Amy Madigan hij heeft misschien wat uitstel nodig van de overweldigende (en onverwachte) aandacht die hij voor zijn optreden heeft gekregen de slechte, opvallend elegante tante Gladys in het zomerse horrorgevoel “Wapens.”
“Ik heb het al een tijdje niet meer gedaan, dus het voelt als een nieuwe ervaring, maar ik weet heel goed waar het over gaat”, zegt hij over de talrijke interviewverzoeken en de groeiende buzz over prijzen. ‘Het is soms een beetje intimiderend, weet je. Ik zal er eerlijk over zijn.’
Onder felgekleurde kleding, een rode pruik, protheses en weinig subtiele make-up verandert de 75-jarige Madigan in een raadselachtige vrouw die bij de familie van haar kleindochter mag logeren, net voordat een hele klas basisschoolkinderen zonder uitleg verdwijnt.
Blijkbaar houdt Gladys, gepassioneerd door het occulte, die kinderen in trance om hen van hun energie te ontdoen en in leven te blijven. ‘Ze is gewoon een meisje dat probeert met het leven om te gaan en moet doen wat ze moet doen,’ zegt Madigan met een lichte grinnik.
“Ze is zelfverzekerd en glorieus over haar bestaan op deze planeet en haar vooruitgang. ‘Ik ben een heel goed persoon. Ik moet deze dingen gewoon doen'”, zegt Madigan. ‘Nou, dat doet ze niet, ze laat andere mensen dingen voor haar doen. Het is een interessant pad dat ze heeft gekozen.’
En hoe zit het met het mysterieuze achtergrondverhaal van Gladys? “Mensen zullen mij enkele vragen over haar stellen, en ik geef er de voorkeur aan om ze niet te beantwoorden, want dat was mijn persoonlijke taak”, zegt hij.
Zach Cregger, de schrijver en regisseur van ‘Weapons’, bood Madigan de rol aan nadat hij haar tijdens de lunch voor het eerst had ontmoet. De eenvoud van het proces verraste haar, maar Madigan gelooft nu dat ze de ideale actrice is om Gladys te spelen.
“Ik denk dat iedereen een tijdje zijn adem inhield en zei: ‘Oh, ik hoop dat hij niet uitglijdt en ergens tegenaan botst'”, zegt Madigan over zijn stunts voor ‘Wapens’.
(Ian Spanier/For The Times)
“Er zit een zekere mate van lichamelijkheid en fysieke humor in, en dat heb ik altijd gedaan in bijna alles wat ik heb gedaan”, legt hij uit. “Ik vind het leuk en dat is slechts een deel van wie ik als kind was, en ik ben nog steeds die persoon.”
De ervaren acteur gebruikte alleen een stuntdubbel voor zijn laatste scène, waarin de betoverde kinderen Gladys aanvallen. Maar de periode voorafgaand aan die ruïne was helemaal Madigan. “Ik heb al dat rennen en al die belachelijke dingen gedaan”, zegt hij. “Ik denk dat iedereen een tijdje zijn adem inhield en zei: ‘O, ik hoop dat ik niet uitglijd en ergens tegenaan bots’, wat ik niet deed. Daar ben ik trots op.”
De unieke look van tante Gladys is het resultaat van een proces van vallen en opstaan met kostuumontwerper Trish Summerville, ontwerper van speciale make-upeffecten Jason Collins en Cregger. Het resultaat, zegt Madigan, is een vrouw met “een zekere levensvreugde” die het niet uitmaakt wat anderen van haar denken.
“Je moet jezelf toeleggen op datgene waar je je echt in verdiept”, zegt hij. “Ik breng het eindelijk naar Gladys en Gladys heeft me geaccepteerd, dus dat is leuk.” De brutale, eigenzinnige vrijheid die Gladys uitstraalt, maakt waarschijnlijk deel uit van wat haar geliefd maakte bij het publiek.
“Het werd zeker omarmd door de homogemeenschap, de draggemeenschap en de transgemeenschap”, zegt Madigan. “Het is een grote verrassing waardoor ik mij persoonlijk geweldig voel, gezien wat er momenteel politiek aan de hand is.”
Horrorfans zijn ook verliefd geworden op Gladys: Madigan proefde deze zomer tijdens de première van de film in het United Theatre in het centrum van Los Angeles.
“Ze hadden de film nog niet gezien, maar ze waren er al en wilden met me praten”, herinnert hij zich. “Ik moet ze bedanken omdat ze het gesprek hierover enorm hebben gestimuleerd.”
Hoewel ze de recente horror niet bijhoudt, herinnert Madigan zich dat ze tijdens haar jeugd in Chicago met haar broer zwart-wit middernachtfilms keek: “Ik was heel goed op de hoogte van alle Frankensteins en Nosferatus en dat soort dingen”, zegt ze.
De positieve ontvangst door de industrie van haar optreden in ‘Weapons’ is niet de eerste keer dat Madigan aandacht krijgt. Voor haar rol als jonge vrouw in conflict met haar koppige vader in de jaren tachtig “Twee keer in je leven”, Madigan ontving een Oscar-nominatie voor actrice in een bijrol.
Maar zoals hij snel opmerkt, is het prijzenseizoen een veel intensere ervaring dan veertig jaar geleden.
“Zo was het niet. Niemand belde mij of de mensen met wie ik werkte om te zeggen: ‘We moeten echt met Amy Madigan praten, haar optreden, we vonden haar erg leuk.’ Dat gebeurde toen niet”, legt hij uit. “Er waren uiteraard geen sociale media. Ik ging naar Neiman Marcus, kocht een jurk en zei: ‘Ik hoop dat hij chic genoeg is. Ik hoop dat hij mooi genoeg is.'”
Campagne voeren is voor Madigan de antithese van wat hij doet. Vaak te zien in onafhankelijke producties en op theaterpodia, is ‘Weapons’ de eerste ‘grote film’ die hij sinds lange tijd heeft gemaakt. Ze is echter bereid om te zien waar de reis haar heen brengt.
“Als dit mij vanuit een zakelijk perspectief in een gesprek kan brengen dat ja of nee zegt tegen het maken van films, of als verschillende regisseurs die niet aan mij zouden denken dat nu doen, dan is dat spannend”, zegt hij. “Misschien kan ik volgend jaar iets heel leuks doen, maar niets is echt totdat het echt is.”
Gewoon niet in dozen doen. “Als iemand zou willen dat ik een personage speel dat een soort spiegel is van Gladys of dezelfde persoon, zou ik niet geïnteresseerd zijn”, voegt ze eraan toe.
