‘Hamnet’ recensie: Jessie Buckley is de heksenvrouw van Paul Mescal’s Shakespeare

William Shakespeare zou niet verbaasd zijn over dit huiselijke drama over zijn gezinsleven in Stratford-upon-Avon. Waar is de actie? De geest? De woordspeling?

De vaardigheid van de grote toneelschrijver is moeilijk te evenaren. In plaats van, “Hamnetus”, geregisseerd door de Oscarwinnaar Chloe Zhao (“Nomadenland”), exploiteert onze nieuwsgierigheid naar de Bard om een ​​verhaal te vertellen dat doordrenkt is van liefde en pijn, met genoeg tranen om de rivier de Theems onder water te zetten. Deze tonaal getrouwe bewerking van O’Farrells bloeiende 2020 is mede geschreven door Zhao en Maggie O’Farrell. gelijknamige roman sterren Paolo Mescal zoals Will – de naam die hij hier gebruikt – en Jessie Buckley zoals zijn vrouw Agnes Ahn uitsprakJAhoewel de echte persoon vaker Anne Hathaway heette. De 16e-eeuwse voorliefde om Agnes/Anne en Hamnet/Hamlet als onderling verwisselbare versies met dezelfde naam te behandelen, maakt deel uit van het complot en moet worden verdragen.

Het verhaal speelt zich af in de jaren waarin Will zijn carrière in Londen lanceerde, miste op het sterfbed van een van zijn zoons te liggen en zijn schuldgevoelens en verdriet konaliseert in het meest prestigieuze spookverhaal van het theater. Maar meestal zitten we thuis bij Agnes, die de helft van de film huilt.

“Er zijn veel verschillende manieren om te huilen”, schreef O’Farrell, wiens boek vervolgens verschillende varianten opsomt. (De roman is overrijp met beschrijvingen, waarbij zelden een woord wordt gebruikt als een alinea voldoende is.) Buckley’s natte, wilde optreden laat ons ze allemaal zien – “het plotselinge tranenstorten, het diepe, hartverscheurende snikken, het stille, eindeloze lekken van water uit de ogen” – plus nog een paar andere die ik het uitgebraakte miauw, het woedende gepiep en het door slikken tot stikkende giechelen zal noemen. “Hamnet” is mijn minst favoriete showrol van Buckley (ik vond het geweldig “De verloren dochter”), maar de natheid van de situatie doet vermoeden dat hij uiteindelijk zijn Academy Award zal ontvangen.

De Waarheidsgetrouwe van Christopher Marlowe Afgezien daarvan was William Shakespeare een echte persoon die, zoals historische gegevens het eens zijn, met een zwangere vrouw trouwde die acht jaar ouder was dan hij en drie kinderen kreeg: Susanna, de oudste, en de tweeling Judith en Hamnet. (Ze worden respectievelijk gespeeld door Bodhi Rae Breathnach, Olivia Lynes en Jacobi-rok.) Bijna al het andere dat over het gezin wordt geschreven, is een vermoeden dat is ontleend aan bestaande stukjes informatie, zoals het testament van Shakespeare dat zijn vrouw niets anders nalaat dan ‘haar op één na beste bed’.

Eerdere ficties hebben Agnes afgeschilderd als een wiegenrover, een feeks of de geheime co-auteur van de bard. Zhao’s script gaat verder: deze Agnes is een heks. Niet alleen in lasterlijke zin, zoals in het geval van een lastige vrouw (hoewel dat ook zo is). Buckley’s Agnes is eigenlijk magisch. Hij kan iemands lot voorspellen door hem de hand te schudden, de feesttruc Christoffel Walken hij deed het in ‘The Dead Zone’. Soms heeft hij ongelijk, soms vecht hij tegen het lot met alles wat hij heeft, maar zijn vertrouwen in zijn vooruitziende blik wankelt zelden. Haar man, die later heksen, tovenaars en waarzeggers zou schrijven in ‘Macbeth’, ‘The Tempest’ en ‘Julius Caesar’, wordt uitgedaagd door zijn paranormale gaven. Hij klaagt dat het moeilijk is om je open te stellen voor iemand die ‘je geheimen al in één oogopslag kan raden’.

Haar vermogen om door tijd en ruimte te kijken heeft Agnes op de een of andere manier ook transparant gemaakt. Vreugde, verwarring, fascinatie en wanhoop nemen onmiddellijk zijn hele gezicht over, waardoor Buckley’s optreden een acteeroefening wordt in rauw en aanwezig zijn. (De scheve glimlach die de grimmige realiteit aangeeft, wordt vermoeiend.) De plot heeft ook geen ondergrondse niveaus en vertrouwt uitsluitend op de primaire weergave van zweet, hormonen en liefdesverdriet. Dit historische stuk lijkt bijna te geloven dat Agnes elke emotie verzint.

Will, een docent, zit vast in het lesgeven van Latijn als hij zijn toekomstige bruid voor het eerst in het gras ziet ravotten met een havik op haar arm. Directeur fotografie Łukasz Zal hij kadert het tafereel in een vensterruit zodat Agnes’ spiegelbeeld over Wills verlangende gezicht rimpelt en de aardse tovenares contrasteert met de boekenwurm van het interieur. Deze excentriekelingen hebben weinig met elkaar gemeen, afgezien van het trotseren van de dorpsnormen en de wederzijdse afkeuring van hun families. “Ik heb liever dat je naar zee gaat dan met dit meisje te trouwen”, zegt Wills moeder Mary (Emily Watson), sist. (Zijn geleidelijke dooi is werkelijk ontroerend.)

Ondertussen is Agnes’ meest ondersteunende broer, een boer genaamd Bartholomew (Joe Alwyn), kan niet begrijpen wat Will te bieden heeft. ‘Waarom trouwen met een geleerde met een bleek gezicht?’ vraagt ​​hij. “Wat is het punt?”

Hun flirt – vooral de gekke, vrolijke, geile glimlach van Mescal – zorgt ervoor dat Shakespeare zich herkenbaar voelt. Misschien stond er op zijn Ye Olde Tinder-profiel: “Aspirant-toneelschrijver zoekt oudere vrouw, bij voorkeur Pagan.” Soms kon 1582, het jaar van hun huwelijk, in ‘Hamnet’ een millennium eerder zijn, een rustieke tijd waarin geen van beiden iets urgenters te doen heeft dan smullen onder de bomen. Later lijkt hun samenwerking eigentijdser: een gefrustreerde schrijver raakt de fles terwijl zijn vrouw zijn werk steunt maar niet begrijpt.

Dat de grootste toneelschrijver van de afgelopen 500 jaar getrouwd is met iemand die totaal onverschillig staat tegenover zijn kunst, is op zichzelf een tragedie. Er is een scène waarin je je niet alleen afvraagt ​​of Agnes nog nooit een toneelstuk van hem heeft gezien, maar ook of ze weet wat een komedie is. EN. Onze goedgelovigheid zou instorten als Mescals Shakespeare de briljante prater zou zijn die zijn eerste biograaf John Aubrey omschreef als “zeer goed gezelschap, van een zeer redie en aangename Witt”. Maar deze stotterende en nogal saaie kerel lijkt geen genie. Hij moet alles bewaren voor zijn pen.

Het is niet de schuld van Mescal. De versie van hem in het boek is vrijwel hetzelfde, misschien omdat O’Farrell pas op de laatste pagina onthult dat dit rouwende fictieve personage Shakespeare is. (Ook al is de titel een misleidende aanwijzing.) Zhao voegt tenminste scènes toe waarin hij aan zijn materiaal werkt. De kinderen dansen door de tuin en citeren ‘Macbeth’ tien jaar voordat het werd opgevoerd, en Mescal mag als kleine traktatie een monoloog uit ‘Hamlet’ voordragen. Ik hield van de onopgemerkte spanning van Will die uit Londen thuiskwam met een trendy kapsel en een oorbel.

Het plot van de film is indrukwekkend. De camera van Żal cirkelt rond hun huis en dompelt het onder als in een documentaire. Elke keer dat de film naar buiten gaat, laten hij en Zhao je de mystieke kracht van de aarde en bladeren voelen. Het bos rommelt van zoveel energie dat het voelt alsof je naast een snelweg woont. Om de zaken authentiek te houden, houden co-redacteuren Affonso Gonçalves en Zhao er rekening mee dat andere filmmakers fouten zouden kunnen overwegen, zoals een insect dat een van de wimpers van de acteur bombardeert. De betovering van het naturalisme van ‘Hamnet’ wordt zelden verbroken, afgezien van een paar sierlijke versieringen, zoals een schaduwpop-afbeelding van de pest en een opname van de onderwereld gezien door een zwart kanten gordijn, een letterlijke vertaling van het voorbij de sluier gaan.

Ondertussen is het scoren aan de kant van het talent Max Richter het is gemaakt van zachte, aangename kleine pianotoetsen en één ernstige, zij het mooie, fout: een climax van zijn meesterwerk uit 2004 ‘On the Nature of Daylight’. Dat aangrijpende deuntje is een van de mooiste composities van de moderne tijd, zo effectief om het publiek te laten zuchten dat het al twintig keer is gebruikt, onder meer in ‘Arrival’, ‘The Handmaid’s Tale’, ‘Shutter Island’ en ‘The Last of Us’. Zodra die violen hier spelen, word je de 16e eeuw uit geduwd en voel je je minder ontroerd dan schaamteloos gemanipuleerd.

De zoetste noot op ‘Hamnet’ is de 12-jarige Jacobi Jupe, die de echte Hamnet speelt. Het script is gebaseerd op onze onmiddellijke toewijding aan de jongen en hij gaat de uitdaging aan. In tegenstelling tot de meeste kindacteurs – en in tegenstelling tot zijn ouders op het scherm – overdrijft hij het nooit in de grote scènes. Zijn stoïcisme is hartverscheurend. Ook geweldig is zijn echte oudere broer, Noah Jupe, als Hamlet op het komische podium in de film. Tijdens de repetities ziet deze jonge acteur er verschrikkelijk uit. Zhao laat hem eraan ruiken zodat Mescal de regels luider kan herhalen. Maar op de avond van de première zorgt het voor sensatie.

Shakespeare heeft ‘Hamlet’ niet helemaal opnieuw uitgevonden. Hij heeft het overgenomen van een Noors verhaal dat al eeuwenlang bestond, en God weet of hij meer geïnspireerd werd door zijn zoon of door een andere succesvolle versie van “Hamlet”, die tien jaar eerder in Londen werd opgevoerd. In onze eeuw is het meer dan vijftig keer herwerkt voor het witte doek en door iedereen uitgesproken, van Ethan Hawke en Danny Devito tot Shelley Long.

Toch zou ik blij zijn geweest als ik de oude Jupe het allemaal nog een keer had zien doen voor dit levendige Globe Theatre-publiek, dat als eerste te weten zou komen hoe Shakespeares versie zal eindigen. Terwijl dit Hamlet instort, strekt het publiek de armen uit naar de gevallen prins. De acteur put kracht uit de aardbewoners en zij vinden op hun beurt troost in zijn pijn. Dat verbluffende beeld alleen al geeft alles weer wat deze film met moeite heeft gezegd (of gesnikt) over de catharsis van de kunst.