In eerste instantie kennen we Dr. Ramani misschien niet, maar tegen het einde zullen we een duidelijker beeld krijgen van zijn adel. Voor een biopic is het goed gedaan, merkt Mayur Sanap op.
Een kleine jongen duikt de oceaan in om te zwemmen.
Wanneer hij terugkeert naar de kust, ziet hij een skeletachtige, levenloze vis.
Hij bestudeert zorgvuldig de ruggengraat. Is het simpele nieuwsgierigheid of de eerste vonk van passie?
Jaren later verandert deze nieuwsgierigheid naar botten in een levenslange zoektocht, en de eerste vonk evolueert naar een lot.
De jongen is de hoofdpersoon van deze Marathi-biopic Tath Kana (wat sterke ruggengraat betekent), dat het waargebeurde verhaal vertelt van Dr. Premanand Ramani, een hoogopgeleide neurochirurg die voor velen een inspiratie is geweest.
Zoals de meeste biopics is dit een heel intiem verhaal. Maar omdat het een biopic over een dokter is, vraag je je misschien af wat dit verhaal zo speciaal maakt.
Een van de patiënten van Dr. Ramani, overweldigd door de vaardigheid en dankbaarheid van de chirurg voor het verkrijgen van een nieuw leven, besloot hem te eren door een film over zijn reis te maken. Hij is de producent van de film.
In die zin werkt de titel op twee niveaus: het is niet alleen een medische term, maar ook een metafoor voor de kracht van iemands karakter. Ramani was, zoals de film laat zien, een arts die zo diep verbonden was met zijn patiënten dat hij hun vriend, hun ondersteuningssysteem en hun uitgebreide familie werd.
Regisseur Girish Mohite presenteert de film op een intiem niveau als de film begint in het kleine dorpje Goa, waar we Dr. Ramani voor het eerst als tiener zien.
Een zeer drukke Umesh Kamat speelt Dr. Ramani, terwijl de film zijn reis volgt vanaf het vroege onderwijs en een MBBS-diploma tot zijn doctoraat aan de Newcastle University Medical School in Groot-Brittannië, waar hij zich specialiseerde in neurochirurgie.
Het volgt dan zijn terugkeer naar India, zijn tijd aan het Goa Medical College begin jaren zeventig en zijn daaropvolgende verhuizing naar Bombay om zijn praktijk vooruit te helpen.
Naast zijn professionele mijlpalen is het verhaal ook verweven met zijn liefdesverhaal met jeugdliefde Sulbha, die later zijn vrouw wordt (Deepti Devi).
Er is geen poging om hem in een heroïsche figuur te veranderen film wijze; hij toont eerder eenvoudigweg oprechte interesse in zijn levensreis en de echte mensen om hem heen, en presenteert dit met volledige oprechtheid.
De film heeft een tonale gelijkenis met een andere Marathi-biopic Dr. Prakash Baba Amte: De echte heldgebaseerd op het winnen van de Magsaysay-afdeling.
Door een fascinerend toeval was Dr. Ramani de chirurg die een wervelkolomoperatie uitvoerde bij Prakash Amte’s legendarische vader, Baba Amte.
Er is behoorlijk wat dramatisering, vooral via een parallel nummer over een jonge patiënt (Suyog Gorhe) die op het punt staat te trouwen met zijn geliefde (Sayali Sanjeev), maar volledig bedlegerig wordt vanwege een aandoening aan de wervelkolom.
Zijn onzekere lot vormt de emotionele climax van de film, terwijl we zien hoe Dr. Ramani hem opereert terwijl hij op dat moment te kampen heeft met zijn medische complicaties.
Op een gegeven moment zien we dat Dr. Ramani met zijn eigen geld een duur antibioticum koopt omdat het overheidsziekenhuis het niet kan leveren.
De film zinspeelt op zijn financiële moeilijkheden, maar gaat er niet dieper op in, wat een gemiste kans lijkt om nog een laag aan zijn karakter toe te voegen.
Als echtgenote is Deepti Devi wonderbaarlijk expressief, maar je zou willen dat de aangeboden rol meer was dan de eendimensionale ‘liefdevolle echtgenote’-boog.
De film is niet zonder technische minpunten, aangezien sommige graphics zeker scherper hadden kunnen zijn. Maar de oprechte verhalen van de film maken dat ruimschoots goed.
We zien de levenslange fascinatie van Dr. Ramani voor de wervelkolom, die eindelijk voldoening vindt als hij voor de eerste keer een exemplaar in handen krijgt.
“Prachtig. Wat een prachtige creatie”, zegt hij totaal gefascineerd.
De film belicht zijn innovaties op het gebied van neurochirurgie, waaronder de methode voor het verwijderen van tussenwervelschijven, bekend als de PLIF Ramani-techniek.
Een gedenkwaardige scène laat zien hoe inspiratie hem trof toen hij zag hoe een tuinman een kapotte plant repareerde, een eenvoudige observatie die de inspiratie vormde voor een innovatieve techniek.
Het beslissende moment in de film en in het leven van Dr. Ramani dateert uit zijn kindertijd.
Een jonge Ramani vertelt zijn moeder dat hij God wil worden, nadat hij zojuist een priester heeft horen zeggen: “God kan alles”.
Haar antwoord raakt zachtjes zijn geweten en leidt hem naar een groter doel: ‘De wereld heeft een tekort aan goede mannen. Laat het dat zijn.”
Als kijkers kennen we Dr. Ramani in eerste instantie misschien niet, maar tegen het einde zullen we een duidelijker beeld krijgen van zijn nobelheid.
Voor een biopic is het goed gedaan.
Tath Kana Beoordeling Beoordeling Beoordeling: 
