024 kun je de film zelf beoordelen. Het is hun verdienste dat zowel Travolta als Sawa alles geven op het scherm, maar het is voor elke film erg moeilijk om te herstellen van “Gotta poo” als de eerste regel van de gesproken dialoog. Als je van slechte films houdt, ga ervoor, maar als je een goede herinnering aan John Travolta wilt bewaren, ga dan naar de superieure kijken. Oude honden.
