Tegenwoordig wordt van creatievelingen die de taak hebben om geliefde popcultuur-eigendommen op het scherm te brengen, ook verwacht dat ze fan zijn van die eigendommen. En als dat niet het geval is, breekt er onmiddellijk een opschudding uit, zoals wanneer “The Acolyte” omvatte niet-Star Wars-fans in de schrijversstaf. Maar vaak blijkt dit gebrek aan gehechtheid aan het bronmateriaal het geheime ingrediënt achter de beste aanpassingen. Neem bijvoorbeeld ‘Andor’. Schepper Tony Gilroy heeft herhaaldelijk toegegeven dat hij niet altijd een ‘Star Wars’-fan is geweest, wat heeft geresulteerd in misschien wel het beste stuk ‘Star Wars’-media aller tijden. Op dezelfde manier bracht Christopher Nolan, die geen grote Batman-nerd was, hem ertoe enkele van de beste stripboekfilms ooit te maken met zijn Dark Knight-trilogie.
Door afstand te nemen van een eigendom kunnen creatievelingen zich concentreren op het vertellen van het best mogelijke verhaal, zonder zich zorgen te hoeven maken over het tevredenstellen van fans met eindeloze cameo’s en fanservice. Dit is het omdat “Andor” vermeed op beroemde schurken als Darth Vader en keizer Palpatine te trappen of donkerder, Karakters in Glup Shitto-stijl.
Dit was ook het geval met een van de meest geliefde geanimeerde superheldenshows aller tijden: “X-Men: The Animated Series.” In een mondelinge geschiedenis van 2020 voor Marvel.comshowrunner Eric Lewald onthulde dat hij slechts een van de vele creatievelingen van de show was die bijna geen kennis had van het begin van de “X-Men” -franchise:
‘Ik wist absoluut niets van de
Het gebrek aan bekendheid met de X-Men-strips maakte de cartoon bijzonder
Het is natuurlijk niet zo dat de schrijvers en producenten van “X-Men: The Animated Series” volledig in het ongewisse zaten. Al vroeg voorzag producer Larry Houston uitvoerend producent Eric Rollman en schrijver Julia Lewald van fotokopieën van elke pagina van het officiële handboek van het Marvel-universum. Op dezelfde manier werkte Bob Harras, uitgever van Marvel Comics, als adviseur samen met de creatieven van de show, en vertelde hen expliciet dat ze het niet moesten overdrijven door te proberen vast te houden aan de eerder vastgestelde canon van de franchise.
“Jongens, neem elke richting die je wilt, zolang je maar bij de geest van de personages blijft en de wereld waarmee we te maken hebben niet verlaat”, herinnerde Lewald zich de uitspraak van Harras. Maar de onbekendheid met het bronnenmateriaal was uiteindelijk een zegen, althans volgens Lewald. “Omdat ik geen fan ben, had ik geen plan als: ‘Oh mijn God. Ik heb 38 verschillende personages en ik moet ze allemaal in elke aflevering stoppen!'” voegde ze eraan toe.
Dit kan verrassend nieuws zijn, gezien het feit dat “X-Men: The Animated Series” vrijwel elk hoofdpersonage uit de “X-Men”-strips (en ook veel kleinere) op een bepaald moment tijdens de looptijd ervan weet op te nemen, maar het is logisch. De show verandert bij elke aflevering van perspectief en focus, waardoor bijna elke X-Man zich belangrijk voelt voor het grotere verhaal. Misschien was het omdat het van een groep buitenstaanders kwam dat het erin slaagde de zeldzame superheldenshow te worden die feitelijk plots uit het bronmateriaal aanpast in plaats van volledig originele te creëren. En denk na het begon allemaal met een truc waarbij Marvel’s tophond Stan Lee betrokken was.
“X-Men: The Animated Series” wordt momenteel gestreamd op Disney+.
