Dit artikel bevat spoilers voor de finale van seizoen 1 van ‘Pluribus’ van Apple TV.
Misantropische metgezellen, eerste seizoen van “Voor velen‘ is klaar. Wat moeten we nu doen, behalve leunen op ons gebruikelijke harde oordeel en wantrouwen jegens anderen?
Onze serie over geesten heeft ons ertoe gebracht ons af te vragen wie of wat de laatste spijker in de collectieve doodskist van de mensheid zal slaan: een buitenaards virus of een ontevredenheid over een atoombom. Wat betreft het redden van iedereen? Chagrijnige hoofdpersoon Carol Sturka (Rhea Seehorn) had gedurende een groot deel van de serie moeite om manieren te vinden om het menselijk ras te behouden, maar tegen de finale was ze er behoorlijk van overtuigd dat de planeet beter af zou zijn zonder ons.
Voor degenen onder jullie die het niet hebben bijgehouden het beste programma op televisie dit jaar is Carol een van de dertien mensen die op aarde zijn achtergebleven en die immuun zijn voor een buitenaards virus dat anders het hele bewustzijn van de mensheid zou hebben samengevoegd tot één gelukkige bijenkorfgeest. Nu denkt iedereen hetzelfde en heeft dezelfde kennisbasis, wat betekent dat obers van TGI Fridays passagiersvliegtuigen kunnen besturen en kinderen operaties kunnen uitvoeren. Niemand is meer een individu. Ze bezetten eenvoudigweg het lichaam dat voorheen bekend stond als Tom of Sally of wie dan ook. ‘Wij’ is het gekozen voornaamwoord.
Dit leger van lege, glimlachende schepen wil Carol alleen maar een plezier doen, totdat ze haar in een van hen kunnen veranderen. Als ze zich bij hen aansluit, wordt ze blij, kreeg ze te horen. Het is iets moois om je geest helder te hebben. Maar Carol, terminaal ontevreden, zou liever blijven hangen in haar depressie en lichte angst die haar van haar vrije wil berooft. Bovendien zijn zijn toorn en woede kryptoniet tegen degenen die “verenigd” zijn. Geconfronteerd met zijn woede, bevriezen ze fysiek en stoppen ze met functioneren. Hun verlammende angst voor Carols toorn is krachtig, zielig en hilarisch. De wereld stopt letterlijk als ze snauwt. Geen wonder dat hij mijn held is.
‘Pluribus’ komt van Vince Gilligan, dezelfde briljante geest achter ‘Breaking Bad’ en ‘Better Call Saul’. De tv-serie van Apple lijkt in niets op de vorige hits, behalve dat het zich afspeelt in Albuquerque, met Seehorn in de hoofdrol en buitengewoon briljant is. En net als die andere baanbrekende drama’s werpt het diepere vragen op over hoe we onszelf zien, wie we werkelijk zijn en wie we ernaar streven te zijn.
Om eerlijk te zijn, had Carol een hekel aan de mensheid lang voordat het buitenaardse virus hen in werkbijen veranderde. Ze was ervan overtuigd dat de meeste mensen schapen waren, inclusief degenen die hielden van de bloemrijke teksten en goedkope, romantische plots van haar romans. Maar het totale verlies van een vrijdenkende gemeenschap is ook niet zo bevredigend.
In de finale maakt hij contact met Manousos Oviedo (Carlos-Manuel Vesga), een andere overlevende die ook immuun is voor het virus. Hij wil niets te maken hebben met de getroffenen, hoe vredelievend ze ook lijken. In het verleden lijkt hij een zelfvoorzienende eenling te zijn geweest. Na de apocalyps reist hij vanuit Paraguay om Carol te ontmoeten nadat hij een videoboodschap van haar heeft ontvangen. Hij reist het grootste deel van de weg voordat hij aankomt bij de verraderlijke Darién Gap, waar hij buitenspel wordt gezet nadat hij in een doornige boom is gevallen – maar “ze” redden hem, tot zijn grote ergernis. Uiteindelijk vervolgt hij de reis, in een ambulance.
Nu is het redden van de mensheid een zaak van twee mensen die er nooit veel liefde voor hebben gehad. Ze praten via een vertaalapp, wat hun zware taak nog ingewikkelder en leuker maakt.
Er zijn meerdere theorieën ontstaan over wat “Pluribus” is. Echt Van. Een heersende gedachte is dat ‘vereniging’ een metafoor is voor kunstmatige intelligentie die een wereld creëert waarin alle individuele gedachten en creativiteit worden gesynthetiseerd in één enkele beschikbare stem. Geef uw kritische denkvermogen over voor gemakkelijke antwoorden of, in het geval van ‘Pluribus’, een gemakkelijk leven waarin u nooit meer alleen een beslissing hoeft te nemen. De meeste mensen zijn liever een deurmat dan een stormram, ongeacht de urgentie of omstandigheid.
Optimisten zouden kunnen zeggen: “Waarom kiezen voor het ene uiterste of het andere? Er is zeker een plek in het midden, waar we allemaal in harmonie kunnen leven, terwijl we onze eigen mening en gevoel over onszelf behouden.” Het is schattig. Carol en ik zijn het er totaal niet mee eens, gezien de verhaallijn en zo.
Hoe mijn nieuwe favoriete antiheld zal omgaan met zijn minachting voor de Anderen valt nog te bezien. De wereld redden of vernietigen? We zullen allemaal moeten wachten tot volgend seizoen om erachter te komen. Tot die tijd heeft ‘Pluribus’ alleen maar ruimte nodig.
