Geschiedenis: Een remake van de Koreaanse cultklassieker Red de groene planeet! door Jang Joon-hwan, Bugonia volgt Teddy (Jesse Plemon), die Michelle Fuller ontvoert, CEO van een toonaangevend farmaceutisch bedrijf (Emma Steen), waarbij ze haar ervan beschuldigde een buitenaards wezen te zijn dat was gestuurd om de mensheid te vernietigen.Herziening: De termijn Bugonia verwijst naar een oude mythe die “de spontane generatie van bijen uit het karkas van een dode os” beschrijft. Hoe vreemd het ook mag lijken, de plot van deze film is even bizar als fascinerend.Het verhaal begint met Teddy die het gedrag van bijen uitlegt aan zijn neurodivergerende neef Don (Aidan Delbis), die hij volledig heeft geïndoctrineerd. Samen voeren ze een van de meest gewaagde ontvoeringen uit die je maar kunt bedenken: de ontvoering van Michelle Fuller, de meedogenloze CEO van Auxolith, een farmaceutische gigant die radicale en controversiële medicijnen ontwikkelt. Teddy is ervan overtuigd dat Michelle deel uitmaakt van een buitenaardse soort, de “Andromedanen”, die de aarde infiltreren. Hij gelooft dat tijdens een aanstaande maansverduistering zijn moederschip zal terugkeren en dat hij eindelijk audiëntie zal hebben bij zijn koninklijke keizer. Gedreven door deze teleurstelling onderwerpt Teddy Michelle aan psychologische en fysieke kwelling, terwijl hij probeert zijn daden jegens Don te rechtvaardigen.Dergelijke vervormde duistere komedies zijn sterk afhankelijk van geweldige uitvoeringen Bugonia levering. Hoewel het script van Will Tracy tijd nodig heeft om momentum op te bouwen, Yorgos Lanthimos hij haalt meesterlijke uitvoeringen uit zijn solisten. Emma Stone en Jesse Plemons zijn in prima vorm: zij als de kille, gezaghebbende CEO die weigert toe te geven, en hij als de obsessieve, ongebreidelde idealist die gevangen zit tussen genialiteit en waanzin. Hun dynamiek is elektrisch en ze verheffen zelfs de meest absurde momenten tot meeslepende, psychologisch geladen uitwisselingen. Aidan Delbis voegt emotionele textuur toe als de beïnvloedbare Don, waardoor de chaos wordt geaard met stille kwetsbaarheid.Ondanks de uitstekende prestaties, Bugonia soms wankelt onder zijn eigen excentriciteit. Sommige gevangenisscènes van Michelle slepen aan, en het trage tempo maakt de spanning soms dof. Het laatste bedrijf, hoewel vreemd poëtisch, komt niet helemaal overeen met de intensiteit van de opbouw. Een diepere duik in de achtergrondverhalen van de personages had het verhaal meer emotioneel gewicht kunnen geven.De regie van Lanthimos – versterkt door de grimmige, ingetogen cinematografie van Robbie Ryan en de beklijvende partituur van Jerskin Fendrix – creëert echter een verontrustende theatrale wereld die zowel absurd als hypnotiserend is.Op het einde, Bugonia het gaat minder over buitenaardse wezens en meer over ons: een bijtende satire op de hebzucht van het bedrijfsleven, blind vertrouwen en de zelfdestructieve absurditeit van de moderne mensheid. Het is raar, wild en niet bedoeld om volledig begrepen te worden, maar het is absoluut moeilijk om ervan weg te kijken.
