Geschiedenis: Een voormalig congreslid wordt overgenomen door de staat, waardoor zijn vrouw gedwongen wordt hun kinderen groot te brengen terwijl hij naar antwoorden zoekt. Haar stille vastberadenheid wordt de kracht die het gezin bij elkaar houdt.Herziening: ‘I’m Still Here’ is het soort film dat je stilletjes meesleept en doet nadenken over wat een gezin doormaakt als de geschiedenis zich tegen hen keert. De film speelt zich af tijdens de militaire dictatuur van Brazilië begin jaren zeventig en baseert zich minder op dramatische wendingen en meer op stemming en emotioneel gewicht. Er is vanaf het begin een constant gevoel van spanning, zelfs op momenten die kalm lijken. Ondanks de politieke setting vermijdt de film politieke uitspraken en concentreert hij zich in plaats daarvan op de manier waarop beslissingen het dagelijks leven vormgeven. Gevoed door een sterke doorbraak van Fernanda TorresHet verhaal volgt een rijke familie wiens leven uiteenvalt nadat de staat zijn aandacht op hen heeft gericht. Wat volgt is niet alleen een verhaal van verlies, maar ook een verhaal van stil verzet en emotionele overleving.De film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, speelt zich af in Rio de Janeiro in 1970 en concentreert zich op de familie van voormalig parlementslid Rubens Paiva (Selton Mello). Nadat hij tijdens de staatsgreep van 1964 zijn ambt verloor, leidt Rubens een vredig leven met zijn vrouw Eunice (Fernanda Torres) en hun vijf kinderen vlakbij het strand. Hun routine wordt onderbroken wanneer de Zwitserse ambassadeur in Brazilië wordt ontvoerd, waardoor de spanning in het hele land toeneemt. Kort daarna wordt het huis van Rubens doorzocht en wordt hij gearresteerd door het militaire regime. Als Eunice probeert te achterhalen waar hij naartoe is gebracht, worden ook zij en haar dochter Eliana (Luiza Kosovski) gearresteerd. Dagen later worden ze vrijgelaten, maar de psychologische schade blijft bestaan. Terwijl Eunice haar zoektocht voortzet, ontdekt ze waarheden over het lot van haar man die haar nooit zijn verteld. Een bevriende journalist bevestigt vervolgens dat Rubens door het regime is vermoord. Zonder steun verhuist Eunice naar São Paulo, neemt een baan aan de universiteit en voedt haar kinderen alleen op. Jaren later krijgt ze eindelijk de officiële bevestiging van de dood van haar man.Wat ‘I’m Still Here’ kracht geeft, is de weigering om pijn als iets eenvoudigs te beschouwen. De film begrijpt dat verlies blijft bestaan en het leven in de loop van de tijd opnieuw vormgeeft. Directeur Walter Salles richt zich op kleine details in plaats van op grote gebeurtenissen. Dagelijkse routines veranderen, gesprekken worden korter en stiltes worden heviger. Het tempo van de film is traag, maar het heeft een doel. Het weerspiegelt de verwachting en onzekerheid die het leven van Eunice bepalen na het overlijden van haar man. De film heeft niet als doel de kijker te troosten. In plaats daarvan blijft het gegrond en waarheidsgetrouw en laat het zien hoe mensen leren leven met onbeantwoorde vragen.De uitvoeringen dragen in grote mate bij aan de impact van de film. Fernanda Torres levert een indrukwekkende prestatie als Eunice. Hij speelt de rol met terughoudendheid en emotionele helderheid, waardoor het personage eerder echt dan dramatisch lijkt. Als moeder draagt Eunice haar pijn in stilte en laat ze nooit toe dat haar gezin daardoor kapot gaat. Een groot deel van zijn kracht komt eerder tot uiting in zijn uitdrukkingen dan in zijn woorden. Selton Mello brengt in zijn beperkte schermtijd warmte bij Rubens, wat zijn afwezigheid nog pijnlijker maakt. De acteurs die de kinderen spelen zijn even effectief en tonen verwarring en angst zonder het te overdrijven. Samen creëert de cast een geloofwaardig gezin wiens strijd eerlijk en oprecht aanvoelt.‘I’m Still Here’ is een oprechte en eerlijke film die de aandacht van zijn publiek opeist. Het beweegt zich in zijn eigen tempo en vermijdt duidelijke resoluties, die misschien niet iedereen tevreden stellen. Kijkers die genieten van karaktergedreven verhalen zullen het de moeite waard vinden. De film is succesvol omdat hij zich richt op mensen in plaats van op ideologie. Het gaat over geheugen, uithoudingsvermogen en de moeite die het kost om door te gaan als de zekerheid verdwijnt. Wanneer de film eindigt, probeert hij het belang ervan niet te benadrukken. Het blijft gewoon bij je en laat je achter met het gewicht van wat verloren is gegaan en de kracht om verder te gaan.
