Na een hattrick te hebben gescoord met L2: Empuraan, Thudarum en Hridayapoorvam, sloot Mohanlal 2025 af met een reïncarnatieacteur, Vrusshabha. Deze film is echter vooral te bekijken vanwege Mohanlals dubbele rol en interessante plot, die een betere vertelling nodig hadden.
Regie: Nanda Kishore
Hoofdrollen: Mohanlal, Samarjit Lankesh, Nayan Sarika
Duur: 2 uur en 8 minuten
Waar te bekijken: In de bioscoop
Beoordeling: 3 sterren
Na een buitengewoon jaar waarin Mohanlal drie opeenvolgende hits voor het publiek neerzette, arriveert Vrusshabha met torenhoge verwachtingen. De film, geregisseerd door Nanda Kishore, probeert reïncarnatie, het lot en de vader-zoonband te laten samensmelten in een pan-Indiaas fantasiespektakel. Hoewel het idee intrigerend is en de emotionele ruggengraat duidelijk gedefinieerd is, heeft de uitvoering vaak moeite om de ambitie te evenaren.
Mohanlal speelt Aadi Deva Varma, een moderne zakenman die wordt achtervolgd door visioenen uit zijn vorige leven als krijgerskoning Vrusshabha. Tegelijkertijd begint zijn zoon Tej soortgelijke kwalen te ervaren, waardoor geleidelijk een vloek aan het licht komt die hen hun hele leven heeft gevolgd. Het centrale concept – vijanden herboren als vader en zoon – is meeslepend en biedt een vruchtbare voedingsbodem voor emotionele en filosofische verkenning.
Het is Mohanlal die de film bij elkaar houdt. Of hij nu de nuchtere en liefhebbende vader is of de door ondergang gebukt gaande soevereine heerser, hij brengt zwaartekracht en natuurlijke autoriteit in beide rollen. Zelfs als het verhaal hapert, trekt zijn aanwezigheid op het scherm de aandacht. Voor een acteur die in 2025 consequent de lat hoger heeft gelegd, geeft Vrusshabha hem echter niet de dramatische diepgang of het gelaagde schrijven dat zijn talent verdient.
Waar de film struikelt is het tempo en de presentatie. Met ruim twee uur voelt de speelduur lang aan, met scènes die baat hadden kunnen hebben bij een zorgvuldigere montage. Emotionele spanningen, vooral tussen vader en zoon, duren vaak langer dan nodig is, waardoor de impact ervan afneemt. De visuele effecten voelen, ondanks de omvang van de film, ongelijk aan: bruikbaar in delen, maar merkbaar ondermaats op belangrijke fantasiemomenten, waardoor de kijker uit een meeslepende ervaring wordt gesleept.
Samarjit Lankesh toont veelbelovend, maar wordt in de steek gelaten door een personage dat tussen uitersten zwaait, terwijl de ondersteunende cast onderbenut blijft. Technisch gezien beschikt de film over een krachtig geluidsontwerp en een opwindende achtergrondscore, maar deze elementen kunnen alleen zoveel doen als het verhaalmomentum afneemt.
Uiteindelijk is Vrusshabha een film die meer zal resoneren met die-hard Mohanlal-fans die graag de legende in welke avatar dan ook bekijken. Voor enthousiaste bioscoopbezoekers die eerder dit jaar getuige waren van de buitengewone successen van de acteur, lijkt de film misschien een gemiste kans: fatsoenlijk van opzet, oprecht van emotie, maar zonder de subtiliteit die je van een project van deze omvang verwacht. Zoals altijd zijn de verwachtingen als het om Mohanlal gaat torenhoog – en dit is misschien wel de zwaarste uitdaging van Vrusshabha.
