Conclaaf
directeur Eduard Berger het verandert in een meer koortsachtige en verleidelijke omgeving
– een neonverlicht moraliteitsverhaal over geluk, verlies en de illusie van controle. De film, aangepast door Rowan Joffe uit de roman van Lawrence Osborne uit 2014, speelt zich af in de hypnotiserende chaos van de casino’s van Macau, waar hebzucht zich voordoet als glamour en wanhoop achter elke weddenschap. Het is een visueel weelderige, oogverblindende en toch emotioneel afstandelijke ervaring.Colin Farrell Hoofdpersoon is Lord Doyle, een in ongenade gevallen Britse gokker die door Macau’s labyrint van casino’s dwaalt, op zoek naar de ultieme overwinning terwijl hij op de vlucht is voor een spoor van schulden en bedrog. Farrell levert een koortsachtige, magnetische performance die balanceert tussen fascinatie en zelfvernietiging. Hij speelt Doyle als een man die zich bewust is van zijn morele verval, maar niet in staat is dit te stoppen: een tragische antiheld wiens humor en vermoeidheid hem overtuigend maken, zelfs als het script hapert. Bergers regie, samen met cameraman James Friend, transformeert Macau in een koortsdroom: allemaal spiegeloppervlakken, eindeloze baccarattafels en rusteloos, reflecterend water. De stad wordt zelf een personage: verleidelijk, verstikkend en levend met de valse belofte van fortuin. De ritmische stukken van redacteur Nick Emerson weerspiegelen de gebroken gemoedstoestand van Doyle, afwisselend tussen de zintuiglijke overbelasting van casinovloeren en de griezelige rust van bij zonsopgang verlichte straten. Het resultaat is zowel hypnotiserend als claustrofobisch: een levendig portret van een man die de controle over de werkelijkheid verliest. Het verhaal neemt een spirituele wending wanneer Doyle Dao Ming ontmoet (Chen spreekt), een mysterieuze lokale vrouw die zijn vertrouweling en morele spiegel wordt. Hun scènes bruisen van stille spanning, maar worden ondermijnd door de afhankelijkheid van het schrijven van exotische stijlfiguren. Dao Ming’s kennis van lokale rituelen – met name het Festival van de Hungry Ghosts – wordt een te mooie metafoor voor Doyle’s gekwelde psyche. Chen brengt gratie en terughoudendheid in de rol, maar zijn karakter lijkt meer symbolisch dan menselijk, eerder een kanaal voor Doyle’s verlossing dan een persoon met eigen keuzevrijheid.Tilda Swinton ze verschijnt kort maar gedenkwaardig als een vrouw uit Doyle’s verleden, gestuurd om hem te confronteren. Zijn scherpe, ijzige kalmte geeft de film de broodnodige voorsprong, zelfs als de plot uitdooft voordat deze zich volledig kan ontwikkelen. Ook Deanie Ip schittert in de kleine rol van een oudere gokker die op subtiele wijze de arrogantie van Doyle blootlegt. Ondanks zijn technische briljantheid,
worstelt met het verteltempo. Bergers fascinatie voor de show overweldigt vaak de emotionele onderstromen. Het tempo zakt, de inzet vervaagt, en Doyle’s veronderstelde spirituele ontwaken lijkt te gemakkelijk om weerklank te vinden. Zelfs de climax van de ‘laatste weddenschap’ – hoe visueel verbluffend ook – eindigt zonder impact, waarbij de morele confrontatie wordt gedempt door een overdreven gestileerde afstandelijkheid. Waar is Berger
Alles rustig aan het westelijk front
evenwichtige esthetische controle met emotionele intensiteit,
Ballade
het lijkt zijn omgekeerde tweelingbroer: een triomf van oppervlakte over substantie. De film begrijpt verslaving als een cyclus, maar dringt er zelden doorheen. We zien Doyle in een spiraal terechtkomen, maar we voelen nooit helemaal de aantrekkingskracht van zijn obsessie of het gewicht van zijn wroeging. Uiteindelijk,
Ballade van een kleine speler
is een filmische paradox: een film van schitterende schoonheid en een leeg hart. Het verleidt de blik maar laat de ziel intact. De prestaties van Farrell en het visuele meesterschap van Berger zorgen ervoor dat het kijkbaar is, maar net als zijn hoofdpersoon gokt het alles op glamour en verliest het waar het er het meest toe doet.
