Kelly Reichardt wordt nauwelijks genoemd in gesprekken over de beste regisseurs die vandaag de dag werken, maar ze verdient het zeker. “Wendy en Lucy”, “Bepaalde vrouwen” en “Showing Up” demonstreert de tederheid van een regisseur die films maakt over gewone mensen in een staat van vrije val zonder de luxe van vangnetten. Het kenmerkende minimalisme van Reichardt maakt het moeilijk om zijn werk aan te bevelen aan een informeel publiek, omdat zijn films er vaak van worden beschuldigd ’traag en saai’ te zijn, iets waar ik het niet meer mee oneens kan zijn. Er schuilt een eerlijkheid in zijn werk die blijkt uit de langdurige stiltes, de naturalistische verlichting en de serene landschappen. Samen illustreren ze hoe klein maar seismisch zijn personages zijn in het grotere geheel. Neem bijvoorbeeld zijn film ‘The Mastermind’ uit 2025, die elk idee schuwt van wat je normaal zou verwachten van een film over een kunstdief (hier gespeeld door Josh O’Connor). Zijn films voldoen niet aan de structurele conventies waaraan reguliere kijkers gewend zijn, en dat maakt ze zo overtuigend.
Nu wordt een van Reichardts meest toegankelijke films, ‘Night Moves’ uit 2013, gestreamd op Prime Video. Het is een ongelofelijke, langzaam brandende thriller die niet zoveel aandacht krijgt als de rest van zijn oeuvre, maar wel evenveel lof verdient. De film volgt drie radicale milieuactivisten die een hydro-elektrische dam in Oregon proberen op te blazen, die de missie allemaal vanuit verschillende perspectieven benaderen. Josh (Jesse Eisenberg) is een activist die aan de grond staat en er onvermurwbaar voor wil zorgen dat alles waterdicht is. Harmon (Peter Sarsgaard) is ondertussen een voormalige marinier die affiniteit deelt met de meer destructieve aard van het werk. En dan is er Dena (Dakota Fanning, uitzonderlijk als altijd), een rijke New England-transplantatie die deel wil uitmaken van de verandering. De voorbereiding en uiteindelijke uitvoering van hun plan brengt een aantal onvoorziene gevolgen met zich mee.
Night Moves van Kelly Reichardt blinkt uit in ingetogen spanning
De plot van “Night Moves” vertoont overeenkomsten met de uitstekende thriller uit 2023 ‘How to Blow Up a Pipeline’, maar hij benadert het materiaal door een heel andere lens. Op de manier van Reichardt ligt de spanning achter de aanval niet zozeer in wat er gebeurt, maar in wat er gebeurt Als het gebeurt. Josh, Dena en Harmon zijn allemaal ontmoedigd door bedrijfsinstellingen die hun gemeenschap binnendringen en denken dat dit de beste manier zou zijn om een verklaring af te leggen. Maar elke stap onthult hiaten in hun plan waar ze geen rekening mee hadden gehouden, zoals een voorbijganger die ze allemaal samen aan een picknicktafel ziet zitten of, in één uitzonderlijk gespannen reeks, een kunstmestverkoper die erop staat dat Dena haar socialezekerheidskaart laat zien. Reichardt vertelt, samen met scenarioschrijver Jon Raymond, ‘Night Moves’ met een doordringend gevoel van twijfel dat altijd opdoemt over de beslissingen van deze personages en de ideologie erachter. Of ze daarin slagen of niet, doet er niet toe.
Een deel van de reden dat ik Reichardt vereer, is omdat hij er geen belang bij heeft om u rechtstreeks te vertellen wat u moet denken. Hij presenteert zijn personages zoals ze zijn, ten goede of ten kwade, en laat het publiek zitten met de ongemakkelijke gevoelens die ze oproepen. “Night Moves” is van nature meditatief, waardoor hele scènes zich kunnen ontvouwen op een manier waarbij je niet beseft hoe ondergedompeld je bent in hun plot, totdat je simpelweg genoeg tijd hebt doorgebracht zitten met hen. Het is een masterclass in ingetogen spanning die met stilte en lichaamstaal veel overbrengt. Fanning en Sarsgaard zijn geweldig, maar het is Eisenberg die voor de meest gelaagde prestatie zorgt.
De afwezigheid van een duidelijke catharsis in Reichardts crimineel ingetogen thriller wordt geëvenaard door het memorabele einde, dat de verpletterende last benadrukt die voortkomt uit het point of no return.
