Agra is vreemd, zij het ambitieus, aangezien de film schommelt tussen het verontrustende en het ronduit vreemde, maar hij staat niet helemaal aan beide kanten, merkt Mayur Sanap op.
Door Kanu Behl Agra het is geen conventionele film die gemakkelijk te beoordelen is.
Met zijn eerste speelfilm liet de regisseur zijn onderscheidende aanpak al doorschemeren Titeleen verontrustend portret van een disfunctioneel gezin, gevolgd door Verzendingdie duikt in de gebroken psyche van een journalist, gespeeld door Manoj Bajpayee.
Zijn nieuwste werk, Agrabrengt de griezelige sfeer met zich mee Titel deed, met thematische overeenkomsten in het onderzoeken van gezinsdynamiek en hun stempel op een jonge geest.
Behl keert zich naar binnen Agrabiedt een verrassende studie naar onderdrukte verlangens en hun blijvende impact op de geest.
In die zin is de titel niet bepaald subtiel, omdat hij een duidelijke parallel trekt tussen de sluipende waanzin van de vele personages en de reputatie van de stad als gastheer voor een psychiatrisch gesticht.
Die beroemde Taj Mahal heeft hier echter geen plaats, noch qua geest, noch qua geschiedenis.
De film draait om Guru (Mohit Agrawal), een 25-jarige man die seks wil maar nooit heeft.
Hij werkt in een callcenter en brengt een groot deel van zijn vrije tijd door in de virtuele wereld van datingapps en sekschats om zijn verlangens te stillen.
Hij woont met zijn gezin in een vervallen huis, waar de familie door de smalle muren en krappe kamers voortdurend met elkaar in conflict komt.
Guru deelt een kamer met zijn moeder (Vibha Chibber), die voortdurend geïrriteerd is door zijn onbeleefde gedrag.
Vader heeft de leiding over het huisji (Rahul Roy), die boven woont met zijn geliefde, een vrouw die iedereen expliciet tante noemt (Sonal Jha).
Guru droomt van een huwelijk en stelt zich een nieuw leven voor in een kleine kamer die hij hoopt te bouwen voor zijn toekomstige vrouw in hetzelfde huis.
Maar haar moeder heeft andere plannen.
Hij wil van het dak een kliniek maken waar zijn tandartsdochter (Aanchal Goswami) kan oefenen.
Guru’s leven neemt een onverwachte wending wanneer hij Priti (Priyanka Bose) ontmoet, een oudere, lichamelijk gehandicapte vrouw die een internetcafé runt. Er ontstaat een gepassioneerde relatie tussen hen, die zal leiden tot trouwplannen.
De familie is geschokt als ze papa ontdekkenjihij heeft een relatie met een andere vrouw.
Ze worden ongerust als ze beseffen dat ze van plan is het huis te verkopen en bij haar nieuwe partner in te trekken. Zijn beslissing zou hen mogelijk allemaal dakloos kunnen maken.
Behl en co-schrijver Atika Chohan (Chhapaak) creëren een familiedrama dat zich aanvankelijk afspeelt als een zwarte komedie, maar zich gaandeweg ontpopt als een verontrustende karakterstudie over hoe repressie en onopgeloste trauma’s kunnen ontaarden in een manische toestand.
De regisseur speelt met onze zintuigen en legt met een gevoel van onbehagen de verontrustende reis naar de diepten van de geest van de gekwelde hoofdpersoon vast.
Guru lijkt in deze zin vergelijkbaar met het titulaire personage van Shashank Arora in Titel of zelfs Shutu uit het sublieme Konkona Sensharma Een sterfgeval in Gunj.
Er zijn verschillende psychologische schokken die de geleidelijke mentale achteruitgang van de Guru weerspiegelen, zoals blijkt uit enkele gedurfde en expliciete scènes. Je kunt je gemakkelijk voorstellen dat de censuurraad hier moeite mee heeft!
Voor een film waarin seks wordt afgebeeld, is hier niets sexy aan. Het is ook niet sensueel.
Het is eerder beslist provocerend, maar op zijn eigen manier gekweld.
Op een gegeven moment vindt er een spannend moment plaats tussen Guru en zijn zus. Wat begint als een poging om hem te troosten, wordt al snel ongemakkelijk.
Het is om zijn emotionele worsteling te laten zien en hoe eenzaam hij is geworden.
Agra het is vreemd, zelfs ambitieus, aangezien de film heen en weer beweegt tussen verontrustend en gewoon raar, maar hij komt niet helemaal aan beide kanten terecht.
De prestaties van de goed samengestelde cast, vooral debutant Mohit Agarwal, zijn volkomen geloofwaardig, maar de psychologische chaos voelt eerder verwarrend dan ontroerend aan, waardoor het moeilijk is om verbinding te maken met een van de personages.
Het einde lijkt een anticlimax en eindigt met een open toon, vergelijkbaar met die van Fahadh Faasil is het echt gebeurd? even binnen Trance.
Maar veel ervan werkt alleen aan de oppervlakte en laat geen blijvende impact achter.
Ja, Behl probeert nog steeds met onze geest te spelen zoals hij vaak doet, maar hij doet dat zonder de helderheid of diepgang om echt impact te maken.
Agra Beoordeling Beoordeling Beoordeling:
