KalamkavalZoals elk goed kunstwerk suggereert het meer dan het laat zien, juicht Arjun Menon toe.
Kalamkaval is een van de langverwachte Malayalam-films van het jaar, dankzij de hoofdpersoon, Mammootty.
Mammootty gaat verder waar hij was gebleven vóór zijn korte pauze van acht maanden met films en doet nu weer waar hij goed in is: zijn imago op het scherm ondermijnen met de ene curveball na de andere.
Kalamkaval is de nieuwste inzending in zijn poging om kwaad op het scherm te spelen.
De film begint in 2005 in onbewerkt formaat.
We zien een ontmoeting van een jonge vrouw met een oudere minnaar, een familieman die duidelijk een dubbelleven leidt.
De film splitst de centrale misdaad op in nauw verwante gebeurtenissen die tot tragische onthullingen leiden.
Een onbekende moordenaar, die zijn opwinding haalt uit de verleiding en aantrekkingskracht van de primitieve greep van moord, wordt het steunpunt van dit schokkende moraliteitsspel.
Kalamkavalverdeeld in hoofdstukken als Het merkwaardige geval van Kottayikonam, het gouden vliegtuig EN De onvermijdelijke kruisbestuivinggebruikt structurele versoepeling om de angstaanjagende avonturen van een koelbloedige moordenaar te beschrijven.
Oscar-genomineerde film van Jonathan Glazer Interessegebied het ging over het concept van de “banaliteit van het kwaad”, bedacht door de filosoof Hannah Arendt, en ging over de normalisering van het kwaad vanuit het standpunt van de nazi-commandant die verantwoordelijk was voor Auschwitz. Het was een angstaanjagende aanklacht tegen de botte afstandelijkheid waarmee het kwaad soms werkt.
Insgelijks, Kalamkaval het is een oefening in ‘alledaags kwaad’, waarbij de ene kwaadaardige daad na de andere met doelbewuste onthechting op ons afkomt.
De film leert ons de chronologie ervan te zien door middel van herhalingen in de manier waarop de misdaad wordt gepleegd.
DE manier van werken van de centrale misdaad wordt net zo belangrijk als de centrale misdaad zelf. Zoals we in de hoofdtitels van de film lezen, kan het onderliggende gif niet voor altijd worden onderdrukt.
Mammootty is verontrustend als de koelbloedige moordenaar, die troost vindt in zijn verwrongen methoden van waanzin.
Het is een subtiele uitvoering. Er zijn geen monsterlijke lachjes of slijmerige lezingen die het kwaad tastbaar maken.
Mammootty is afgezwakt en zelfs charmant als de kameleon, die zich verschuilt achter het zelfvertrouwen van een nietsvermoedende vrouw.
Hij is duivels en eng vanwege het botte, kortzichtige ‘stoïcisme’ dat hij in de rol brengt.
Het is een voorstelling die onderstreept hoe het kwaad bijna een tweede natuur van de mens is, een manier van leven.
Vinayakan is ook goed gecast als ‘Nattu’ oftewel Jayaprakash, een volhardende agent, die het spoor van de mysterieuze huurmoordenaar niet opgeeft.
Hij is een afgezwakte, vermoeide versie van een kopie die alles heeft gezien en geen last heeft van de wreedheid en narcistische sensatiezoekende moordenaar.
Vinayakan krijgt als persoon geen dimensie, maar zijn optreden compenseert de gaten in het karakterontwerp.
Jithin K Jose en zijn co-schrijver Jishnu Sreekumar bouwen een tamelijk gespannen intriges op die uitmondt in een morele strijd tussen twee contrasterende individuen.
Jithin ensceneert de scènes met de nodige afstandelijkheid, om melodramatische inzichten in het getoonde geweld of pure sadisme niet op te geven.
Een scène in de tweede helft waarin een bekend verhaal met de wortels van de psyche van de moordenaar wordt omgezet, is een van de goedkoopste montages uit de recente geschiedenis, die de banaliteit van het zoeken naar samenhangende logica bij dergelijke doordringende daden duidelijk maakt.
Jithin en muziekregisseur Mujeeb Majeed gebruiken deze montage om de soms pathologische aard van het pure, ongemotiveerde kwaad dat vorm krijgt te benadrukken.
Het Tamil-lied Nila Kaayumhet geluid van de radio van de moordenaar bij elke moord is een griezelige tijdelijke aanduiding die dient als boekensteun voor de misdaadafleveringen.
Er zijn enkele dialoogscènes opgenomen met het soort onervarenheid dat duidelijk laat zien hoe de blokkering en enscenering de sfeer uitstralen van het maken van eerste amateurfilms, ondanks de ernst van de besproken kwesties.
Kalamkavalprobeert het kat-en-muisverhaal om te zetten in een typisch politie-en-moordenaarsverhaal.
Maar de sfeer, die je ervaart in de belangrijkste plots en uitvoeringen, bewandelt de dunne grens tussen beschaving en barbarij, met weinig tot geen vertoon van geweld.
De film suggereert, zoals elk goed kunstwerk, meer dan hij laat zien.
Het is een wereld waarin onze waargenomen interpretaties van alle onsterfelijkheid op het scherm meer zijn dan subtiele kleine aanwijzingen over het kwaad dat gedijt op goedheid en de zwakte van het menselijk vermogen tot hoop.
Kalamkaval Beoordeling Beoordeling Beoordeling:
