120 Bahadur het is niet alleen een oorlogsfilm. Het is een eerbetoon, een geschiedenisles en een emotionele reis naar het hart van militaire moed, zegt luitenant-generaal Devendra Pratap Pandey (bd).
AFBEELDING: Farhan Akhtar binnen 120 Bahadur.
120 Bahadur het is meer dan een film; het is een daad van herinnering: een filmisch eerbetoon aan een van de meest bijzondere laatste weerstanden in de Indiase militaire geschiedenis.
Voor elke patriottische Indiër of iedereen die oorlogsfilms waardeert die diep in de waarheid zijn geworteld, is deze film een must om te bekijken.
Het neemt de kijker mee naar het meedogenloze slagveld van het begin van de jaren zestig, waar moed, loyaliteit en opoffering geen abstracte idealen waren, maar geleefde realiteiten die in de bevroren aarde van de Himalaya waren geëtst.
In zijn hart, 120 Bahadur bezoekt opnieuw de legendarische Slag om Rezang La (1962), waar 120 soldaten van het 13e Kumaon-bataljon zich verzetten tegen overweldigende Chinese troepen.
De kansen waren onmogelijk, aangevallen door golven van vijanden die vele malen groter waren, beschoten door artillerie, zonder versterkte verdediging en blootgesteld aan winden onder het vriespunt die de blote huid binnen enkele minuten konden bevriezen.
Toch vochten deze mannen tot de laatste kogel en hun laatste ademtocht, en belichaamden daarmee het motto van de infanterie: ‘Ik lees de kogel, ik lees hem totdat ik hem lees, ik zal vechten zonder front.‘, dat betekende: ‘Ik verlaat de post pas bij de laatste ronde, de laatste ademtocht’.
Een persoonlijke band met Rezang La
BEELD: Scènes uit 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
Omdat ik halverwege de jaren 2000 persoonlijk verantwoordelijk was voor het operatiegebied Rezang La, is de erfenis van de strijd voor mij altijd zeer emotioneel geweest.
Wanneer de druk van het militaire leven overweldigend aanvoelde, maakte ik de lange, uitdagende reis naar de winderige pas die op bijna 17.000 voet uitsteekt.
Het bereiken van Rezang La vereist voldoende acclimatisatie, een uitstekende fysieke conditie en winterkleding voor bergbeklimmers: luxe die de dappere mannen van 1962 nooit hebben gehad.
Terwijl ik daar stond, te midden van de angstaanjagende stilte en de bijtende wind, probeerde ik me vaak voor te stellen wat majoor Shaitan Singh en zijn soldaten moesten doorstaan: de schok van artillerievuur, de aanvallen van menselijke golven die op hun positie botsten, de lichamen die om hen heen verspreid lagen, de meedogenloze kou die door hun dunne uniformen sneed, en de wetenschap dat overleven onwaarschijnlijk was.
Wat geeft mannen de kracht om onder zulke omstandigheden te blijven vechten?
Wat vulde hun geest en hart toen ze een zekere dood tegemoet gingen?
Mijn ogen werden dan vochtig, zoals vandaag terwijl ik toekeek 120 Bahadur. De film wekte die herinneringen en emoties weer op met een kracht die ik niet had verwacht.
Een onverteld verhaal naar de natie brengen
BEELD: Scènes uit 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
Jarenlang heb ik me afgevraagd of het verhaal van majoor Shaitan Singh, PVC, en zijn buitengewone soldaten ooit met eerlijkheid, waardigheid en filmisch meesterschap verteld zou kunnen worden.
Zou de geest van Rezang La kunnen worden overgebracht naar een breder publiek?
Zou de gewone burger werkelijk kunnen begrijpen wat deze mannen hebben doorstaan?
Het antwoord kwam in de vorm van Jai Samota, die nauwgezet onderzoek deed en schreef Majoor Shaitan Singh, PVC: De man in de schemering.
Nadat ik hem verschillende keren had ontmoet, voelde ik zijn passie voor militaire geschiedenis en zijn toewijding om dit verhaal op de juiste manier te vertellen. Zijn werk vormt de ruggengraat van de authenticiteit van de film en de vertaling van zijn onderzoek naar het scherm is lovenswaardig.
Shows die geleefd lijken, niet geacteerd
BEELD: Scènes uit 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
Een van de sterkste punten van de film ligt in de casting.
In tegenstelling tot veel oorlogsfilms die moeite hebben om acteurs te casten die er daadwerkelijk uitzien en bewegen als soldaten, 120 Bahadur hij slaagt daarin met bewonderenswaardige precisie.
Het ruige, aardse uiterlijk van de cast roept de geest op van ‘Jai Jawan, Jai Kisan‘, als weerspiegeling van een tijd waarin eenvoud en vasthoudendheid een manier van leven waren.
Farhan Akhtars vertolking van majoor Shaitan Singh is uitzonderlijk. Hij brengt waardigheid, evenwicht en het stille vuur van leiderschap dat de ware held definieerde.
Zijn optreden legt de lat hoger en eist dezelfde oprechtheid van elke andere acteur op het scherm, en dat doen ze ook.
Via hen ervaren we niet alleen de strijd, maar ook de individuele reizen, angsten, loyaliteit en vastberadenheid van elke soldaat die er achter stond.
Een getrouwe reproductie van een meedogenloos slagveld
BEELD: Scènes uit 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
Het filmteam verdient veel lof voor het opnieuw creëren van de rauwe brutaliteit van Rezang La.
De cinematografie legt het dorre, rotsachtige terrein vast; de bijtende wind; en zware sneeuw met opmerkelijk realisme.
Voor burgers die nog nooit grote hoogte hebben meegemaakt, biedt de film een diepgeworteld gevoel van hoe het menselijk lichaam in dergelijke omgevingen tot het uiterste wordt gedreven.
Voor iemand zoals ik, die deze bergkammen heeft beklommen, was de visuele precisie van de film verrassend.
Op sommige momenten voelde het minder als een film kijken en meer als het opnieuw bezoeken van het terrein zelf.
Het leven van een infanterist op het scherm
BEELD: Scènes uit 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
Als infanterist die jarenlang in isolement en ontkenning heeft geleefd, kan ik zeggen dat de film de realiteit van militaire dienst met zeldzame eerlijkheid weergeeft. Het toont de kameraadschap die soldaten verbindt, de humor die hen gezond houdt, en het leiderschap dat hen dwingt ontberingen te verduren voor een zaak die groter is dan zijzelf.
De film brengt ook op prachtige wijze de oorlogskreten tot leven:Gegroet Radhe Kishanji‘ EN ‘Groetjes Dada Kishan‘.
Dit waren geen eenvoudige liederen, maar een spirituele kracht, een regimentslijm die de harten versterkte en de vijand afkoelde.
Het was diep ontroerend om ze over het scherm te horen echoën.
Dialogen die resoneren met eer en opoffering
AFBEELDING: Op de set van 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
De dialogen van de film zijn krachtig zonder melodramatisch te zijn.
Regels als ‘Zodra het uniform is aangetrokken, is de dood aan de borst gebonden’ en ‘Deze oorlog kent geen moed, maar vereist ook opoffering.‘ vangt het ethos van de soldaat met poëtische precisie.
Dit zijn geen filmische versieringen; ze weerspiegelen de geleefde realiteit van talloze Indiase soldaten.
Subtiele hints naar de logistieke uitdagingen van de oorlog van 1962 – tekorten aan munitie, warme kleding en mankracht – maken het verhaal meer gefundeerd. Deze details zijn van belang, zowel voor de historische nauwkeurigheid als voor het begrijpen van de enorme omvang van het offer van de soldaten.
Een film die elke Indiër zou moeten zien
BEELD: Scènes uit 120 Bahadur. Fotografie: met dank aan Razneesh ‘Razy’ Ghai/Instagram
120 Bahadur het is niet alleen een oorlogsfilm.
Het is een eerbetoon, een geschiedenisles en een emotionele reis naar het hart van militaire moed.
Het geeft kijkers inzicht in de wrede omgeving van de oorlog van 1962, de bijna onmogelijke omstandigheden waarin de 13 Kumaon vochten en de erfenis van opoffering die ze achterlieten.
Voor mij heeft de film persoonlijke herinneringen en trots weer aangewakkerd. Voor anderen zal het een hoofdstuk in de geschiedenis belichten dat veel grotere erkenning verdient.
Op het einde, 120 Bahadur het brengt iets zeldzaams tot stand: het maakt de ogen van de kijker nat van emotie, maar laat hem trots voelen, trots op een heroïsche erfenis die generaties Indiase soldaten blijft inspireren.
Ik raad deze film ten zeerste aan iedereen aan.
Het is een film die de moeite waard is om te bekijken, niet alleen vanwege wat hij op het scherm laat zien, maar ook vanwege de geest die hij opwekt in het hart van elke Indiër.
Luitenant-generaal Devendra Pratap Pandey is de voormalige bevelhebber van het in Srinagar gevestigde XV Corps en heeft bijna 40 jaar in het Indiase leger gediend.
Foto’s door Manisha Kotian/Rediff
