NEW YORK– De nieuwe showman van Chanel, Matthieu Blazy, ging dinsdag met zijn ontwerpen op pad – of beter gezegd: underground, met een levendige show in New York op een echt metroperron.
De stylist, een paar weken later haar spectaculaire Parijsdebuut voor Chanel in oktobernam een niet meer gebruikt deel van het Bowery-station in Manhattan over voor zijn eerste Métiers d’Art-collectie. De jaarlijkse show, die elk jaar in een andere stad plaatsvindt, viert het meesterschap van de ambachtslieden die met Chanel samenwerken.
In dit geval waren er twee shows: één in de middag en één in de avond. En zoals het hoort bij de eerste Chanel-shows in New York sinds 2018 waren er VIP’s in overvloed: A$AP Rocky, Tilda Swinton, Ayo Edebiri, Rose Byrne, Kristen Stewart, Sofia Coppola, Lupita Nyong’o, Jessie Buckley, Margaret Qualley, Bowen Yang, Jon Bon Jovi en nog veel meer.
De locatie was een goed bewaard geheim gebleven. Gasten kwamen binnen via een deur op Bowery 168, en in eerste instantie leek het erop dat Chanel een evenementenruimte had ingericht die op een metrostation leek, compleet met betegelde muren, tourniquets en een kiosk (met eigen op maat gemaakte kranten).
Maar het echte platform was een trap af. Gasten namen plaats op tribunestoelen die op metrobanken leken. “Blijf uit de buurt van het sluiten van deuren!” kwam de aankondiging op de soundtrack, bekend bij New Yorkers. Toen arriveerde er een trein en kwamen de modellen uit de rijtuigen.
De aanblik vormde een schril contrast met de sfeer de nieuwste Métiers d’Art-collectie in New York in 2018toen wijlen ontwerper Karl Lagerfeld de Egyptische tempel van Dendur in het Metropolitan Museum of Art overnam voor wat leek op een mini-Met Gala, met outfits die de luxe van het Egyptische koningshuis uitstraalden.
Blazy is niet geïnspireerd door het koningshuis, maar door gewone stadsforensen, van verschillende leeftijden en typen, die samenkomen in een mix van stijlen uit verschillende tijdperken, vanaf de jaren twintig.
“De metro van New York is van iedereen”, zei de ontwerper in zijn shownotities. “Iedereen gebruikt het. Er zijn studenten en revolutionairen, staatslieden en tieners. Het is een plek vol prachtige ontmoetingen, een botsing van poparchetypen.”
Zijn modellen slenterden over het perron, sommigen controleerden of er treinen arriveerden – waarbij ze ergernis veinsden over hun vertraging – of leunend op een paal terwijl ze wachtten. Hun aantal nam toe totdat er uiteindelijk een virtuele spitsuur van de mode ontstond, met als finale de eclectische soundtrack het themalied “Happy Days”.
Sommige van deze pendelaars droegen klassieke Chanel-pakken – misschien met een ‘I (Heart) NY’-T-shirt – en anderen tweedjassen, vloeiende zwarte capes of rokken met felgekleurde patronen. Ze waren allemaal bedoeld om het betrokken vakmanschap te laten zien.
“Het voelde alsof ik het systeem doorbrak”, zei Stewart na de middagshow. “Ik reageerde heel emotioneel op de show. Het voelde alsof ik zoveel verschillende versies van een persoon zag lopen. Het was geen vrouw.”
Stewart had, net als anderen, geen idee wat het thema van de show zou zijn en vond dat de metro-omgeving “een spervuur van vluchtige vastgelegde momenten” leek.
“Zoals: ‘Waar gaat hij heen?’ Ik wilde met hen meegaan, ‘zei Stewart. ‘Ik geloofde het. Dit is allemaal kunstgreep, maar als je de waarheid goed imiteert, vind je de jouwe. Dit voelde echt voor mij.’
Het was reëel genoeg dat Chanel zijn eigen ‘krant’ had gedrukt – La Gazette genaamd – ter begeleiding van de show, met artikelen en interviews. In een interview met Blazy werd de ontwerper geciteerd die zei dat de collectie gedeeltelijk was geïnspireerd door het bezoek van Gabrielle “Coco” Chanel aan New York in 1931.
En hij zong de lof van de metro.
‘Het lijkt bijna alsof het de draaikolk van de stad is,’ zei Blazy. “Alles verbinden.”
