Geschiedenis: Aan het begin van de twintigste eeuw, begin twintigste eeuw, speelt het gewone leven van een jonge houthakker zich af tegen de achtergrond van de ontwikkeling en industrialisatie van Amerika, met een beschouwing van de onderlinge verbondenheid tussen mens en natuur. Herziening: “De wereld is op een ingewikkelde manier aan elkaar genaaid. Elke draad die we trekken, we weten niet hoe deze het ontwerp van dingen beïnvloedt. We zijn maar kinderen op deze aarde, die de draden uit het reuzenrad trekken…” Soms, na een dag bomen te hebben gekapt – sommige meer dan 500 jaar oud, terwijl de houthakkers zaten te praten, zei Arn Peeples (William H. Macy), zouden de ouderen onder hen nadenken over de implicaties van hun daden. En in zijn woorden: “Een boom was een vriend als je hem zijn gang liet gaan. Maar zodra het mes je raakte, kreeg je oorlog en was de boom een moordenaar.” Terwijl Arn de stem van het geweten is in “Train Dreams”, is hij het leven van Robert Grainer (Joël Edgerton) die de film volgt, afgewisseld met de voice-over van Will Patton. Terwijl de film zijn hele leven beslaat, zien we dat de bomen niet alleen de alledaagse schoonheid symboliseren waarin Robert zich onderdompelt, maar ook de ironie dat ze een bron van zijn levensonderhoud zijn en uiteindelijk tragische gevolgen voor hem hebben. Hij leidt een eenzaam leven in Idaho, waar Robert ging wonen toen hij op zes- of zevenjarige leeftijd wees werd, en vertrekt voor maanden om in de bossen te werken tijdens het houtkapseizoen. Of soms met treinpersoneel – een beslissing waar hij grote spijt van had, terwijl hij hulpeloos toekeek hoe een Chinese gastarbeider een racistische aanval onderging. Een scène die hem zijn hele leven zal blijven achtervolgen. Op een gegeven moment, terwijl hij tussen zijn banen door zit, ontmoet hij Gladys (Felicity Jones) en word diep verliefd. Ook al moet Robert weer aan het werk, besluiten ze te trouwen en een blokhut te bouwen aan de oevers van een rivier. En sindsdien wordt zijn leven een constante strijd tussen maandenlang werken om geld te verdienen en het verlangen om naar huis terug te keren met Gladys en hun kleine meisje, Katie. Het leven in het bos is totaal anders dan het samenzijn met zijn gezin. Maandenlang doorbrengen, soms zonder een enkel woord te wisselen, met andere mannen van wie je geen idee hebt van het verleden, kan zowel isolerend als ontmoedigend zijn. Toch heerst er een gevoel van kameraadschap terwijl ze voor elkaar zorgen en een ‘tijdelijk gezin’ worden, zoals Robert zegt. Maar zijn leven wordt pas echt helderder op het moment dat hij met zijn dierbaren naar huis terugkeert en tedere, ontroerende momenten deelt met Gladys en Katie, die onvervangbaar zijn. Maar omdat “de honger van de wereld naar hout onverzadigbaar is”, wordt het vaker wel dan niet in bossen aangetroffen. Tijdens een van deze werkreizen is hij getuige van de tragische dood van Arn en enkele andere collega-houthakkers, gedood door dezelfde bomen die zij aan het vellen waren. Terwijl Arns wijze woorden in zijn oren klinken, begint hij een sterk voorgevoel te krijgen dat hij niet kan afschudden en besluit hij voor altijd naar huis terug te keren. Maar daar wacht hem een nog grotere tragedie. En zo begint een periode van eindeloos wachten op hem terwijl hij worstelt om los te laten en zich te verzoenen. Een bewerking van het korte verhaal van Denis Johnson, “Train Dreams”, is een som van alle momenten die het bevat. Directeur Clint Bentley hij fungeert ook als scenarioschrijver naast Greg Kwedar, en samen weven ze deze uitgebreide film met rustige reflecties over het leven, de liefde, het verdriet en de onderling verbonden aard van ons leven. De herkauwende dialogen troffen raak en resoneerden. Wanneer Robert bevriend raakt met Claire (Kerry Condon), een bosbouwofficier die naar zijn stad is gestuurd om bosbranden en houtkap onder controle te houden, bespreekt hun persoonlijke verliezen. Er is een pauze, een contemplatie over rouw die zo welsprekend wordt aangestipt – ‘Soms heb je het gevoel dat verdriet je wegvreet en andere keren alsof het iemand anders is overkomen’, en hoe diep persoonlijk de verwerking van verlies is – ‘Ik had meer vragen dan antwoorden, zoals geen ander mens dit had meegemaakt.” De film bevat zoveel in zijn beelden: van de delicate, warme momenten van het vaderschap die Robert deelt met zijn dochter tot de eenzaamheid van nachten doorgebracht in een bos bij het vuur. De cinematografie van Adolpho Velosos is verrukkelijk en meditatief: het gevlekte zonlicht dat door de torenhoge bomen filtert, de glimp van helder blauw als de hoge stammen zich uitstrekken om de hemel te raken, de gouden tinten van de zonsondergang, de oogverblindende kleuren als de zon van stemming verandert, close-ups van verweerde gezichten – alleen al vanwege de beelden zou je de film kunnen bekijken. De achtergrondmuziek (Bryce Dessner) voegt subtiele en melancholische tonen toe. Het tempo is bewust loom, soms kronkelend met een lyrische pauze. Joel Edgerton draagt de film met zijn duistere maar buitengewone vertolking, William H. Macy, Kerry Condon en Felicity Jones – elk in specifieke tijdlijnen van de film – zijn meeslepend. Na verloop van tijd komt er een einde aan de film, net als het alledaagse leven van Robert – terwijl hij zich de kleine en grote momenten herinnert die hem daar brachten – de vrienden die kwamen opdagen, de relaties die uit het niets zijn opgebouwd, de adembenemende schoonheid en het onoverkomelijke verdriet dat hem omringt. Terwijl de voice-over van Will Patton tussenbeide komt: “Hij had het gevoel dat hij een vaag begrip van zijn leven begon te krijgen, ook al gleed het nu uit zijn handen”, komt Robert tot het aangrijpende besef dat het leven tegelijkertijd uiterst fascinerend en verwoestend tragisch is. Dat elk klein fragment in de loop van het bestaan zijn rol speelt, is met elkaar verbonden, net als in het bos, waar je niet weet waar het ene eindigt en het andere begint. Als een suggestieve en introspectieve ode aan het leven, de pijn en het loslaten is ‘Train Dreams’ een gevoelvol en intiem horloge.
