Met dat alles in gedachten: was het een set waarop je improvisatie verwelkomde, of bleef je trouw aan het script?
We hielden ons aan het script, maar ik werkte zoveel met de cast in de pre-productie en tijdens de productie, en we praatten zoveel over ons leven en onze liefdes en wat we als geluk beschouwen, dat ik het leuk vind om scripts open te houden. Het is een project. Dus als reactie op het feit dat ik ze kende, herschreef ik dingen en het zou me echt inspireren om nieuwe delen toe te voegen of dingen te veranderen, en ze zouden iets zeggen dat me zou inspireren. Ik bedoel, de prachtige kraakscène, waarvan ik denk dat die heel grappig en heel romantisch is, kwam voort uit een gesprek met Miles waarin hij vertelde hoe leuk hij het vond dat Larry alles voor Joan zou doen. Ik dacht: “Wat zou Larry voor Joan kunnen doen om haar op dat moment gelukkig te maken?” Het was als “neergehurkt”. Er waren dus altijd van die kleine momenten die ik gewoon als reactie opschreef. Dus hoewel we trouw bleven aan het script, hebben ze dat script echt geïnspireerd. Ze inspireerden zijn schrijven echt.
En met Da’Vine en John vond ik het heerlijk om met hen samen te werken. Ik wilde meer tijd met ze doorbrengen, dus bleef ik dingen voor ze schrijven, regels voor ze schrijven, regels voor ze schrijven, die scène schrijven, die ene scène in de film waarin ze alleen zijn. Ik schreef het tijdens de productie, gewoon omdat we toch even een adempauze nodig hadden in de film, en ik wilde gewoon een moment waarop ze hun rol op dit kruispunt, in deze wereld, in twijfel trokken. Dit komt allemaal doordat je je bewust bent van je cast en hoe briljant ze zijn en hoeveel ze je geven, en daarop wilt reageren.
Ik hou van hun personages in deze film. Hebben de acteurs, aangezien we maar kleine kernen van hun achtergrondverhaal hebben, een verhaal voor zichzelf of voor jou verzonnen?
Ik heb een achtergrondverhaal voor ze geschreven, en ik herinner me dat mijn allereerste gesprek met Da’Vine was dat ze het wederom niet in het script wilde hebben, maar dat ze wilde begrijpen waar haar personage vandaan kwam. Waarom koos ze ervoor om in Junction te blijven en daar te werken toen ze stierf? En het ging er niet om dat detail in de film te hebben, maar alleen dat ze het begreep, zodat het volledig werd uitgewerkt en ze wist hoe ze deze rol moest belichamen en waarom dit personage, Anna, op dit moment misschien geen stemrecht heeft. Hij heeft een heel leuke scène met Larry waarin hij uitlegt waarom hij ervoor koos om te blijven. Oorspronkelijk was die monoloog langer en ging het over haar verleden, en het was eigenlijk Da’Vine zelf die zei: ‘Dat hoeft ze niet te zeggen. We kunnen het voelen.’ En het was echt verrassend. Dat is wat een groot acteur doet. Ze hebben de grappen niet nodig, ze hoeven ze alleen maar te horen. Ze moeten het begrijpen.
