Geschiedenis: Deze documentaire beschrijft de reis van een jongen die de hongerdood overleefde in de straten van India en later een nieuw leven vond als chef-kok in het buitenland.Herziening: ‘Born Hungry’, geproduceerd door Prijanka Chopra Jonas vertelt het leven van de chef-kok Sash Simpson met een stevige en afgemeten uitstraling. De film begint met fragmenten uit zijn jeugd – ontberingen, honger, vluchtige gemakken – en gaat geleidelijk over in zijn heden als chef-kok die zijn leven heeft herbouwd ver van waar het begon. Het verhaal blijft eenvoudig en overzichtelijk: herinnering, beweging en voedsel bestaan naast elkaar op hetzelfde niveau. De film verheft nooit zijn stem; in plaats daarvan observeert hij, en die gematigdheid wordt stilletjes zijn kracht. Het tempo van de documentaire zorgt voor momenten van ademhalen en kalmte.Sash werd als kind alleen achtergelaten in Chennai, maar zijn leven veranderde nadat hij werd geadopteerd door de Canadese eigenaar van een weeshuis. De film beweegt zich tussen zijn vroegste herinneringen en de jaren dat hij opgroeide in een weeshuis en vervolgens in een nieuw land. Hoewel zijn levensverhaal meeslepend is, verliest de film op sommige punten momentum. Sommige delen voelen traag aan en sommige emotionele momenten slagen er niet in de impact te creëren waar ze naar streven. De focus blijft stevig op zijn persoonlijke reis liggen. Wat de documentaire echter echt bij elkaar houdt, is Sash zelf. Soms gereserveerd en soms rustig expressief, hij wordt het hart van de film. We begrijpen hoe het opgroeien zonder vast voedsel of gezin haar ideeën over zorg en overleven heeft gevormd, en hoe haar verlangen om erbij te horen zich manifesteert in eenvoudige handelingen: een maaltijd bereiden, door vertrouwde straten lopen of zich overgeven aan herinneringen aan het verleden. De film vindt zijn kracht in deze kleine momenten.Qua techniek blijft de documentaire zelfverzekerd en zorgvuldig. De camera blijft hangen op oppervlakken en ruimtes: snijdende vingers, opstijgende stoom, mensenmassa’s die door smalle straatjes bewegen en het constante gezoem van keukens. De overgangen tussen verleden en heden zijn grotendeels naadloos, hoewel het verhaal af en toe in vertrouwde emotionele patronen terechtkomt – anticipatie, hereniging, bevrijding – die de rand van verrassing verzachten. De muziek benadrukt het gevoel soms meer dan nodig is, maar helpt ook kijkers te begeleiden die zich misschien niet aangetrokken voelen tot een rustiger verhaal. Waar de film zich echt vestigt, is de manier waarop hij een leven verbindt met grotere ideeën over zorg, verlies en mogelijkheden. Vermijd grote uitspraken over systemen of ongelijkheid; laat in plaats daarvan de dagelijkse ervaring het woord doen. Door te koken, les te geven en terug te keren naar plaatsen die ooit door angst werden gekenmerkt, wordt de reis van Sash een reflectie op hoe compassie een leven een nieuwe wending kan geven. De momenten waarop voedsel een brug wordt tussen mensen lijken het meest levend. De film suggereert subtiel hoe fragiel en beslissend timing kan zijn.De documentaire blijft je meer bij vanwege zijn menselijke aanwezigheid dan vanwege enige formele durf. Het biedt een helder en toegankelijk verhaal over overleven, herinnering en de aantrekkingskracht van een onvoltooid bezit. Degenen die op zoek zijn naar een formele uitvinding of een diepgaander structureel onderzoek zullen dit misschien beperkt vinden. Toch draagt de blijvende warmte van Sash Simpson – veerkrachtig, gegrond en rustig zoekend – de film. Hij probeert je niet te choqueren, maar blijft in stilte bij je.
