De Japanse schrijver-regisseur Mamoru Hosoda heeft een aantal bijzondere films gemaakt die diepe stappen zetten in droomwerelden.
Hosoda’s “Mirai” (2018) gaat over een 4-jarige jongen die zijn pasgeboren zusje kwalijk neemt. Maar in de achtertuin ontmoet hij als tiener zijn zus. Dit is pas de eerste van vele binnenlandse tijdreizen, aangezien de jongen andere familieleden uit andere perioden in zijn leven ontmoet. Een nieuw begrip begint te dagen.
In “Zeer” (2022), vindt een tiener die een tragedie heeft meegemaakt duizelingwekkende catharsis in een virtuele wereld. Ik dacht dat hij een van de de beste films van dat jaaren ik denk nog steeds dat dit misschien wel de beste film is die ooit op internet is gemaakt. Hoe dan ook, de lied- en hartverscheurende climax is onvergetelijk.
Maar in Hosoda’s laatste, “Scharlaken,” het benijdenswaardige bereik van de regisseur overtreft zijn bereik. Daarin is zijn vrouwelijke hoofdrolspeler een middeleeuwse prinses die, na het zien van haar vader, de koning, vermoord door haar oom en zelf gestorven, ontwaakt in een enorm vagevuur. In dit vreemde hiernamaals, bevolkt door doden van alle tijden, zoekt hij wraak voor zijn vader.
Iedereen zou, denk ik, toegeven dat een Japanse anime die ‘Hamlet’ naar een surrealistische onderwereld transplanteert iets ambitieuzer is dan de gemiddelde animatiefilm. In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van tekenfilms, of zelfs live-actiefilms, is het probleem met “Scarlet” niet een gebrek aan verbeeldingskracht. Het is te veel.
Hosoda, een voormalige Studio Ghibli-animator wiens andere films ‘Wolf Children’ en ‘Summer Wars’ omvatten, heeft een buitengewoon talent voor het creëren van anime-werelden van visuele complexiteit en het nastreven van existentiële ideeën met een kinderlijke oprechtheid. Maar een overdaad aan barok design, aan emotie, aan reikwijdte doet Hosoda’s “Scarlet” zinken. Het is het soort misstap dat je kunt vergeven. Als je faalt door te overdrijven, kan het net zo goed zijn met een uiterst ambitieuze vertolking van ‘Hamlet’.
In de spannende proloog, die zich afspeelt in het 16e-eeuwse Denemarken, ziet Scarlet (Ashida Mana) hoe haar oom Claudius (Kôji Yakusho) haar vader als verrader beschouwt en hem laat executeren. Woedend gaat Scarlet – zonder enig bezoek van de geest van haar vader – Claudio vermoorden. Alleen hij vergiftigt haar eerst, en Scarlet wordt wakker in wat ze ontdekt dat het hiernamaals wordt genoemd.
Het is een soort eindeloze woestenij, vol rondzwervende zielen en plunderende bandieten. Mensen blijven daar een tijdje en verdwijnen dan in het niets. Er wordt gezegd dat er ergens een trap naar de hemel is. Terwijl ze op zoek is naar Claudius, wordt Scarlet vergezeld door een vreemdeling die ze ontmoet genaamd Hijiri (Okada Masaki). Als moderne paramedicus brengt hij het grootste deel van zijn tijd door in de Andere Wereld om de wonden van anderen te genezen, inclusief Scarlet’s vijanden.
‘Scarlet’ kan meanderend en saai zijn. Rosencrantz en Guildenstern komen ook opdagen. Als de Andere Wereld is gestructureerd zoals het verontruste geweten van Scarlet, lijkt de daaropvolgende strijd tussen wraak en vergeving saai vereenvoudigd. Het is allemaal een hoop moeite. Hosoda probeert door middel van Hijiri’s achtergrondverhaal wat innerlijkheid in het verhaal (geen klein aspect van ‘Hamlet’) in te bouwen, waardoor de dilemma’s van Shakespeare naar de hedendaagse tijd worden overgebracht.
Hosoda ent ‘Beauty and the Beast’ in ‘Belle’, wat soms gênante, soms verhelderende effecten oplevert. Maar in ‘Scarlet’ heeft hij moeite om ‘Hamlet’ met het heden te verbinden. Het is een grote verandering, het soort getalenteerde regisseurs als Hosoda zouden moeten ondernemen, maar het werpt geen vruchten af. Toch is het vaak oogverblindend om naar te kijken en nooit boeiend. Hosoda blijft een regisseur die in staat is trillende operahoogten te bereiken. In ‘Scarlet’ krijgt Claudio bijvoorbeeld een spectaculaire sterfscène, een opmerkelijke prestatie als je bedenkt dat hij al dood is.
“Scarlet”, een release van Sony Pictures Classics, wordt vrijdag in beperkte release uitgebracht en op 6 februari in een bredere release in de bioscoop. Beoordeeld PG-13 door de Motion Picture Association vanwege geweld/bloederige beelden. Het wordt zowel in het Japans met ondertiteling gespeeld als in een Engelstalige versie. Duur: 112 minuten. Twee sterren van de vier.
